Spoken zien...?
Het verhaal gaat dat rond Pasen 1678 een VOC schip met de Nederlandse Kapitein, Hendrik van der Decken ondanks een hevige storm met zijn schip om Kaap de Goede Hoop wilde varen. De bemanning smeekten de kapitein om te keren maar Hendrik wilde van geen wijken weten. Hij begon te vloeken en te tieren en bezwoer dat hij de Kaap zou ronden ook al duurde het tot het einde der tijd. Het schip vergaat maar wordt nog vaak gezien. Zo ontstond het spookverhaal van de Vliegende Hollander die nog vaak verschijnt nabij de Kaap.
Als ik zo’n verhaal hoor denk ik: Ach ja… dat zal wel. Wie gelooft er nou in dat soort spookverhalen. Toch sta ik dan verbaasd hoeveel weldenkende, goed opgeleide mensen hier met een stalen gezicht vertellen dat ze de Vliegende Hollander gezien hebben. Hoe langer ik hier woon hoe meer ik besef dat spoken hier niet weg te denken zijn. Ieder zichzelf respecterend dorpje heeft er minstens een.
Zo kan iedere Zuid-Afrikaan je vertellen over het witte spook van Uniondale. Het verhaal gaat dat tijdens het Paasweekend een jonge vrouw bij haar verloofde achterop de motor zit als ze een ernstig ongeluk krijgen. Daarbij komt de vrouw te overlijden en haar vriend raakt zwaar gewond maar hij overleeft het ongeluk. Tot op de dag van vandaag zijn er automobilisten die volhouden dat ze in de schemering langs de N9 een in het wit geklede vrouw zien die staat te liften. Als ze stoppen stapt de vrouw in maar na korte tijd lost ze op. Naar men zegt heeft de vrouw een geur van appelbloesem bij zich en sommige mensen voelen alleen een zuchtje wind en ruiken dan de geur van appelbloesem. Mensen die ik ken en waarvan ik echt een hoge pet op heb, verzekeren me dat ze haar gezien hebben.
Zo heb je de spoken van Matjiesfontein. Het is een klein slaperig dorp waar eerst een kuurhotel voor longpatiënten was en waar later tijdens de Boerenoorlog stevig gevochten is. In het Lord Milner Hotel dat daar staat schijnt het te wemelen van de spoken. ’s Nachts hoor je voetstappen in de gangen, het gerinkel van glazen en bestek en de klank van biljartballen die elkaar raken. Dat sommige van die spoken ook nog fijngevoelig zijn blijkt uit het verhaal van Jennifer Buist, dochter van de eigenaar. Ze vertelt dat er in het hotel een vriendelijk spook woonde die niet door deuren kon en met de klink rammelde als hij binnen wilde komen. Als Jennifer druk bezig is om cadeautjes in te pakken rammelt het spook hard en langdurig aan de klink. Uiteindelijk staat ze op maakt de deur open en zegt “prima dat je binnen wilt komen maar maak toch niet zo’n enorm kabaal!” op dat moment voelt ze een koele wind langs zich trekken die door het raam naar buiten gaat en het spook is daarna nooit meer gezien. Wat in ieder geval bewijst dat je zelfs een spook op z’n teentje kunt trappen!
Ach, ik kan zo nog wel even doorgaan want echt overal hoor je hier spookverhalen. In het plaatsje Prince Albert hebben ze zelfs spookwandelingen. Waar een gids je op een avondwandeling bijpraat over het wel en wee van alle spoken in het dorp.
Dat het zien van spoken echt bij alle bevolkingsgroepen in onze regenboognatie voorkomt bewijst het verhaal van Sipho uit Gugulethu, een township bij Kaapstad. Sipho staat ’s nachts tijdens een storm te liften. Het weer is zo slecht dat er nauwelijks auto’s op de weg zijn. Door de dichte regen is het zicht zo slecht dat hij niet eens z’n eigen voeten kan zien. Dan stopt er recht voor hem een auto. Zonder zich te bedenken stapt hij in, dan pas ziet hij dat er niemand achter het stuur zit. Hij wordt vreselijk bang maar durft niet uit de langzaam rijdende auto te stappen. Dan opeens ziet hij een scherpe bocht in de weg terwijl de auto rechtdoor gaat. Net als hij vreest dat de auto het ravijn in zal rijden komt er een hand door het raam die de auto de goede kant instuurt. Een beetje later draait de weg naar links en weer verschijnt de hand die het stuur naar links draait. Uiteindelijk stopt de auto en de doodsbange Sipho springt uit de auto en vlucht de nabij gelegen township in. Hij gaat daar in de shebeen (illegale kroeg) een drankje halen. De mensen daar zien dat hij helemaal overstuur is van angst en vragen hem wat er gebeurd is. Sipho vertelt uitgebreid zijn verhaal en er rollen zelfs dan nog tranen over z’n wangen zo groot is z’n schrik. Als een dik uur later twee mannen de shebeen binnenkomen en de nog steeds doodsbange man zien zegt de een: Verdorie, is dat niet die idioot die in onze auto ging zitten toen we hem aan het duwen waren?
Zuid-Afrikaans zegswijze:
Die spook trek saam - Een verandering lost niet alle problemen op
Over Han
Han Gunst besluit in september 2006 haar lang gekoesterde droom te verwezenlijken en van haar favoriete vakantieland haar nieuwe vaderland te maken. Ze woont in Montagu, een charmant dorpje in Zuid-Afrika. Ze organiseert op maat gemaakte reizen door Zuid-Afrika om haar liefde voor dit land met anderen te delen. Ze geniet volop van de adembenemende natuur en het dagelijks leven op het Afrikaanse platteland. En ze schrijft graag over dit prachtige land dat zo verschilt van Nederland!
