De overwinning van de Springbokken
We vertrokken vanuit Nederland om nooit meer terug te keren! Helaas kwam hier een heel abrupt einde aan.
We moesten Zuid Afrika achter ons laten. Ons visumaanvraag verliep niet zoals we hadden gehoopt, en dus moesten we terug naar Nederland. Vrienden en vriendinnen gedag zeggen en terug naar het koude, natte en drukke Nederland.
In een sneltreinvaart moest alles geregeld worden. En inmiddels zitten we dus met trui, dikke sokken en warme chocomelk in Nijmegen.
We doen wat we moeten doen, we huilen bij het zien en voelen van Afrika. We missen de dagen rust in de bush, we appen en FaceTimen met onze lieve vrienden daar. En we brengen weer bezoekjes aan de ambassade in Den Haag.
Hebben jullie daar wel eens mee te maken gehad? Nou echt, iedereen die ooit bij de Zuid Afrikaanse ambassade in Den Haag is geweest, weet wat ik bedoel... De vriendelijkheid, medewerking en glimlach is vér te zoeken… Helaas. En het gekke van alles vind ik dat het zo anders is dan in Zuid-Afrika zelf. Daar wordt gelachen, krijg je een grote glimlach waardoor je, zelfs als je niet vrolijk was, vrolijk van wordt.
We denken aan Zuid Afrika, heel veel, en in gedachten zijn we erbij!
Zo ook afgelopen weken terwijl de Springbokken rugbykampioen werden in Tokyo! Wat een feest was het toen ze doordrongen tot de halve finale, en wat was het heerlijk om ze te zien winnen van Wales! De finale was bereikt, er moest gespeeld worden tegen Engeland. Het zou een mooie wedstrijd worden, en in de aanloop naar de finale zag je in Zuid-Afrika iets moois ontstaan! Sport verbindt! En dat was hier weer eens heel goed te zien. Mensen die samen aan het plannen waren om grootse schermen te plaatsen, samen te kunnen kijken.
Plannen om ergens te gaan kijken, en iedereen verscheen in springbok groen!
Afgelopen zaterdag was het zover.
Om 10.00 Nederlandse tijd zaten ook wij voor de tv, samen met vele anderen over de hele wereld, en waren we getuige van een zege voor Zuid-Afrika die veel verder ging dan alleen een zege in rugby! Het was alsof iedereen ineens snapte dat ze samen sterk zijn, “stronger together”. De teammanager die altijd de jongens vooraan zet, de fantastische aanvoerder Siya Kolisi, het voorbeeld voor velen! Een jongen opgegroeid in een township, de liefde gevonden bij een mooie witte dame, en papa van twee geweldige kindjes. De woorden die hij sprak na het winnen drongen door, en gaven iedereen kippenvel.
Ze hebben gespeeld voor iedereen in Zuid-Afrika! Het maakt niet uit waarvandaan, welke achtergrond, en welk ras! “Stronger Together”.
En dat is wat het is! Al bijna een week is het feest. Er wordt gedanst, gezongen, en op allerlei manieren probeert men samen positiviteit rond te strooien. Gisteren zijn de springboks aangekomen in Zuid Afrika, en vandaag maken ze een rit door Gauteng. Verbroedering, samen sterk, samen feest, en vooral gewoon samen.
Wat had Zuid-Afrika dit hard nodig! De laatste maanden was het veelal negatief, leek het allemaal een hele deprimerende kant op te gaan, en leken de verschillen in Zuid-Afrika steeds maar groter.
Zomaar met het winnen van het WK Rugby lijkt Zuid-Afrika weer stabieler, sterker en vooral vrolijker.
Die glimlach! Samen! Samen zijn ze sterker! Samen kun je een verschil maken, en ondanks dat dit het feest van Zuid-Afrika was denk ik dat iedereen dit een beetje zou moeten voelen!
Stronger Together!
Zoals Nelson Mandela ooit zei:
“Sport has the power to change the world. It has the power to inspire, it has the power to unite people in a way that little else does!”
Over Mirjam
Na jarenlang gewerkt te hebben in de racewereld, besloot Mirjam een ander pad in te slaan. Samen met haar man Paul en kinderen Zoë (14), Perrin (10) en Maylin (9) liet ze het koude Nijmegen achter zich en emigreerde ze naar de warmte van Zuid-Afrika.
Met een ‘accompanying spouce visa’ mag Mirjam in Zuid-Afrika wonen. Dit houdt in dat ze zich voornamelijk bezighoudt met de zorg voor haar kinderen terwijl Paul aan het werk is. Maar Mirjam is een bezig bijtje. Om haarzelf nuttig te maken en haar creativiteit tot uiting te brengen, draagt ze regelmatig haar steentje bij in de community en schrijft Mirjam over haar ervaringen in Zuid-Afrika. Zo hoopt ze de wereld nog een beetje mooier te maken.
