Intrekkers
Terwijl een vriendin en ik in een plaatselijk restaurantje genieten van een lekkere cappuccino krijgt ze een melding op haar telefoon. Ze kijkt en zegt, ‘dat is nu al de derde melding. Er staat alleen: Call me back now! Maar het is een mobiel nummer dat ik niet ken dus ik weet niet wat ik ermee moet.’
We praten verder en zijn het hele voorval alweer vergeten als haar smartphone weer begint te fluiten. Deze keer is de boodschap: Are you the lady who owns two white dogs? Inderdaad Miranda, die alleen in een vrijstaand huisje op zo’n 15 kilometer buiten het dorp woont, heeft twee honden. Rosa een witte herdershond en Popeye, een soort van Pyrenese berghond. Ze kijkt me verbaasd aan en zegt, ‘wie is dit toch?’ Ze belt het nummer, stelt zich voor en vraagt wat er aan de hand is. De vrouwenstem is geïrriteerd en kortaf en zegt alleen ‘uw honden blaffen en ik wil dat dit stopt.’ Miranda is stomverbaasd, de dichtstbijzijnde buren wonen op tenminste 1,5 kilometer afstand. En in de dik 10 jaar dat ze er woont heeft nog nooit iemand geklaagd! Ze vraagt beleefd, ‘wie bent u?’ De vrouwenstem zegt, ‘dat doet er niet toe ik wil dat het nu stil is!’ en hangt op.
Miranda zit niet meer op haar gemak en besluit naar huis te gaan. Daar blijkt dat in de boomgaarden rond haar huis, de perzikbomen gesnoeid worden. Haar honden blaffen af en toe. Miranda vraagt aan de mannen die daar werken of er iemand is komen klagen over haar honden. De mannen weten van niks. Het zit haar niet lekker en ze besluit haar buren te bellen. Ze vraagt aan iedereen of ze ooit last hebben van haar honden en of zij weten wie de beller zou kunnen zijn. Niemand heeft last van de honden. En na vier telefoontjes zegt een boer dat in de oude bouwval drie kilometer van Miranda’s woning, een dame uit de stad is komen wonen. Als Miranda vanmiddag thuis is zou hij graag even langskomen om daarover te praten.
Die middag komt de boer en vertelt het verhaal van de oude dame die eigener beweging een dam gebouwd had in zijn irrigatiekanaal. Toen de boer de hindernis had opgespoord en bezig was die te verwijderen kwam de dame boos naar hem toe. Ze had de dam gebouwd om te zorgen dat er een plas water bleef staan voor de kleine dieren in het gebied! De boer legde haar geduldig uit dat het zijn irrigatiekanaal is en dat dit water bedoeld is voor zijn fruitbomen. En dat het kleine wild hier uitstekend aangepast is aan hun omgeving en meestal niet drinken maar planten eten die veel water bevatten. De dame is het niet met hem eens.
Daarna zegt ze dat ze wel blij is hem eindelijk te spreken want ze eist dat hij z’n koeien niet meer vrij in het veld laat rondlopen. Ze eten alle vetplantjes op en dat is zo jammer dat het natuurgebied beschadigd wordt. De boer zegt, ‘maar mevrouw ik houd nog geen 20 koeien op een oppervlakte van 50 hectare zelfs als ze zouden willen kunnen ze nog geen schade aanrichten. Bovendien is dit geen natuurgebied maar een boerderij, waar u bent komen wonen.’ Nog na pruttelend verdwijnt de vrouw in haar bouwvallige huis om zich met volle energie te richten op de honden van Miranda.
Na een aantal weken van enorm veel klachten wordt het Miranda te gortig en gaat ze eens bij de gemeente informeren wat nu eigenlijk de regels zijn. De ambtenaar achter het bureau legt haar uit dat in de bebouwde kom de regel is dat een hond niet langer dan 10 min in een uur mag blaffen. Maar dat buiten de bebouwde kom de honden geacht worden te waken en die regel daar dus niet geldt. Dan vraagt hij, ‘klaagt dat gekke mens in die bouwval bij de rivier?’ Als Miranda dat beaamt zegt hij, ‘maak je geen zorgen ze heeft van ons al een brief gehad dat ze haar buren niet meer mag lastig vallen. Weet je, het komt vanzelf goed. Dat zie je altijd bij nieuwe intrekkers die komen hier met het idee dat zij het dorp gaan veranderen maar binnen een paar jaar ontdekken ze dat het dorp hen veranderd!’
Over Han
Han Gunst besluit in september 2006 haar lang gekoesterde droom te verwezenlijken en van haar favoriete vakantieland haar nieuwe vaderland te maken. Ze woont in Montagu, een charmant dorpje in Zuid-Afrika. Ze organiseert op maat gemaakte reizen door Zuid-Afrika om haar liefde voor dit land met anderen te delen. Ze geniet volop van de adembenemende natuur en het dagelijks leven op het Afrikaanse platteland. En ze schrijft graag over dit prachtige land dat zo verschilt van Nederland!
Lees hier alle columns van Han.
