'Looking for my leopard'
Als voorbereiding op mijn allereerste reis naar Zuid-Afrika had een reisgenoot een liedje rondgestuurd. Google maar op 'looking for my leopard' en het kan niet missen. Ja het is lelijk, maar wel heel grappig. Dit werd voor ons een vast ritueel om voor de safari te luisteren. Je raadt het al dat jaar dus geen luipaard gezien.
Toen ik in Johannesburg werkte, had ik een collega die al 3 jaar in het land was, maar hij had nog nooit een luipaard gezien. We boden aan dat die met ons mee mocht naar Pilanesberg. Maar op het laatste moment zei hij af. We zijn toen met andere collega’s gegaan en hebben ze dit liedje laten luisteren als “part of the experience”. ’
's Ochtends heel vroeg vertrekken we met 4 volwassenen in een Hyundai Q10. Dat is in het heuvelachtige Gauteng een uitdaging. Maar we bereiken Pilanesberg en ook zonder luipaard is het hier prachtig in mijn ogen. Vooral rond het meer vind ik het idyllisch. Het kost veel benzine om op sommige heuvels te komen, maar het lukt me toch maar mooi steeds. Ik rijd als vrouw 3 mannen rond dus moet mijn mannetje wel staan vandaag. Na de lunch besluiten we wat minder heuvels te nemen en wat meer op het vlakke deel te blijven en wat bochtjes te nemen bij het water. De zandwegen zitten natuurlijk ook hier vol potholes, dus rustig rijden. Maar je raadt het al, we komen vast te zitten… Het is maar in een pothole, maar ik kom er met geen mogelijkheid uit niet vooruit en niet achteruit. We zitten in een big 5 wildpark dus uitstappen is niet zo slim. Op de folder staat echter niet wat we moeten doen en het is echt maar een klein gat. Uiteindelijk besluiten de stoere mannen zich voor de leeuwen te werpen. Of dit alleen figuurlijk zal zijn is op dat moment nog niet te zeggen. We kijken allemaal een andere kant op en zien
geen beweging en horen niks (alsof onze zintuigen daar goed genoeg voor zouden zijn, maar goed). 3 mannen springen tegelijkertijd uit de auto en duwen met al hun kracht mijn auto uit de pothole. En binnen no time zit iedereen weer op z’n plek. Bezweet en hijgend. Of dat nu echt was vanwege de kracht die ze nodig hadden om m’n auto eruit te krijgen of het toch angstzweet is laten we maar even in het midden. Bij iedereen was de adrenaline door zijn bloedvaten aan het razen. Ik zou dit zeker afraden. Bel gewoon naar de receptie zodat er rangers komen om je te helpen, want er zitten zo vaak dieren die je niet hoort en niet ziet, maar ze zien, horen, ruiken en soms voelen jou wel.
We moesten nu echt even bijkomen en reden zomaar wat in het rond. Toen we in de ochtend geen luipaard hadden gezien hadden we onze pijlen gericht op het einde van de middag. Ik had al als geintje gezegd dat je ze pas na 15.00 uur te zien krijgt. Terwijl we zomaar wat rondrijden zie ik opeens in de berm beweging en ja hoor: een luipaard op nog geen 3 meter en hij is ook nog een groep gnoes aan het observeren. We hebben anderhalf uur gekeken naar zijn jacht. Dan weer iets dichterbij, dan weer wat verder. Wij zaten ondertussen in een nieuwe adrenaline rush. We wilden hem dolgraag zien aanvallen, maar zie je daar die kleine gnoe, die is toch ook wel heel schattig. Uiteindelijk valt die aan en zitten we op de eerste rij. We moedigen de gnoes aan en sommige ook het luipaard. Uiteindelijk druipt het luipaard zonder prooi af. We proberen er nog even dichtbij te komen, maar hij moet ook echt even bijkomen van deze inspanning. We hebben genoten van dit spektakel. De hele tijd waren we als enigen hierbij aanwezig, geen rijen auto’s. Heerlijk. Op zoiets moois hadden we niet kunnen hopen. Maar na 2 van deze
adrenaline rushes wilden we ook alleen nog maar slapen, wat waren wij kapot.
Maar morgen… dan zal die collega het horen en zoveel spijt hebben. We slapen in met een glimlach op onze mond… We were looking for a leopard…where could it be…..
Over Eline
Zodra Eline aan haar studie begon, was ze vooral tijdens vakanties te vinden in de dierentuin. In 2010 werd het dan ook de hoogste tijd om een keer in het écht wild te spotten. In Zuid-Afrika nog wel. En vanaf dat moment raakte ze verslaafd. In elk jaar dat volgde, ging Eline er weer naartoe op vakantie. In 2014 woonde en werkte ze er zelfs een aantal maanden. Door omstandigheden is ze er daarna drie jaar niet geweest, maar nu heeft ze het jaarlijkse terugkeren weer ingezet! Om haar dierenverslaving te bekostigen, werkt Eline op een virologisch laboratorium voor dierziektes.
