Wegkruipplek
Heb jij ook zo’n plek waar je je altijd gelukkig voelt, waar je naartoe gaat als je even de boel de boel wil laten? Als kind verschool ik me achter het schuurtje in het lange gras. Ik lag dan te lezen of op m’n rug te kijken naar de vorm van de wolken. Hier in Zuid-Afrika heb ik ook zo’n plek. Het is een heel mooi, vergeten plaatsje aan de kust waar de stranden zo wit zijn en het uitzicht zo mooi is dat het in geen enkele vakantiefolder zou misstaan.
Niks is fijner dan daar op een zonnige ochtend, waar we er veel van hebben hier, met m’n hond naartoe te rijden. Zelfs de 120 kilometer lange weg erheen is een waar feest. Ik rijd dan door het gebied dat wij hier de Overberg noemen. Het is vanuit Kaapstad gezien ook inderdaad het gebied over de bergen en het heeft een weidsheid en leegte die me een ongekend gevoel van vrijheid geeft. Vaak zie ik tijdens de autorit struisvogels, steenbokjes, sierlijke kraanvogels en roofvogels. Zelden kom je een auto tegen en je waant je alleen op de wereld.
Eenmaal in m’n favoriete kustdorp rijd ik eerst naar de duinen waar m’n hondje zich met z’n frisbee kan uitleven en we zo’n anderhalf uur langs het strand dwalen. Wat hier vanzelfsprekend is maar in Nederland heel gek is dat je echt alleen bent. Heerlijk is dat! Ik neem ook altijd de tijd om ergens te gaan zitten en te genieten van de stilte en schoonheid om me heen. Het is op deze plek waar je gedachten op de vrije loop kunnen gaan en na kunt denken zonder gestoord te worden. Je kunt je hoofd even helemaal leeg maken.
Het mooie van dit dorpje vind ik dat er ook nog een klein restaurantje is waar je lekker kunt lunchen. Het is van een vissersvrouw die samen met haar dochter het bedrijfje runt. Als je op de zelf in elkaar getimmerde tuinmeubels gaat zitten komt de dochter met een heuse menukaart. De eerste keer bestudeerde ik die en koos ik iets waarop de dochter timide zei, “Jammer, dat is er niet meer“. Kan gebeuren dacht ik, maar toen ook mijn tweede en derde keuze niet voorradig bleek te zijn zag ik pas het licht en vroeg ik wat er wel beschikbaar was. Ik kon kiezen uit bobotie of curry. “Wat zou jij kiezen?” vroeg ik haar. Zonder nadenken zei ze: “My ma se curry is to die for!” En gelijk had ze, nooit eerder at ik zo’n lekker curry. Leuk was dat de bijbehorende chutney en kokospoeder in lege tomatenketchupblikjes zit.
Als ik hier Nederlandse gasten heb neem ik ze vaak mee naar dit dorpje. Wat me dan opvalt is dat ze vaak onrustig raken omdat er geen telefoon ontvangst is en al helemaal geen internet. Soms wordt men ook onrustig omdat het zo stil en eenzaam is. Maar het is mooi om te zien hoe ze eenmaal gewend aan de stilte en het ontbreken van whatsapp, internet, sms en telefoon genieten van de schoonheid en rust van deze plek.
Wil je weten hoe het dorpje heet? Sorry, dat kan ik niet verklappen dit is MIJN plekje en dat blijft zo, maar er zijn hier duizenden van dit soort slaperige dorpjes aan de kust. Als je ooit in een verlaten kustdorpje in Zuid-Afrika de lekkerste curry ter wereld eet dan weet je dat jij mijn wegkruipplekje gevonden hebt!
Over Han
Han Gunst besluit in september 2006 haar lang gekoesterde droom te verwezenlijken en van haar favoriete vakantieland haar nieuwe vaderland te maken. Ze woont in Montagu, een charmant dorpje in Zuid-Afrika. Ze organiseert op maat gemaakte reizen door Zuid-Afrika om haar liefde voor dit land met anderen te delen. Ze geniet volop van de adembenemende natuur en het dagelijks leven op het Afrikaanse platteland. En ze schrijft graag over dit prachtige land dat zo verschilt van Nederland!
