Column 2 | November 2006
Op een zondag zwerf ik, na een lange nacht in de bus vanaf Johannesburg, een beetje verdwaasd langs het strand van East London. Na de 'Oriënt Beach' eindigt de pier onverwacht. Daarachter ligt een grote bouwput, vermoedelijk wordt hier een megahotel voor toeristen uit de grond gestampt.
De prachtige, wilde kust wordt verpest door al deze luxe ogende gebouwen die helemaal niet passen binnen de rest van de omgeving. Als ik om wil keren, zie ik dat op het einde van de pier een lange rij met zwarte mensen staat. Er klinkt een meerstemmig gezang uit het naastgelegen gebouw.
Ik loop naar een aardig ogend meisje en vraag wat er in het gebouw gebeurt. Ze lacht en legt uit dat Malibongwe optreedt. Hij is een onder de zwarte bevolking zeer populaire gospelzanger die tegelijkertijd een soort van preken houdt over het geloof. Voor 30 rand (3 euro) mag ik naar binnen, ik besluit in de rij te gaan staan.
Het meisje met wie ik eerder heb gesproken ontdekt me. "Are you going in?" Ze kijkt me zeer verbaasd aan en zegt vervolgens dat ik dan wel met haar en haar moeder mee mag. We lopen samen het gebouw in maar al snel raak ik in de menigte mijn nieuwe kennissen kwijt.
Verbaasd kijk ik om me heen, er staan zoveel mensen samengeklit in dit gebouw. Mensen staan met zakdoeken te wapperen en dat is niet voor niets, het is bloedje heet en het zweet gutst overvloedig van iedereen af. Ik voel zelf de eerste pareltjes ook al op mijn neus staan. Over de geur in dit uitpuilende gebouw zal ik maar niet uitwijden...
De mensen bekijken me uitgebreid ik ben de enige blanke hier. In de verte spreekt een man, vermoedelijk is dit Malibongwe, helaas versta ik er geen woord van. Het publiek is wel zichtbaar; deze mensen genieten ondanks de hitte echt, Malibongwe's uitspraken worden met veel gejoel en enthousiasme ontvangen.
Van de bezoekers is ruim 80% uit Mdanstane gekomen, dit is de een na grootste sloppenwijk van Zuid-Afrika. Ze hebben hun zondagse kleren aangetrokken en hebben waarschijnlijk met moeite de dertig rand bijeengeschraapt.
Ik ga op zoek naar mijn kennissen, na een tijdje denk ik ze te ontdekken. Ik vraag het meisje wat over de mensen die nu op het podium staan. Het lijkt alsof ze zich ongemakkelijk voelt onder mijn vragen en ze niet al te graag wil antwoorden.
De omgeving kijkt ook wat vreemd als ik met haar praat. Helaas beschouwen zij me als een blanke indringer. Nog een tijdje geniet ik van het emotionele gezang van acht dames die volledig in het wit gekleed zijn, het is werkelijk prachtig!
Als ik terugloop naar mijn hostel wordt er hard getoeterd door..... het meisje uit de rij. Ik heb me zojuist in het gebouw toch echt aan iemand anders opgedrongen. Wellicht was ze daarom zo stug en had het helemaal niets met de wonden van de apartheid te maken.
Vanuit haar raam roept ze: 'I think you and I must be friends, come in!' Ondanks alle waarschuwingen om nooit bij vreemden in te stappen denk ik dat het in dit geval geen kwaad kan. Ze stelt zich voor als Zoswa en vertelt dat ze na 2 minuten al is vertrokken omdat ze het te warm in het gebouw vond.
Zoswa is kapster in een naastgelegen dorpje en heeft een heilig geloof in God. Omdat ik naar binnen ging veronderstelt ze dat ik ook gelovig ben. Als ik haar uitleg dat ik niet in God geloof is ze compleet geshockeerd, ze kent niemand die niet gelovig is. Ik vertel haar over de verschillende geloven die er zijn en dat er in Nederland (waar ligt dat?) veel mensen 'geloveloos' zijn.
Zij kent alleen Jezus en haar geloof is prachtig en sterk, het dwingt bij mij een groot respect af. Helaas kan Zoswa mijn standpunt niet accepteren noch geloven. Uiteindelijk schrijft ze haar telefoonnummer op een stukje van haar rijbewijs (!!) en scheurt het uit.
"Come to my church and you'll change your mind"
Dorèndel
