What’s in a name…
Jaren geleden was ik in de Apenheul. Ik zag iemand met een kind in een buggy. Bij elk dierenverblijf zei de ouder tegen het kindje: “Kijk, zie je die aap”. Ik vond het persoonlijk zeer bijzonder om bij elk verblijf datzelfde zinnetje te herhalen. Er is mij toen verteld dat je kinderen tot 4 jaar prima zo kennis kan laten maken met de wonderen van de natuur. Boven die leeftijd mag er steeds meer onderscheid gemaakt worden binnen een diersoort.
Nu is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. De meeste mensen weten nog wel de kenmerken van een gorilla en van een doodshoofdaapje, maar in de apenheul zitten zoveel verschillende soorten apen. Iemand die zich daar niet bijzonder op heeft toegelegd, kan ze onmogelijk allemaal kennen. Gelukkig zijn daar dan altijd nog de bordjes, waarop de naam en ook het verspreidingsgebied van de dieren staat.
Ik verbaas me dan ook nog steeds dat mensen zeggen dat een leeuw een poesje is bij het leeuwenverblijf. Oké, met kleine kinderen mag dat dus, maar dat er zoveel volwassenen zijn die het verschil niet weten tussen een tijger en een leeuw… Deze column is tekort, om mijn ergernis daarover te verwoorden!
Namen in het Krugerpark
In het Krugerpark heb je geen verblijven met dieren, laat staan bordjes om je te vertellen welk dier het is én wat de kenmerken zijn. Natuurlijk staat er in het informatieboekje van het Krugerpark naast de plattegronden en belangrijke telefoonnummers wel afbeeldingen van de meeste dieren. Het verschil tussen een giraffe en een zebra is dus al snel duidelijk, maar ziet u zo snel het verschil tussen een bosbok, een grijsbok of een duiker? Dat kan zelfs als het gelukt is om van deze schuwe dieren een duidelijke foto te maken een probleem zijn en om uren determinatie vragen. Het vergelijken van verschillende tekeningen in veldgidsen maakt het niet altijd duidelijker overigens. Vraag je je al af waar dit verhaal heen gaat?
Ik ben zelf al verschillende keren in wildparken in Zuid-Afrika geweest. Hoewel ik er soms wel even in moet komen, herinner ik me toch snel de verschillende kenmerken weer. Ik weet dan al gauw het dier weer te benoemen. Omdat ik al met verschillende mensen op pad ben geweest, weet ik dat niet iedereen even geïnteresseerd is in de juiste benaming van de dieren. Dit werd me in Nederland al eens pijnlijk duidelijk toen ik tegen sluitingstijd nog even stond te kijken bij de speelse otters. Iemand kwam aangerend en riep al van een afstand: “Zijn de bevers buiten, zijn de bevers buiten?”. Ik zei nuchter dat ik geen idee had, maar dat er wel otters waren. De vrouw zei: ‘’Ach, dat is toch hetzelfde?’’ Daarna heb ik maar een wijsheid opgevolgd: wie zich niet ergert maar verwondert…
Wilde honden
Een van de diersoorten die ik helaas nog nooit in het wild heb gezien is de Afrikaanse wilde hond. Deze staat dan ook erg hoog op mijn bucketlist. Mijn laatste bezoek aan het Krugerpark begon helemaal fantastisch en de big 5 was al snel bij elkaar gesprokkeld. In de rustkampen kan je op borden aangeven wat je hebt gezien, deze borden bekijk ik altijd even, want je weet maar nooit. Bij het eerste de beste rustkamp stond inderdaad dat er wilde honden gezien waren. Toen verwachtte ik deze vooral aan het begin of het einde van de dag te zien, dus tot de schemering hield ik hoop. Helaas, toen ook niet gezien. Jammer! Ik was die keer 7 dagen in het Krugerpark en zag helaas geen wilde honden. Ondanks dat ik in elk rustkamp op de borden zag dat ze gezien waren.
Het heeft 3 dagen geduurd voordat ik me realiseerde, dat wij rond de aangegeven plaatsen wel altijd dieren zagen, maar nooit wilde honden. Toen ik de hele puzzel in mijn hoofd gemaakt had, bleek er zeker een terugkerend patroon in te zitten. Op elke plek waar ik kwam waar wilde honden waren gezien, zag ik steeds prachtige dieren, meestal in de buurt van hun hol. Het ging hier om Hyena’s. Natuurlijk kan het toeval zijn geweest… maar ergens vermoed ik toch dat er die week geen wilde honden zijn gezien…
Over Eline
Zodra Eline aan haar studie begon, was ze vooral tijdens vakanties te vinden in de dierentuin. In 2010 werd het dan ook de hoogste tijd om een keer in het écht wild te spotten. In Zuid-Afrika nog wel. En vanaf dat moment raakte ze verslaafd. In elk jaar dat volgde, ging Eline er weer naartoe op vakantie. In 2014 woonde en werkte ze er zelfs een aantal maanden. Door omstandigheden is ze er daarna drie jaar niet geweest, maar nu heeft ze het jaarlijkse terugkeren weer ingezet! Om haar dierenverslaving te bekostigen, werkt Eline op een virologisch laboratorium voor dierziektes.
