10 december 2020
Wat als je voelt dat je echt even naar huis wil, je weet dat het voor iedereen goed zou zijn, je denkt dat het ondanks alle extra maatregelen kan, en je hart sneller gaat kloppen bij de gedachte. Dan neem je een besluit en zet je alles op alles om het te realiseren. En zo stonden wij op 13 december op Schiphol met een tas vol mondkapjes, een boekwerk aan papieren, en gezonde spanning. Op weg naar “huis”, op weg naar Zuid Afrika.
De dagen voor vertrek waren zenuwslopend. Door alle maatregelen rondom het Coronavirus weet je eigenlijk tot het moment van opstijgen niet zeker of je gaat. Doordat wij een visum hebben voor Zuid Afrika hoefden we ons geen zorgen te maken of we wel of niet een toeristenvisum zouden ontvangen, dus dat was een zorg minder.
De aankomst in Zuid Afrika was heerlijk! Het gevoel thuis te zijn... Ondanks alle ontsmettingsmiddelen die we tegenkwamen vanaf de eerste stappen op Zuid Afrikaans grondgebied. Al snel werd duidelijk dat men hier enorm hard werkt om het virus te stoppen en tegen te gaan. We blijven de eerste dagen bij bekenden in de lodge en zullen daarna naar ons “huis” gaan. De warmte doet ons goed, de vogels, de bokkies, de geluiden van de bush en de eerste knuffels! Een beetje ongemakkelijk zo nu en dan, maar gelukkig knuffelen we in Zuid Afrika in plaats van de eeuwige 3 zoenen. Dus in plaats van een lange knuffel een korte maar fijne knuffel.
Al snel blijkt dat ze het hier in Zuid Afrika eigenlijk best heel goed doen. De mensen houden zich netjes aan de afstand, er staan echt op elke meter desinfectie stations. Die ook gewoon werken en gevuld zijn. De supermarkten zijn voorzien van apparaten om je handen te desinfecteren voor binnenkomst en bij vertrek. In restaurants die daar gewoon open zijn is ruimte gecreëerd. Kaarten zijn vervangen voor A4tjes met een aangepast menu. Het bestek komt in gesloten zakjes zoals in het vliegtuig, en iedereen loopt met een mondkap. En het mooiste van alles... Het voelt relaxed! Geen gemopper, geen lange gezichten, men neemt het voor wat het is.
We genieten. Bezoeken vrienden en vriendinnen. Zwemmen en zonnen... 19 December halen we manlief ook op van het vliegveld en vandaag verhuizen we naar ons oude huis. We genieten van het warme welkom van onze hondjes en we genieten van het gevoel echt thuis te komen. Op de 20e krijgen we ‘s avonds wat geruchten mee over een nieuwe variant van het coronavirus. Het Verenigd Koninkrijk gaat volledig op slot voor de rest van de wereld en men denkt dat ook in Zuid- Afrika deze variant is ontdekt. Ik wil geen paniek, en dus laat ik het rusten. De 21e in de ochtend is van de rust niet veel meer te vinden. We krijgen bericht na bericht... Er word wellicht overwogen om ook de grenzen van Nederland te sluiten voor Zuid Afrika. Angst, paniek en onzekerheid was het gevolg. Een telefoontje met KLM zette alles op scherp. Ze zetten ons op de vlucht van dezelfde avond. Terug naar NL.
Verdriet, ongeloof, wat een drama. Snel spullen pakken, mensen inlichtten. We MOETEN terug. Want wat gaat er gebeuren, en hoe lang zal het allemaal weer gaan duren. Zekere voor het onzekere stonden we op het vliegveld om 21.05 uur. Binnen een paar minuten hoorden we dat de vlucht gecanceld was. Snel contact met onze lieve vrienden die ons weggebracht hadden, keerden ze om en pikten ons weer op. We werden op een vlucht gezet voor de volgende dag. Een emotionele rollercoaster! We kregen een extra dag. Snel een plan om nog een aantal dingen te kunnen doen en te regelen, en dan wederom pakken en gaan.
Net voor vertrek werd het duidelijk dat NL de grenzen weer open deed voor Zuid-Afrika. Alleen moeten we een negatieve test afleggen. We keken elkaar aan, en besloten de vlucht opnieuw te verzetten. Dan bleven we gewoon nog even, want ondanks die nieuwe variant voelden we ons in Zuid-Afrika veiliger en relaxter dan in Nederland waar we een dag na vertrek in lockdown gingen. We boekten onze terugvlucht op de 28e! Kerst in de bush, met een braai, een kampvuur, een duik in het zwembad en vrienden. Genieten! Eigenlijk willen we helemaal niet meer terug naar Nederland, maar we moeten.
Nieuws gaat aan ons voorbij. Tot de 27e als we te horen krijgen dan de president, Mr Ramaphosa het volk zal toespreken. Vanavond? Of morgen? Het blijkt de 28e... Wij nemen afscheid, maken alles klaar voor vertrek en weten dat de president vanavond om 20.00 het volk zal toespreken. De oplopende besmettingen zullen gaan zorgen voor restricties. Opnieuw slaat de paniek toe! Wat als hij opnieuw de grenzen sluit? Manlief vliegt om 19.55, die zal net op tijd weg zijn. Als hij de grenzen sluit, dan wellicht vanaf middernacht. Wij vliegen om 23.55...De speech word gevolgd. Terug naar Level 3. Ban op alcohol, samenkomsten verboden, stranden en picknick parken/speeltuinen dicht en een avondklok van 21.00 - 6.00 zijn de belangrijkste punten.
Wij vliegen naar Nederland, met ons hart in Zuid-Afrika...Het levensgevaarlijke Zuid-Afrika. Met een nieuwe variant en heel veel besmettingen! Wel 12.000 per dag! Hebben jullie enig idee hoe groot Zuid Afrika is en hoeveel mensen er wonen? Inmiddels terug in Nederland moeten we in quarantaine. En dat doen we! Ik wilde boodschappen thuis laten bezorgen, maar helaas kan dat pas weer vanaf 7 januari. Zo druk is het. We vonden oplossingen, we maken vast een fotoboek van alle mooie momenten, we hebben een paar warme dekens op de bank terwijl Netflix en Pathé thuis elkaar afwisselen. De potten knaks en eieren komen wel op, en de vriezer kan ook nog leeg. Ondertussen irriteer ik me aan de onophoudelijke knallen buiten.
Welkom in Nederland.
Over Mirjam
Na jarenlang gewerkt te hebben in de racewereld, besloot Mirjam een ander pad in te slaan. Samen met haar man Paul en kinderen Zoë (14), Perrin (10) en Maylin (9) liet ze het koude Nijmegen achter zich en emigreerde ze naar de warmte van Zuid-Afrika.
Met een ‘accompanying spouce visa’ mag Mirjam in Zuid-Afrika wonen. Dit houdt in dat ze zich voornamelijk bezighoudt met de zorg voor haar kinderen terwijl Paul aan het werk is. Maar Mirjam is een bezig bijtje. Om haarzelf nuttig te maken en haar creativiteit tot uiting te brengen, draagt ze regelmatig haar steentje bij in de community en schrijft Mirjam over haar ervaringen in Zuid-Afrika. Zo hoopt ze de wereld nog een beetje mooier te maken.
