Xenophobia
Volgens de column die ik afgelopen week heb geschreven zou ik deze column schrijven over Maboneng. Maar door wat er hier in de afgelopen weken allemaal is gebeurd wil ik in deze column aandacht besteden aan xenophobia, wat hier nog steeds een “hot item” is.
Aangezien ik blank ben, heb ik eigenlijk weinig te maken met xenophobia omdat dat gericht is tegen donkere mensen. Ik vind het erg moeilijk te begrijpen dat donkere mensen elkaar het leven moeilijk maken, zeker door wat ze hebben moeten doorstaan tijdens apartheid. Helaas gebeurt het toch.
De rellen begonnen in Durban en aangezien mijn vriend uit Zimbabwe komt, waren wij daarvan al op de hoogte voordat ze ook in Johannesburg plaatsvonden. We zagen filmpjes waarin mensen in brand worden gestoken terwijl andere mensen ernaar kijken en helemaal niks doen. Je kunt je niet voorstellen dat mensen tot zoiets in staat zijn. Echt verschrikkelijk!
Toen er in Johannesburg ook oproer kwam vond ik het eng worden omdat mijn vriend tot zeven uur werkt en dan in het donker met een taxi (minibusje) naar huis moet. Daarmee loopt hij het risico om slachtoffer te worden van een rel.
Hij werkt samen met veel mensen uit andere Afrikaanse landen en van hen krijg ik de meest vreselijke verhalen te horen. Zo woonde een van de collega’s van mijn vriend in Alexandra, een van de townships waar hevige rellen waren. Toen het echt heftig werd in Alexandra is hij tijdelijk bij vrienden gaan wonen. Na een paar dagen stopte de media met verslaggeving over Alexandra en had hij het idee dat het voorbij was. Maar op een dag ging hij na zijn werk naar huis en werd hij meerdere keren in zijn hoofd gestoken.
Het is nu anderhalve week geleden en hij ligt nog steeds op de intensive care met extreme pijn. Hij heeft het overleefd, maar het is verschrikkelijk om van zo dichtbij mee te maken wat mensen elkaar aan kunnen doen. Mijn vriend is gelukkig oké, maar xenophobia is nog niet voorbij, dus we blijven voorzichtig...
Ik weet niet zo goed wat ik nog meer kan zeggen behalve dat ik hoop dat het snel voorbij is en mensen weer vrij en ‘zorgeloos’ kunnen samenleven. #saynotoxenophobia!
Over Sarina
Sarina de Jonge (29) wilde van jong af aan al naar Zuid-Afrika. Toen ze een stage kreeg in Soweto werd haar droom werkelijkheid. De natuur is er prachtig en de mensen die er wonen geweldig. De kans om dieren in het wild te zien greep ze natuurlijk met beide armen aan. Ze gaat graag naar gameparks te gaan en door het land te reizen.
Weggaan uit Zuid-Afrika wilde Sarina niet meer. Daarom verhuisde ze in 2012 naar Johannesburg. Daar heeft ze eerst een tijdje als vrijwilliger gewerkt en 1 juli kreeg ze een baan aangeboden.
Johannesburg vindt ze nog steeds fantastisch. Ze is het niet altijd eens met wat er in reisgidsen staat over deze stad en daarom wil ze graag haar mening delen. Ook over al haar andere Zuid-Afrikaanse momenten praat ze graag. ‘Ik kijk ernaar uit om maandelijks over mijn ervaringen te schrijven.’
