Wie heeft in menig vakantieland niet met bloedend hart overwogen om een van de talloze zielige, uitgemergelde hondjes mee naar huis te nemen? Hier in Zuid-Afrika leven duizenden honden verwilderd in- en rondom de vele townships, dorpen en steden. In de loop der jaren is er een speciale Afrikaanse hond ontstaan, hier ook wel bekend als KD (Kaffir Dog, niet zo'n leuke naam), a Pavement Special of Canis Africanus met een typische 'look' en kenmerken. Net als in de natuur, overleven in de wereld van de zwerfhond alleen de sterkste en meest intelligente honden met de grootste weerstand tegen ziekten en parasieten. In november 2013, na jaren het hebben van een hondje te hebben overwogen, vond een Canis Africanus zijn weg naar mij. Zijn naam is Bug.
Ik ben opgegroeid met honden, maar ook met het verantwoordelijkheidsgevoel dat wanneer je een hond in huis haalt, je hier goed over nadenkt en dat je afmaakt waar je aan begint. Van kinds af aan is het mij bijgebracht en bewust bijgebleven dat, net als een kind, een hond niet iets is wat je weer 'weggeeft' als het niet meer zo goed uitkomt of wat je voortdurend alleen kunt achterlaten omdat je het te druk hebt. Een hond is volledig afhankelijk van zijn of haar baasje voor alles wat belangrijk is: gezondheid en liefde. Wij hebben ons werk, vrienden en talloze andere bezigheden. Een hond heeft alleen zijn baasje.
Een vriend van mij - Brian - logeerde tijdelijk bij mij. Terwijl ik in november aan het reizen was met mijn broer, zijn vriendin en een vriend van ons, was Brian aan het kamperen bij Wakkerstroom, wat tegen de grens van Kwazulu Natal ligt. Op 5 november was hij een lange wandeling aan het maken toen hij plotseling omkeek en zag dat hij werd achtervolgd. Een klein mager scharminkel liep voortdurend op zijn hielen als hij niet keek, en schoot verschrikt weg als hij omkeek. Drie dagen lang bleef dit hondje om hem heen hangen. Hij wilde niet aangeraakt worden en ook geen eten aannemen. Maar hij sliep onder de auto, bleef braaf op de campsite als Brian ergens heenging en volgde hem als hij weer ging wandelen.
Het frappante is dat vier jaar daarvoor, op 5 november 2009, Brian (hij is een wilderness guide) werd aangevallen door een olifant en ternauwernood aan de dood ontsnapte. En nu, vier jaar later, kreeg hij de kans om het leven te redden van een hondje wat duidelijk een beter leven wilde dan wat hij in het vooruitzicht had. Brian zou in december teruggaan naar de US, maar dit kleine hondje had een gevoelige snaar geraakt. Ik ontving een sms met de vraag wat ik dacht dat hij moest doen. Ik hoefde niet lang na te denken. Een druk leven of niet, hier was iets bijzonders aan de hand en zo'n dapper hondje laat je niet achter. Een paar dagen later liep Bug mijn leven binnen en het was liefde op het eerste gezicht.
Sindsdien is Bug mijn trouwste metgezel. In het begin was hij bang voor alles wat bewoog. Maar na weken hem overal mee naartoe gesleurd te hebben, hem te dwingen om met mensen, kinderen en andere honden om te gaan, is hij nu - vijf maanden later - sociaal, gezond en gelukkig. Het heeft wat aanpassingen gevergd, maar hij gaat overal mee naartoe en als hij niet meekan logeert hij bij Millie die zelf honden, katten en paarden heeft en waar hij zijn tweede thuis heeft gevonden. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan de vier maanden die hij helemaal alleen op de wereld heeft doorgebracht, zonder eten, zonder liefde. En hoe het noodlot hem op Brian's pad heeft gestuurd, zodat hij op zijn beurt een leven heeft kunnen redden... Het leven van een Canis Africanus!
