Help!!! Elsje is ziek
Vrijdag heb ik zoals gebruikelijk de wekker gezet om 06.30 uur. Op die dag komt mijn hulp (of bediende zoals we hier zeggen) en de tuinman. Nu in de zomer begint Kobus, de tuinman, om 07.00 uur zodat hij rond 12.00 uur klaar is.
Mijn hulp Elsje begint in de zomer en winter om half negen en is altijd zeer punctueel. Als ze er om half 10 nog steeds niet is, begin ik me zorgen te maken. Ik bel haar en ze zegt met een klein stemmetje dat ze erg ziek is en niet weet wat ze moet doen.
Ik spring in mijn auto en rijd naar haar huis. Daar zit Elsje, een hoopje ellende. Haar linker been is ijskoud en lijkt verlamd, en ze heeft erge pijn. Ze woont buiten de dorpskern, heeft geen vervoer en kan de afstand naar de dokter nu niet lopen.
Ik breng haar naar de huisarts die vaststelt dat er iets beklemd zit in haar rug. Een spuit en een doos vol pijnstillers zou de oplossing zijn. Ik breng Elsje weer naar huis en vraag of ze nog iets nodig heeft en ga weer naar huis.
Tja, en daar zit ik dan zonder mijn lieve, betrouwbare hulp. Morgen krijg ik een aantal vrienden op bezoek en er moet toch echt even gepoetst worden voor die tijd. Na dik zes jaar geen vloer geschrobd te hebben, haal ik de poetsspullen tevoorschijn en begin. Ik kan je verzekeren dat je huis poetsen net zoiets is als fietsen. Je verleerd het niet.
Dik twee uur later is mijn huis om door een ringetje te halen. Yes!
Mijn lieve trouwe Elsje werkt iedere vrijdag vijf uur om hetzelfde resultaat te bereiken. Ik weet nog hoe ik gestreden heb om geen hulp te hebben de eerste jaren dat we hier woonden. Ik had tijd genoeg en een klein huis dat kon ik gemakkelijk zelf. Hier is het zeer ongebruikelijk om geen hulp te hebben, dus mijn buurvrouw kwam bijna wekelijks haar hulp Cynthia aanprijzen. Maar geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht. Ik had Cynthia een keer de ramen zien lappen in een tempo waar een slak zich nog aan zou ergeren. Het zou mij absoluut op mijn zenuwen werken.
Wellicht heeft mijn slechte ervaringen met hulpen in Nederland ook bijgedragen aan mijn koppigheid op dit punt. Want in Nederland waren hulpen duur en lastig. De eerste dame was zo dominant dat ik echt bang voor haar was. De tweede, een gezette vrouw op leeftijd, kondigde na twee keer aan dat ik de verdieping zelf maar moest doen, want traplopen was te lastig voor haar. Ik heb drie jaar de badkamer en de slaapkamers zelf gedaan, voordat mijn man zei: “Als jij haar nu niet ontslaat doe ik het!”
Toen kwam Miriam die meer hield van praten dan van poetsen en zoveel persoonlijke problemen had dat je er een boek over kon schrijven. Toen ze een fobie voor water ontwikkelde, bleef ze gelukkig uit zichzelf thuis en waren wij bevrijdt van haar. Ik weet nog dat Jan en ik dat gevierd hebben met een etentje, zo’n opluchting was het.
Daarna zijn we er nooit meer aan begonnen en hebben we jaren het huis zelf gepoetst. Ik was daar zeer happy mee. Maar eenmaal in Zuid-Afrika bleek het toch niet echt vol te houden te zijn om geen hulp te nemen. Je ontneemt iemand de kans op een baantje. Elsje werkt nu alweer jaren voor me en ze is echt geweldig! Ze heeft me zo verwend dat ik bijna was vergeten hoe je een badkamer schoonmaakt of een vloer schrobt. Gisteren belde Elsje me om te zeggen dat ze weer helemaal de oude is en dat ze komende vrijdag weer paraat is. YES!!!
Over Han
Han Gunst besluit in september 2006 haar lang gekoesterde droom te verwezenlijken en van haar favoriete vakantieland haar nieuwe vaderland te maken. Ze woont in Montagu, een charmant dorpje in Zuid-Afrika. Ze organiseert op maat gemaakte reizen door Zuid-Afrika om haar liefde voor dit land met anderen te delen. Ze geniet volop van de adembenemende natuur en het dagelijks leven op het Afrikaanse platteland. En ze schrijft graag over dit prachtige land dat zo verschilt van Nederland!
