Help! Zwanger in Zuid-Afrika
In september 2016 kwam ik erachter dat ik zwanger was.
Aaaaaaaaaaaaahh!
Na deze eerste reactie hebben we nog eens drie testen gedaan om van de shock te bekomen. Maar na vier van zulke reacties kwam de vraag boven drijven: hoe gaat dat eigenlijk in Zuid-Afrika? Waar ze in Nederland namelijk nogal van de natuurlijke bevalling zijn, schijnen ze in dit land toch een voorkeur te hebben voor de keizersnede. Althans, in de private sector. Het aantal keizersneden ligt hier rond de tachtig procent, terwijl dat in Nederland rond de zeventien procent ligt. Wat dan niet helemaal helpt is dat ik een gynaecoloog had uitgekozen die werkte in het Sandton Mediclinic, ook bekend als het ‘Ceasar Palace’ (keizersnede-paleis).
Tijdens mijn eerste afspraak met de gynaecoloog vroeg ze direct of ik al wist of ik een keizersnede wilde of liever vaginaal wilde bevallen? Dat woord alleen al… Vaginaal. Ai… That’s gonna hurt... Ik was net gewend aan het idee van zwanger zijn, maar om direct al na te denken over wat me over een aantal maanden te wachten zou staan... Ik zat eigenlijk nog een beetje in de ontkenningsfase. Ik moet eerlijk bekennen: beide keuzes klonken niet echt aanlokkelijk. Is er geen ooievaar die ik kan bestellen?
Op zich hartstikke leuk, zo’n controle door de gynaecoloog in plaats van een verloskundige. Je kan de ontwikkeling van je baby mooi volgen op de scan. Maar al met al ook een duur geintje: ik moest elke keer flink wat afrekenen. Daarbij kwam dat onze gynaecoloog blijkbaar goed naar de L’Oréal-slogan ‘Because you’re worth it’ heeft geluisterd. In plaats van het normale standaardtarief vroeg zij vier keer zoveel. Tsja, je werkt in de private sector of niet. En je hebt glanzend haar of niet…
Wat ik heel fijn vond, en waarschijnlijk is dat in Nederland hetzelfde, waren de speciale klasjes voor zwangere vrouwen. Je kan hier naar ‘mama yoga’, ‘preggiebellies gym’, ‘swimming for preggies’, enz. Ik was tijdens mijn zwangerschap fitter dan zonder baby in mijn buik. Nou ja, bijna dan. Want die 4,5 kilo die ik mee moest sjouwen zorgde er toch voor dat mijn sportprestaties ondanks alle inspanning wat achter bleven.
Na veertig weken was er nog steeds geen baby. En waar je in Nederland twee weken ‘extra’ krijgt, wordt dat risico in Zuid-Afrika liever niet genomen. En dus maakten wij een afspraak om in te leiden.
Om vijf uur 's ochtends werden we verwacht in het ziekenhuis. We bleken niet de enigen te zijn. Er werden nog vier andere vrouwen ingeleid.
Terwijl ik me installeerde op mijn kamer kwam de verloskundige binnen. Wanneer wil ik mijn epidural (ruggenprik) krijgen? Toen ik aangaf dat ik zonder pijnbestrijding wilde beginnen, vroeg ze of ik alvast wat lachgas wilde hebben. De vraag is dus niet of je pijnbestrijding wil, maar wanneer.
Gedurende de dag kwam de gynaecoloog een paar keer langs om te checken hoe de voortgang was. Ik weet niet hoe bekend jullie zijn met de serie Friends? The one where Rachel is late? Waar ze ligt te wachten totdat ze naar de verloskamer mag en alle andere vrouwen, die later binnenkomen, allemaal voor mogen? En dat zij boos wordt en wil weten wanneer zij nu eindelijk aan de beurt is? Nou, dat gevoel had ik dus een beetje… Om half vijf ’s middags hoorde ik het eerste babyhuiltje en toen duurde het niet lang voordat nummer twee en drie waren geboren en ik nog steeds zat te wachten tot de persweeën zouden komen. Geduld is een schone zaak.
Om een lang verhaal kort te houden… Uiteindelijk is het een spoedkeizersnede geworden. Thank God! Want 4,5 kilo door een geboortekanaal duwen is nu niet bepaald mijn favoriete dagbesteding.
Toen ze de wond aan het hechten was, zei mijn gynaecoloog dat ze bijna klaar was. 'I know, I can see the smoke.' De huid wordt namelijk dichtgeschroeid waardoor je rookpluimpjes omhoog ziet bewegen. Waarop mijn gynaecoloog, schat van een vrouw by the way, zei: 'Ja, lekker braaien!'
Only in South Africa.
Over Feliciana
In juli 2015 verhuisde Feliciana van Rotterdam naar Zuid-Afrika om een nieuw avontuur aan te gaan. Samen met haar man en zoontje woont zij nu in Johannesburg. Als vrouw, als kind van twee culturen, maar vooral als Nederlander, neemt ze je mee in haar ervaringen en verwondering over haar dagelijkse leven in Zuid-Afrika. Een prachtig land met geweldig lieve mensen en een complexe geschiedenis.
Wil je meer lezen? Klik hier dan voor Feliciana's blog.
