Eline ken je die...
Ken je die (irritante) reclame van Lexa: Ik wist zeker dat het serieus was toen... Nou dat had ik dus ook. Toen die ranger z’n adem inhield. Oh wacht, even bij 't begin beginnen.
Tijdens onze ochtendsafari probeert de ranger ons te overtuigen, dat we met hem mee moeten op nachtsafari. De rest van mijn gezelschap is snel overtuigd. Het idee om in het donker rond te rijden opzoek naar een jagend luipaard is natuurlijk erg aanlokkelijk. Vaak gaan er fantastische verhalen rond over deze nachtelijke avonturen.
Ik was wat cynisch: Al zo vaak geweest en nooit iets gezien, soms letterlijk niks, soms ‘n kudde gnoes. Die zie je bij daglicht toch echt een stuk beter….. Nog nooit heb ik tijdens zo’n safari iets bijzonders gezien en al helemáál geen dier dat echt bekend staat als nachtactief. Geen stekelvarken, aardvark,uil of dan minstens een kill waar nog lekker van gesmikkeld wordt. (De natuur is wreed ik weet het). Maar goed de rest wilde graag mee en we zouden echt wel nachtdieren gaan zien. Ik bleef cynisch.
We schijnen links (Ik mag schijnen!!) en rechts (de ranger), zien inderdaad dieren (nou ja…vooral oogjes). Het is stil in de auto, waarschijnlijk droomt een ieder al wat weg… Dan plotseling doemt er een groot zwart iets voor ons op. Er staat een enorm grote mannelijke olifant voor ons op de weg. We probeerden gewoon onze weg te vervolgen, in de hoop dat de olifant ons de ruimte zou geven. Hij leek ook even ‘t bos in te gaan, maar bleek alleen maar verstoppertje te spelen met ons. “Als ik achter deze boom ga staan, zien ze me vast niet.” (Je zou versteld staan hoe waar dat is maar dat is een ander verhaal.) Na deze schijnbeweging bleef de olifant staan. De ranger voelde nu wel een beetje nattigheid en besloot de olifant de ruimte te geven, maar....hoe?
Naast ons, aan de linkerkant, is een greppel, naast ons, aan de rechterkant, is een dichtbegroeid bos. Voor ons: een grote “not amused” olifant. Dus rest ons maar één optie: in z’n achteruit. Steeds een klein stukje. Het is moeilijk te zien wat er zich achter ons begeeft en in plaats van dat de olifant eieren voor zijn geld kiest besluit ie toch verder ónze kant op te komen. Dus nog verder achteruit. Maar hoever moeten we gaan? We kunnen niks zien achter ons, waar is ‘t pad en waar is de greppel....?
De ranger bedenkt een soort noodplan en draait de auto toch ‘t bos in, daar waar het iets minder begroeid is, maar we blijven deels op de weg staan. Ook nu blijft de olifant naderen. We krijgen de opdracht om heel stil te zijn. De ranger doet de auto en de lichten uit en we wachten af een tikkeltje gespannen en met ingehouden adem…..
(spannend muziekje…)
Het is pikdonker, je ziet echt geen hand voor ogen. We horen de olifant niet bewegen (wat toch echt bizar is voor zo’n groot beest…) en daarom worden de lichten soms even aangedaan zodat we een idee hebben van waar de olifant is. Hij heeft duidelijk geen haast, maar komt wel onze kant op. Af en toe horen we een tak breken… is dat dichterbij of verder weg? Snel weer het licht aan, hij staat nog recht voor ons op de weg… alleen nu heel dichtbij. 5 volwassen mensen wachten gespannen af. Op dat moment besef ik dat ook de ranger zijn adem inhoudt. En ja als dat gebeurt dán weet je dat het
serieus is… Nu word ik zelf toch ook een beetje zenuwachtig… Hoelang staan we daar? Waar is die olifant? Horen we iets? Rommeldebombom… er klinkt een
vreemd geluid gevolgd door wat brekende takken. Voor een moment beweegt er niemand, ademt er niemand… Dan is het stil. Doodstil…
De ranger knipt snel even de lampen aan om te kijken wat de situatie is…. Een diepe zucht… de olifant is de greppel in gegaan. We wachten nog even om op adem te komen, dan waarschuwt de ranger ons om ons goed vast te houden. Hij trapt op het gas en we racen het bos uit… (Max Verstappen eat your heart out!)
Zo en dan nu eerst een bavaria… nou ja een warme chocolademelk. We moesten allemaal even bijkomen van dit spannende, maar geweldige avontuur. Wéér geen kill, wéér geen jagend luipaard, maar wel een hoop adrenaline. En ja ook wel prachtige uilen!!!
Over Eline
Zodra Eline aan haar studie begon, was ze vooral tijdens vakanties te vinden in de dierentuin. In 2010 werd het dan ook de hoogste tijd om een keer in het écht wild te spotten. In Zuid-Afrika nog wel. En vanaf dat moment raakte ze verslaafd. In elk jaar dat volgde, ging Eline er weer naartoe op vakantie. In 2014 woonde en werkte ze er zelfs een aantal maanden. Door omstandigheden is ze er daarna drie jaar niet geweest, maar nu heeft ze het jaarlijkse terugkeren weer ingezet! Om haar dierenverslaving te bekostigen, werkt Eline op een virologisch laboratorium voor dierziektes.
