Geen Foto is niet gezien
Terwijl ik over de snelweg rijd, luister ik een postcast over een gijzelingsdrama in de jaren 80. Hierin wordt gezegd dat nu, nog meer dan toen, maar ook toen al gold: staat het niet op beeld dan is het niet gebeurd.
Deze zin werpt me gelijk terug in de tijd. 10 jaar geleden zette ik voor het eerst voet in Zuid-Afrika. Dit werd een eerste reis vol met safari’s. Iets waarvan ik alleen maar had gedroomd om ooit te kunnen gaan doen. Dat dit bezoek gevolgd zou worden door nog vele bezoeken lijkt me wel duidelijk.
Je moet je voorstellen: 6 twintigers voor het eerst op zo’n lange reis, zo ver van huis. Op dag 1 gingen we naar de supermarkt in Pretoria. Dat kan je doen in 20 minuten, maar ondanks dat we allemaal zo’n honger hadden duurde dit wel 1,5 uur. We moesten allemaal een foto maken van een prachtige groene sprinkhaan op de parkeerplaats. Met telelenzen waar je U tegen zegt verzamelden we ons om dit kleine groene wezentje. We raakten niet uitgekeken en hebben echt veel foto’s gemaakt. Lang leve het digitale tijdperk. Locals kwamen af en toe kijken wat er zo bijzonder was dat je met zoveel personen er zolang naar kijkt. Wanneer ze dichterbij kwamen haakten ze af en konden ze een glimlach niet onderdrukken: gekke toeristen.
Vanaf het eerste moment waren we dus al geobsedeerd door de mooie kleuren van dit dier en wilden we nog meer dieren zien. In de tuin van het appartement waar we verbleven was een zwembad, daar is niemand in geweest, maar ook hier werden weer honderden foto’s gemaakt. Dit keer van de wevers en hun mooie nesten. Waar we thuis niet snel opkijken van welk dier dan ook was elk dier hier bijzonder.
We waren met twee auto’s op reis en wisselden elkaar af. Onze eerste dag in Kruger namen we gelijk een zandweg en die leek wel 300km lang. We reden achter elkaar aan, zodat we allemaal dezelfde dingen konden waarnemen en vastleggen en naar elkaar konden seinen als we iets interessants zagen. Zoveel dieren gezien, zoveel moois. Het eerste dat we zagen? Een nestje met jonge mangoesten. Hier stopt bijna niemand voor, maar we waren van alles onder de indruk. (Nu gelukkig nog steeds hoor!).
Doordat we zolang al onderweg waren en onze slaapplaats nog lang niet in zicht was besloten we het gezelschap opnieuw in te delen. Een deel wilde zo snel mogelijk naar het camp waar we de nacht zouden doorbrengen. De anderen wilden blijven genieten van al het moois dat dit park te bieden had, maar de
tijd tikte ook ongenadig door. Omdat je dan dus niet alles wat je ziet ook aan de anderen kan aanwijzen moest je dus wel alles vastleggen wat je zag. Dus de stelregel werd al snel: geen foto is niet gezien. Want zonder bewijs kan je me alles wijs maken. Iedereen kan tenslotte wel beweren een luipaard te hebben gezien. Of een cheetah met cubs. Je voelt natuurlijk wel aankomen hoe dit is gegaan. Toch proberen onscherpe foto’s te maken van een hoopje stenen om de ander te overtuigen van de leeuw of cheetah die je in de verte gespot had. Onduidelijke takken in bomen met schaduwwerking waar echt een luipaard met prooi ligt, dat zie je toch wel? Het ging van kwaad tot erger.
Nadat we al weer “te lang” stil hadden gestaan om getuige te zijn van een paringsritueel bij de giraffe besloten we dat die andere groep een punt had en dat we dus best nog flink moesten gaan doorrijden. Het is voor mij heel moeilijk om door te rijden als ik een dier zie, dus stelden we nieuwe regels op. We stoppen alleen nog voor leeuwen, luipaard, cheetah en elk dier die een baby bij zich heeft….. tik tak tik tak …..Uiteindelijk begint de tijd zo te dringen dat we alleen nog kunnen stoppen voor een luipaard die een leeuw achterna zit, of een roofvogel die een baby-impala te grazen neemt……tik tak tik tak….. Of dan misschien voor een geboorte van een kleintje. Nee daar hebben we natuurlijk ook geen tijd meer voor. Rijden rijden rijden…. Uiteindelijk zijn we genoodzaakt te stoppen voor leeuwen die de weg versperren. En wie zien we daar…. De andere auto, die zo’n haast had… Maar soms doet de natuur je je haast vergeten. Net te laat zijn we aangekomen bij ons restcamp. De boete betaalden we met een glimlach. Wat was het een mooie dag… En niet alle foto’s zijn raadplaatjes geworden.
Over Eline
Zodra Eline aan haar studie begon, was ze vooral tijdens vakanties te vinden in de dierentuin. In 2010 werd het dan ook de hoogste tijd om een keer in het écht wild te spotten. In Zuid-Afrika nog wel. En vanaf dat moment raakte ze verslaafd. In elk jaar dat volgde, ging Eline er weer naartoe op vakantie. In 2014 woonde en werkte ze er zelfs een aantal maanden. Door omstandigheden is ze er daarna drie jaar niet geweest, maar nu heeft ze het jaarlijkse terugkeren weer ingezet! Om haar dierenverslaving te bekostigen, werkt Eline op een virologisch laboratorium voor dierziektes.
