Op een woensdagmiddag ben ik op weg van Worcester naar Montagu en besluit om even te kijken of het bestelde tafelkleed van Potato Print al klaar is. Kennissen hebben dit besteld bij het opleidingscentrum in Zolani en morgenavond gaan ze alweer terug naar Nederland.
Het is twee uur geweest en alle dames zijn al naar huis. Het gebouw is gesloten maar ik heb de sleutels bij me. De tafelloper blijkt gereed maar de verf is nog nat, dus het is niet slim om deze nu mee te nemen.
Als ik bij de deur sta en het gebouw weer wil sluiten kijk ik nog even om en zie iets bruins liggen onder de tafel. Het blijkt een kleine puppy te zijn die daar ligt te slapen. Het diertje wordt wakker als ik dichterbij kom en loopt enthousiast op me af. Ze heeft prachtige lichtgroene ogen waar ze me meteen helemaal mee inpakt.
Ik geef haar een bakje water, maar drinken uit een plastic bak blijkt haar vreemd. Ik besluit haar buiten te zetten zodat ze haar huis kan zoeken, maar de puppy heeft blijkbaar besloten dat ik haar nieuwe baasje wordt, want ze is nog eerder bij m'n auto dan ik. Wat nu??
Ik neem het mormel op m'n arm en vraag Tshozi, de aanwezige tuinman of hij weet waar deze jonge pup thuishoort. Tshozi weet het niet maar biedt aan het hondje weer in het gebouw op te sluiten. Dat lijkt me bij deze hitte niet echt een goed idee. Ik besluit haar voor één nachtje mee naar huis te nemen om morgen uit te zoeken waar ze thuishoort.
De volgende dag bespreek ik de kwestie met alle aanwezigen. De oudste van het stel, kijkt me hoofdschuddend aan en zegt: "Han de mensen hebben hier nauwelijks te eten, die kunnen toch geen honden houden!" Hij weet me wel te vertellen dat er een moederhond was die aanvankelijk 4 jongen had waar er uiteindelijk 1 van overbleef maar het moederdier is ruim een week geleden door een auto dood gereden. Het jonkie heeft nog een volle dag bij haar dode mama gewaakt maar was toen opeens weg.
Enfin, wat nu??? Jan en ik hebben besloten het hondje te houden en hebben haar laten onderzoeken bij de dierenarts. Daar werd geconstateerd dat ze weliswaar ondervoed is maar verder helemaal gezond. Ze is waarschijnlijk 8-9 weken oud. We hebben haar laten inenten, ontwormd, ontvlooid en alle teken verwijderd.
Ze heet "Meisje" en is sindsdien onze trouwe, vrolijke nieuwe huisgenoot. Haar naam is door Afrikaners niet goed uit te spreken waardoor er meerdere versies zijn: Engelstaligen noemen haar "Missie" en Afrikaanstalige noemen haar "Meisie". Het maakt haar niet uit!!
Als ik twee dagen later in de Township Zolani een man zie lopen met een puppy van 3-4 maanden die hem op z'n hielen volgt, besluit ik even een praatje te gaan maken. Hij vertelt dat dit hondje bij hem was komen aanlopen en erg lief was. Hij heeft nog een jonger hondje gehad dat mensen bij hem brachten omdat de moeder was doodgereden. Hij heeft het beestje een week gehad en haar steeds wat brood met water en melk gegeven maar hij kon zich niet veroorloven om twee hondjes te voeden. Hij wees naar het opleidingscentrum en zei: "Ek het haar daar ingesluit....daar kom 'n klomp wit vrouens en hulle is mal oor honde"
Ondertiteling": ik heb haar daar opgesloten....er komen daar veel blanke vrouwen en die zijn gek op honden. Gelijk had ie!!!
Wij zijn blij met onze "Township Special" we hadden ons geen liever hondje kunnen wensen!!
Zuid-Afrikaanse zegswijze:
Jy het jou ore aan die verkeerde mense uitgeleen !
Je luistert naar de verkeerde mensen!
Je vindt hier de meest wonderlijke plaatsnamen. Het verhaal achter "verneukpan" is dat in dit gebied van zoutpannen er één zoutpan bleek te zijn die niet echt is. In Nederland zou je zeggen "valse pan"!
