Zuid-Afrika tijdens Corona 2020
Lastig is het en lastig blijft het om van een afstand te volgen hoe het allemaal is, wat er allemaal gebeurt, en waar we aan toe zijn. Het ene moment lijkt alles positief in Zuid-Afrika, en het volgende moment lijkt het oneindig lang te duren allemaal.
Cyril Ramaphosa, de president, is zichtbaar aangeslagen en vermoeid als hij spreekt op televisie. De ministers die er met enige regelmaat een potje van maken zijn dat ook. Aan de ene kant zie je op televisie het begrip van de bevolking en de positieve vibe die ze meedragen. Maar aan de andere kant zie je de boze blikken, de hongerige kinderen, en de eigenwijze mensen. Grote verschillen in een land met veel verschillende ideeën.
De beelden van Zuid-Afrika in Nederland
De beelden die wij geschetst krijgen in Nederland hebben natuurlijk een kern van waarheid, maar de positieve verhalen rechtstreeks uit Zuid-Afrika hebben dat ook. Ik deel de berichten van de Nederlandse media vaak met mijn vrienden en vriendinnen in Zuid-Afrika. Ze reageren altijd boos en teleurgesteld! Want waarom maak je een bericht over een sloppenwijk in Kaapstad, waarvan we allemaal weten dat alles wat positief is heel snel weer negatief gemaakt wordt? En waarom dan niet een andere sloppenwijk in bijvoorbeeld Gauteng? Daar leven de mensen in dezelfde slechte omstandigheden, alleen snappen ze daar wel dat ze met positiviteit veel verder komen.
Waarom zendt Nederlandse media altijd de zielige beelden van de Zuid-Afrikaanse bevolking?
Zoals een van mijn buren ooit aan mij vroeg: “Mirjam, why do all people from far still believe that lions roam the streets, and we are just walking around in animal skins? That is history you know!’’
Omdat de mensen dit plaatje geschetst krijgen...
De beelden van vier kilometer netjes opgestelde mensen met anderhalve meter afstand die in de rij staan voor een voedselpakket, dat beschouwen we als zielig. Maar dit zijn mensen die normaal wel twintig kilometer afleggen om naar hun werk te komen. Die dat nu niet mogen, en dus in een rij staan om goed gevulde voedselpakketten op te halen. Nogmaals: in een rij van wel vier kilometer, netjes van elkaar vandaan.
Ja, als wij in de Westerse landen een rij moeten vormen, staan we elkaar aan de kant te duwen met ellebogen. En staat er een blok van mensen, met exact hetzelfde aantal mensen.
De trotse bevolking
De donkere bevolking is trots. Ze zijn trots op hoe ze elkaar helpen, hoe ze met elkaar zorgen. Hoe ze zorgen voor elkaar en in de wijken een plek hebben gecreëerd, waar de mensen die zich ziek voelen naartoe kunnen. Ze willen namelijk niet allemaal ziek worden. Er is geen geld voor een ziekenhuisbed of een behandeling. En als ik dan zie hoe trots ze op zichzelf zijn, vraag ik me af waarom wij alleen maar die andere kant zien?
Als ik contact heb met Zuid-Afrika is het gros van de mensen positief! En dat zouden wij ook moeten zijn. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Zou het niet mooi zijn als we dat konden respecteren?
Laten we dus positief zijn, en blijven geloven dat het virus ook snel onder controle is in het mooie en fijne Zuid-Afrika. Ik kan niet wachten tot de grenzen weer open zijn! Ik kan niet wachten tot we weer normaal verder gaan daar waar we gebleven waren. Want de manier waarop we nu leven, is voor mij niet normaal. En wat hoop ik om jullie allemaal in Zuid-Afrika te zien! Laten we samen de wereld weer normaal maken. Met iets meer respect, iets meer begrip, en vooral een beetje meer liefde!
Over Mirjam
Na jarenlang gewerkt te hebben in de racewereld, besloot Mirjam een ander pad in te slaan. Samen met haar man Paul en kinderen Zoë (14), Perrin (10) en Maylin (9) liet ze het koude Nijmegen achter zich en emigreerde ze naar de warmte van Zuid-Afrika.
Met een ‘accompanying spouce visa’ mag Mirjam in Zuid-Afrika wonen. Dit houdt in dat ze zich voornamelijk bezighoudt met de zorg voor haar kinderen terwijl Paul aan het werk is. Maar Mirjam is een bezig bijtje. Om haarzelf nuttig te maken en haar creativiteit tot uiting te brengen, draagt ze regelmatig haar steentje bij in de community en schrijft Mirjam over haar ervaringen in Zuid-Afrika. Zo hoopt ze de wereld nog een beetje mooier te maken.
