Busi
“She passed away”. Ik kon niet geloven wat ik hoorde. Ik wist dat het niet goed ging, maar dit... Busi was een hele goede vriendin van mij en we konden over alles praten. We waren ook erg nieuwsgierig naar elkaars achtergrond en we hadden het dan ook wel eens gehad over begrafenissen en hoe dat ging in Zuid-Afrika. Ik had alleen nooit verwacht dat de eerste Zuid-Afrikaase begrafenis waar ik heen zou gaan, die van haar zou zijn.
Ik heb al wel eerder over Busi geschreven en we waren erg hecht. Al op de eerste dag dat ik haar leerde kennen, vertelde ze me dat ze HIV positief was. We praatten er vrij veel over, hoe ze zich voelde, of ze nog naar de arts was geweest. Ze was zelf een health educator en ze wist veel over HIV. Ze was een hele enthousiaste meid, vol energie en altijd vrolijk. Ze voelde zich goed en ze zag er gezond uit. Wanneer we afspraken, wist ik altijd twee dingen zeker. De tijd zou voorbij vliegen en we zouden veel lol hebben.
Ik kende haar bijna 3 jaar toen ze zich minder goed ging voelen. Een verkoudheid die niet over wilde gaan, een griep die niet over wilde gaan. Ik heb haar meerdere malen gezegd dat ze naar de kliniek moest om te checken hoe haar immuunsysteem er voor stond. Uiteindelijk is ze gegaan en kreeg ze niet alleen te horen dat haar immuunsysteem heel erg zwak was, ze kreeg ook te horen dat ze tuberculose had.
In Nederland komt dit bijna niet voor, maar in Zuid-Afrika komt het nog heel erg vaak voor. De combinatie HIV en tuberculose komt hier ook redelijk vaak voor en is vaak moeilijk te behandelen. HIV maakt tuberculose erger en andersom en ook de medicijnen werken elkaar tegen.
Ze begon met haar tuberculose medicijnen en na een aantal weken begon ze met haar HIV medicijnen. Ze bleef altijd vrolijk, hoewel ze heel veel gewicht verloren was en ze heel zwak was, een potje mayonaise openmaken lukte al bijna niet. Ruim een maand na de diagnose belde haar zus ’s avonds laat op om me te zeggen dat ze overleden was. Dat moment, die avond, die nacht en de dag erna zal ik nooit vergeten, zo onwerkelijk was het...
De begrafenis was heel moeilijk en heel anders dan wat wij in Nederland gewend zijn. Veel muziek, veel geluid, niet echt ingetogen, een hele aparte ervaring, heel anders dan de Nederlandse begrafenissen. Gelukkig was mijn vriend erbij en hebben hij en mijn vrienden hier me heel erg goed gesteund. HIV en tuberculose zijn nog steeds een groot probleem hier en hoewel de medicijnen zeker wel werken, slaat het voor vele mensen moeilijk aan in het begin. Het immuunsysteem heeft even nodig om weer bij te trekken, dus er zijn nogal wat mensen die overlijden als ze net begonnen zijn met innemen van hun medicijnen. Toch hoop ik dat we op een dag kunnen zeggen dat we de strijd hebben gewonnen.
Busi was een supermeid en ik zal haar en onze vriendschap nooit vergeten.
Over Sarina
Sarina de Jonge (29) wilde van jong af aan al naar Zuid-Afrika. Toen ze een stage kreeg in Soweto werd haar droom werkelijkheid. De natuur is er prachtig en de mensen die er wonen geweldig. De kans om dieren in het wild te zien greep ze natuurlijk met beide armen aan. Ze gaat graag naar gameparks te gaan en door het land te reizen.
Weggaan uit Zuid-Afrika wilde Sarina niet meer. Daarom verhuisde ze in 2012 naar Johannesburg. Daar heeft ze eerst een tijdje als vrijwilliger gewerkt en 1 juli kreeg ze een baan aangeboden.
Johannesburg vindt ze nog steeds fantastisch. Ze is het niet altijd eens met wat er in reisgidsen staat over deze stad en daarom wil ze graag haar mening delen. Ook over al haar andere Zuid-Afrikaanse momenten praat ze graag. ‘Ik kijk ernaar uit om maandelijks over mijn ervaringen te schrijven.’
