Herdenking van Nelson Mandela
Vanmorgen nog voor ik wakker was piepte mijn mobieltje… Een sms voor een herdenkingsdienst voor Nelson Mandela. Het spijt me dat ik niet in de gelegenheid ben om die dienst te bezoeken. Niet alleen betekende Nelson Mandela veel voor Zuid-Afrika, maar ook heeft hij ongewild een grote rol in mijn leven gespeeld.
Pas in 1995 toen Mandela president werd, vond ik het gepast naar Zuid-Afrika te reizen. Daarvoor was het “not-done” vond men. De eerste persoon die ik in Johannesburg ontmoette bleek de liefde van m’n leven te zijn en mijn latere echtgenoot Jan. Na een aantal jaren in Nederland gewoond te hebben, bleek Jan’s verlangen naar Zuid-Afrika zo groot dat we verhuisd zijn. Nu ik erover nadenk is het eigenlijk aan Nelson Mandela te danken dat ik hier woon (alle gekheid op een stokje).
In deze tijd van rouw om het heen gaan van zo’n groot mens wil je eigenlijk een mooie persoonlijke herinnering aan de man. Natuurlijk, ik zat net als miljoenen anderen thuis op de bank te kijken naar beelden van zijn vrijlating in 1990. Ik ben ook menig keer naar Robbeneiland geweest en vorig jaar bezocht ik nog de woning in de Victor Vester Gevangenis in Paarl, waar hij de laatste jaren van zijn gevangenschap verbleef. Maar persoonlijk heb ik hem nooit ontmoet.
Wel heb ik prachtige verhalen uit de tweede hand. De vader van een oudere vriendin van mij was hoofd van de huishouding van de president. Haar vader, Wietz van der Westhuizen, was erg gesteld op Nelson Mandela. Deze president was heel bijzonder vertelde hij me. Als hij geen gasten had, at hij heel eenvoudig: wat brood, noten en fruit. Hij was wars van kapsones. Als z’n kinderen op bezoek kwamen aten die gewoon in de keuken. Nelson Mandela had ook een geheime afspraak met Wietz: als er mensen kwamen eten waarmee hij nog verder wilde praten, vroeg hij Wietz om de koffie in de woonkamer te serveren. Als hij vond dat alles gezegd was mocht de koffie aan tafel geserveerd worden.
Dat President Mandela ook een zwak plekje had voor de oudere Wietz bleek een jaar later. Peter, de Nederlandse vriend van Wietz, kwam op vakantie naar Zuid-Afrika en werd in die vakantie zestig jaar oud. Lang tevoren vroeg Wietz wat hij voor z’n verjaardag wilde hebben. Peter was idolaat van Nelson Mandela en vertelde dat hij dolgraag het Tuynhuys zou willen zien. Normaal is dit gebouw niet toegankelijk voor toeristen, maar Wietz kreeg het voor elkaar dat hij z’n vriend op z’n verjaardag mocht rondleiden door het werkpaleis van de Zuid-Afrikaanse president. Een super verrassing natuurlijk! Peter kon z’n geluk niet op. ‘Het mooiste verjaardagscadeau ooit’ riep hij steeds. Toen ze aan het einde van de rondleiding in de ontvangstkamer aankwamen en daar Nelson Mandela aantroffen die er op stond om samen met hun een kopje thee te drinken, was Peter stil!
We wisten in Zuid-Afrika allemaal dat Nelson Mandea zou sterven. 95 jaar is een gezegende leeftijd. Hij heeft er voor gezorgd dat Zuid-Afrika een toekomst heeft en trots kan zijn op zichzelf. Laten we zuinig zijn op zijn erfenis van verdraagzaamheid en vergevingsgezindheid. Dank je wel Madiba.
Over Han
Han Gunst besluit in september 2006 haar lang gekoesterde droom te verwezenlijken en van haar favoriete vakantieland haar nieuwe vaderland te maken. Ze woont in Montagu, een charmant dorpje in Zuid-Afrika. Ze organiseert op maat gemaakte reizen door Zuid-Afrika om haar liefde voor dit land met anderen te delen. Ze geniet volop van de adembenemende natuur en het dagelijks leven op het Afrikaanse platteland. En ze schrijft graag over dit prachtige land dat zo verschilt van Nederland!
