Vreemde ogen...
Afgelopen maand was m’n neef Nico bij me op bezoek. Hij zat er een beetje doorheen en zocht een plek om even op andere gedachten te komen… en waar beter dan hier?? Als er gasten komen uit Nederland (en zeker als die hier voor het eerst in Zuid-Afrika zijn) dan voel ik me toch verplicht om het land een beetje te “verkopen”.
Ik had een heel programma bedacht, waar weinig van terecht kwam. Nico vond gewoon luieren in de zon al een traktatie!! Uiteindelijk hebben we toch nog wel een aantal toeristische trekpleisters bezocht: Kaap de Goede Hoop (waar het pijpenstelen regende) en Cape Agulhas, het zuidelijkste punt van Afrika waar we bijna uit ons vel waaiden. Eerlijk is eerlijk in Arniston en Hermanus was het prachtig zonnig weer.
In totaal heeft hij meer dan 300 foto’s gemaakt. Vooral Kaapstad vond hij prachtig maar we brachten ook een bezoek aan de Magalies bergen. Een prachtige reis: eerst per vliegtuig naar Johannesburg en dan per auto naar Rustenburg, het gebied van de platina mijnen. We verbleven in een guesthouse van vrienden. In de vroege ochtend zaten we lekker in het zonnetje met een kopje koffie in de hand wakker te worden. De begroeiing is daar bijna tropisch zo weelderig. M’n oog valt op iets zwarts bovenop de schoorsteen van het huis voor ons. Ik zeg: Wat zit daar nou? Is dat een vogel? Zegt m’n neef doodnuchter: Nee hoor! Dat, dat is gewoon een tamme bouwlamp!! Dat ik m’n bril nog niet op had vond hij niet als argument tellen! Diezelfde avond zouden we met vrienden in het plaatselijke restaurantje gaan eten en we zaten in de schemering op een bankje te wachten totdat ze ons kwamen ophalen. Een van de vele honden begint opeens heel opgewonden met iets te spelen in het gras. Waarop ik tegen Nico zeg: Speelt die hond met een slang?? Nee joh, zegt Nico.
Ik loop ernaar toe en zie toch iets wat duidelijk op een slang lijkt. Hij besluit om er de zaklamp bij te halen en wat denk je… Het is een doodgewone tak. Weliswaar in de vorm van een slang maar toch! Wat een flater!! Ik durfde toen niet meer te zeggen dat ik zelfs dacht dat ik het had zien bewegen.
Op een uitzonderlijk warme zondag besluit ik om over de route 62 naar Barrydale te rijden en vandaar, na een kopje koffie, over de Tradouw pass via Suurbraak naar het gezellige Swellendam te gaan. Nu waren we of te vroeg vertrokken of ik had te hard gereden maar we waren te vroeg in Swellendam voor de geplande lunch. Nu heb je daar ook een van de kleinste wildparken, het Bontebok nationaal park. Het leek me een goed plan om het uur tot aan de lunch in dit park door te brengen. Als doorgewinterde gids begon ik vooraf al te vertellen dat dit ruim 27 km2 grote park in 1931 is opgericht met als doel om de laatste 30 bontenbokken voor uitsterven te behoeden. En dat men daar goed in geslaagd was omdat er inmiddels weer een gezonde populatie bontenbokken was. Al rijdend door het park vertelde ik over de planten en de geschiedenis. Door de enorme warmte, het was dik 35°C, zagen we helemaal geen wild. Nog geen dood konijn!! Iets wat m’n neef de vraag deed stellen: “ Is dit misschien een vegetarisch wildpark?”. We hebben er hartelijk om gelachen. Ik had kunnen weten dat je op het heetst van de dag geen wild kunt zien… die zijn wel wijzer en blijven lekker in de schaduw liggen.
Om het goed te maken zijn we na het verlaten van het wildpark lekker, niet-vegetarisch, gaan lunchen. De lamsbout smaakte goed!!
Over Han
Han Gunst besluit in september 2006 haar lang gekoesterde droom te verwezenlijken en van haar favoriete vakantieland haar nieuwe vaderland te maken. Ze woont in Montagu, een charmant dorpje in Zuid-Afrika. Ze organiseert op maat gemaakte reizen door Zuid-Afrika om haar liefde voor dit land met anderen te delen. Ze geniet volop van de adembenemende natuur en het dagelijks leven op het Afrikaanse platteland. En ze schrijft graag over dit prachtige land dat zo verschilt van Nederland!
