Ring Johannesburg staat stil… voor mij!
In mijn vorige blog vertelde ik jullie over mijn snelweg-avontuur. Voordat ik het doorhad, was mijn verhaal alweer zó lang geworden, dat ik besloot om deel twee op een later tijdstip met jullie te delen.
Er overkomt mij namelijk wel vaker iets. Of dat nou komt doordat ik “Murphy” op mijn schouder draag, of gewoon omdat ik veel onderweg ben... Geen idee. Hoe dan ook. Vervelen doe ik me niet snel, en ik hou ervan!
Het is alweer een tijdje terug dat we een heel lief en gezellig gezin in onze Airbnb ontvingen. Even acclimatiseren voor hun reis door het mooie Botswana, en na hun bijzondere trip kwamen ze nog een paar dagen bij ons om Pretoria en Johannesburg te ontdekken.
Het klikte direct! Het was superleuk en vooral gezellig!
Ik moet zeggen dat ik dat echt geweldig vind aan het hebben van een Airbnb. De diversiteit van de mensen. Van mensen die zich volledig terugtrekken, tot hele bijzondere ontmoetingen, en zelfs mensen die komen als gasten, en vertrekken als vrienden.
Doordat de kinderen het zo goed met elkaar konden vinden, en ook wij als volwassenen een echte “klik” hadden, besloot ik met het gezin naar Johannesburg te rijden. Voor veel mensen is het bezoeken aan Soweto iets spannends. Voor mij is het thuiskomen, bijkletsen en even socializen.
Dus, mee de auto in naar het bijzondere en kleurrijke Soweto. Heerlijk aan de wandel, via de Orlando Towers ook nog even een bezoekje brengen aan Sandton City en het Nelson Mandela Square.
Druk kletsend in de auto, rijden we op de ring van Johannesburg. Zoals altijd op deze drukke ringweg rij ik rechts. Helemaal rechts! Op deze vijf- of zesbaanse weg vind ik het prettiger om aan de buitenkant te rijden. Een tik van mij, maar meestal ook de snelste baan. Halverwege Sandton voel ik dat mijn auto een beetje vreemd doet. Er komt een raar geluid vanaf de achterkant, en al snel beginnen auto’s te toeteren en te knipperen met hun lichten. De auto volgeladen met kinderen staan we binnen no-time stil. Stil op de meest rechtse baan van de ring van Johannesburg.
Uiterst kalm zet ik de gevarenlichten aan, en besluit te gaan kijken naar mijn achterband. En ja, daar is het al. Een lekke band! En niet een beetje lek, maar daar zat echt geen zuchtje lucht meer in! Samen met Allard en Aline besluiten we de kids zo snel mogelijk in de vangrail te zetten, pakken we de gevarendriehoek, en proberen zo het eerste gevaar uit te blokken. Om vervolgens te kijken of we alles hebben om de reserveband onder de auto uit te halen om zo snel mogelijk weer door te kunnen.
Al snel komen we tot de ontdekking dat ik geen “jack” (krik) heb, en we dus moeten zien of iemand anders er toevallig één heeft. We houden auto na auto aan. Sommigen kijken je niet eens aan, sommigen toeteren alleen maar geïrriteerd, en sommigen hebben in elk geval het fatsoen om “No, sorry I can’t help you!” te zeggen.
Al snel staat er ineens een politieauto achter mijn auto, en twee al wat oudere politiemannen stappen uit. Nadat ook zij even helpen met zoeken naar een “jack” besluiten ze dat het beter is ons eerst van de snelweg af te halen. En dat gaat gebeuren! Voordat we het doorhebben ligt de hele ring van Johannesburg stil om ons met een hele platte band van de rechterkant van de weg naar de eerste afrit te begeleiden. De politie achter ons aan...
Eenmaal van de snelweg af begint Allard (wat ben ik blij dat er een man bij is) met het onderzoek. Wat nu? Al snel blijkt dat we meer nodig hebben dan wat er in de auto te vinden is. Wat zijn we blij met de agenten die nog steeds bij ons zijn. Ze bieden aan om met Allard naar de dichtstbijzijnde garage te rijden om alle benodigdheden te gaan halen. Dus, zogezegd zo gedaan! Met een pinpas bij de hand, blijft de andere agent bij Aline, mij en de kinderen. We lachen, we kletsen, en we wachten geduldig af tot Allard met agent in politieauto weer terug zijn. Allard en de agenten gaan aan de slag, en na anderhalf uur, bezwete lijven, zwarte handen, en stoffige gezichten van al het stof wat je erbij krijgt wanneer je onder mijn auto kruipt, ligt de reserveband eronder, en kunnen we door!
Een knuffel voor de agenten die zoals ze ons ondertussen vertelden inderdaad aan het uittreden zijn, en her en der voorlichting geven. En een hele dikke pluim voor Allard die zich als “superman” ontpopte.
Alsof er niks aan de hand is stappen we in de auto, en vervolgen we onze weg. Op naar Nelson Mandela Square! Op naar het Hardrock Café aldaar! Op naar een heerlijke snack en een koud biertje! Dat hebben we verdiend! En de kids? Die zitten weer vol verhalen. Mooie verhalen om mee te pronken, en Siem en Veera hebben weer een extraatje voor in hun dagboek.
Sinds die dag heb ik een krat in mijn auto. Waarin alle benodigdheden zitten om een band te vervangen.
Vervelen?... Nooit!
Over Mirjam
Na jarenlang gewerkt te hebben in de racewereld, besloot Mirjam een ander pad in te slaan. Samen met haar man Paul en kinderen Zoë (14), Perrin (10) en Maylin (9) liet ze het koude Nijmegen achter zich en emigreerde ze naar de warmte van Zuid-Afrika.
Met een ‘accompanying spouce visa’ mag Mirjam in Zuid-Afrika wonen. Dit houdt in dat ze zich voornamelijk bezighoudt met de zorg voor haar kinderen terwijl Paul aan het werk is. Maar Mirjam is een bezig bijtje. Om haarzelf nuttig te maken en haar creativiteit tot uiting te brengen, draagt ze regelmatig haar steentje bij in de community en schrijft Mirjam over haar ervaringen in Zuid-Afrika. Zo hoopt ze de wereld nog een beetje mooier te maken.
