Een wereld vol tegenstellingen
Wat een raar land is Zuid-Afrika eigenlijk toch. Het zijn drie landen ineen, hoorde ik iemand zeggen. En Kaapstadis eigenlijk de hele wereld in één stad. Er wonen in Kaapstad namelijk mensen die meer geld hebben dan ik in tien jaar zou kunnen opmaken. Maar ook leerkrachten die 600 rand (een kleine 60 euro) per maand verdienen. Veel mensen, een fiks deel van alle Zuid-Afrikaanse volwassenen, verdient als werkloze helemaal niets. En als die werelden bij elkaar komen, ontstaan er bizarre situaties.
Zo was ik in Gugulethu, een van de armste wijken van Kaapstad. Zo'n wijk die wij in Nederland een township noemen. En die hier, keuriger dan het is, 'informal settlement' heet. Mensen wonen er nog net niet in krotten, maar daar is dan ook alles mee gezegd. De Isthanga basisschool waar ik op bezoek was staat op de lijst van twintig armste scholen van de hele provincie Westkaap. Het leerlingenaantal is gedaald vanwege de slechte naam van de school, waardoor er nu lokalen leeg staan. En dat ziet er, als je stage hebt gelopen op een overvolle school, best overvloedig uit. Net als de twee digitale schoolborden die ze hebben. Ja, je leest het goed: elektronische schoolborden. Deze schoolborden zie je in Nederland ook. Niet in elke klas trouwens, want ouderwetse schoolborden met krijt zijn ook prima en niet zo loeiduur als hun elektronische broertjes.
De Isthanga school heeft de digitale borden cadeau gekregen van een hele rijke school. En een gegeven paard… inderdaad. Alleen heeft deze school geen geld voor een computer. En die heb je toch echt nodig om iets te kunnen met zo'n digibord. Daarom staat het nu voor een kapitaal te verstoffen. Dat is al bizar genoeg. Zeker als je bedenkt dat het merendeel van de leerlingen van deze school 's ochtends geen ontbijt krijgt. En vaak ook geen middageten. Soms de hele dag helemaal geen eten. Daarom probeert de school twee keer per week voor de kinderen te koken. Dat klinkt mooi, en dat is het natuurlijk ook. Alleen heeft de school ook een heel beperkt budget en krijgen de kinderen daarom rijst met wat vettige jus. Dat laatste voor de smaak, zei de kokende mevrouw. O, en sojabrokken, dat ook. Geen groente, geen fruit, geen vlees. Nauwelijks voedingsstoffen, alleen vulling voor de maag. Wat een beklemmende tegenstellingen: een soupkitchen met uitzicht op een digitaal schoolbord…
Over Corine
Corine Snel (38) ging in 2003 voor het eerst naar Zuid-Afrika. In een overland truck reisde ze van de Victoria watervallen naar Kaapstad. Met heimwee kwam ze thuis, gegrepen door dat onverklaarbare dat er in Afrika 'in de lucht lijkt te hangen'.
Ze beloofde zichzelf ooit een keer terug te gaan. En dat deed ze in 2008. Vier maanden lang liep Corine stage op een Kaapse basisschool. Vanaf toen is ze elk jaar teruggekeerd, alleen of met haar grote liefde. Niet lang geleden heeft ze zelfs haar dochtertje van vier maanden meegenomen.
Corine blijft zich na al die tripjes nog steeds verwonderen over de onvoorstelbaar mooie natuur, de bijzondere mensen, de uitzichten en de opgewektheid van het land, ondanks de ellende die je er ook tegenkomt. Zuid-Afrika zit voorgoed in haar hart.
'Bewondering en verwondering, die woorden passen misschien nog wel het best bij mijn band met Zuid-Afrika. Ik woon er niet, maar kom er geregeld en deel graag mijn verhalen en belevenissen.'
