Column 4 | November 2006
Als kind groeide ik op in een rustig dorpje met veel open groen en water. In onze grote tuin liepen de konijnen, kippen en katten lustig in het rond, de paarden op een naastgelegen boerderij waren een groot deel van mijn leven. Toen ik ouder werd verhuisde ik naar Amsterdam en langzamerhand veranderde ik in een echte stadse dame.
Make-up en hakken werden dagelijks gebruik en van de muizen die af en toe door mijn huis liepen kreeg ik een zenuwinzinking. Al hield ik nog altijd van de natuur, het in eenheid ermee leven was voorbij. Mijn reis door Zuid-Afrika was een goed moment om back to basic te gaan.
De eerste dag kan ik me nog goed herinneren. Na een vertraging van twee dagen, waarin ik werd opgepikt door vrienden van de farmers, daar logeerde en allerlei hippieachtig ogende types ontmoette, kwam ik eindelijk aan de op de farm die voor zes weken mijn thuis zou zijn.
Het regende flink, alles oogde modderig en mijn tas moest ik over een ijzerdradenhek gooien om er vervolgens zelf doorheen te klimmen. Hoog gras en modder omsloten mijn benen terwijl ik naar mijn toekomstige slaaphut werd gecoached. De chaos in deze originele Xhosa hut was groot: vuilnis, kopjes, voedsel, allerlei soorten insecten dood en levend zwierven in de rondte.
De man die me bracht hielp me om een boekenkast om te draaien in combinatie met een matras volgens hem een prachtig bed (??), op de grond slapen was niet zo geschikt vanwege de slangen. Hij vroeg of ik aardappelen en bieten kon koken voor de familie die 'savonds thuis zou komen en ging naar zijn werk. Daar stond ik dan temidden van de chaos en de leegte.
In het grote huis trof ik Mama (zie eerdere column) zij gaf me een heksenbezem, een emmer en een schoon laken. Zo goed en zo kwaad als het ging toverde ik mijn hut om in een slaapplaats maar het huilen stond me nader dan het lachen.
De cultuurschock die ik de eerste dagen ervaarde was groot, van hygiëne leken de mensen hier nog nooit te hebben gehoord en iedere vorm van comfort was hen vreemd. Geen bank of televisie en de maaltijden bestonden uit zeer eenvoudig en saai voedsel. Naast de hond en de katten die vol zaten met vlooien en onverzorgde wonden liepen ook de kikkers, kakkerlakken en spinnen vrolijk in de rondte.
Hiertussen hupsten op blote voeten vier ongewassen kinderen in voddige kleren en een aantal volwassenen in dezelfde toestand. Ik betwijfelde of ik in staat zou zijn om hier tijdelijk te kunnen wonen, maar wie A zegt moet ook B zeggen dus ik beet op mijn tanden en zette door.
Nu, vijf weken later, kan ik daarvoor alleen maar dankbaar zijn. Ik ben geintegreerd, loop trouw iedere dag een uurtje op blote voeten om mijn 'barefoot skills' te ontwikkelen en echt waar mensen warme modder door je tenen is een heerlijk gevoel. Ik geniet van groeiende plantjes, bewonder bijzondere insecten en verzorg de infecties van de huisdieren.
Toch zou ik hier niet kunnen leven, ik douche nu eenmaal graag wanneer het mij uitkomt en niet wanneer het water toevallig warm is. Een schoon bed zonder vlooien heeft mijn voorkeur en voedsel zonder mieren is echt lekkerder. In dit kleine dorp zonder enige vorm van westers vermaak: geen bioscoop, theater of winkels zou ik me na een tijdje flink vervelen.
Maar de eenvoud van dit leven en de schoonheid van de natuur spreken me aan, het lijkt alsof de realiteit van het leven weer wat dichterbij is. Ik proef, ruik en zie weer zonder westers laagje. Bedankt Zuid-Afrika en farm met je bijzondere mensen voor alle wijze lessen die mijn leven voorgoed hebben verrijkt!
