Een maandelijkse column schrijven over je ervaringen in Zuid-Afrika betekent dat je moeilijke keuzes moet maken wat betreft het onderwerp. Ik maak zoveel mee in een maand tijd! Vorige week heb ik afscheid genomen van mijn vrijwilligerswerk op Preswich Primary School.
Ik ben het verschuldigd aan de geweldige kinderen daar, om ze tenminste een keer in een column te vereeuwigen.
Ik werkte bij het Shine center, waar we kinderen van een jaar of zeven met een-op-een begeleiding helpen hun Engels te verbeteren. Twee keer per week worden ze een uurtje uit de les gehaald en mee genomen naar het Shine center binnen de school.
De meeste kinderen spreken thuis geen Engels en de leraren hebben geen tijd om individuele aandacht te geven, aangezien ze minstens vijftig leerlingen in hun klas hebben. We werden altijd juichend begroet door onze Shine children.
Op maandagochtend begon ik de week met mijn stoere mannen Aphiwe en Lulama. Zij waren al bijna negen jaar en dus mocht ik ze onder geen beding jongens noemen.
Mijn uur met hen eindigde steevast met hun favoriete boek over een klein jongetje die een voetbalcompetitie wint in zijn township. Het boek was favoriet omdat ze halverwege het verhaal heel haard 'Laaaduuumaa' mochten roepen (het Xhosawoord voor 'goal') waarmee ze iedereen opschrikte.
Ik ben een groot fan van de muziek van Michael Jackson. Tot mijn vreugde werd deze passie gedeeld door een hoop jongentjes bij het Shine center. Eston zat elke dinsdag het hele uur de hit 'Billy Jean' te neuriën, wat knap lastig is als je ook nog moet voorlezen.
Raeez moonwalkte liever dan dat hij liep en zou zeker gebaat zijn bij een paar ogen in zijn rug. Lulama begon altijd opgewonden Michael Jackson introotjes te neuriën als hij dacht aan de winnende hand te zijn in onze woordspelletjes.
Niets van dit alles bij de dames. Die deden niet groot en stoer, maar waren klein en lief en altijd in voor een knuffel. Ze vochten om wie mijn hand mocht vasthouden in de gang en wie als eerste aan mij gekke gladde haar mocht zitten.
Azhaar was altijd zo attent om, terwijl ze me aaide alsof ik een poes was, te complimenteren over mijn rok of jurk. Mijn hart heb ik echter verpand aan kleine, verlegen, Lukho. Hoe kon ik anders als ze me elke keer dat ze me zag de grootste en mooiste glimlach en knuffel schonk die ik me kon wensen?
Terwijl ik deze column schrijf sta ik in tweestrijd of ik ook zal schrijven over wat ze me vertelden over hun leven in een township.
Over de gaten in hun schooluniform en hun zwarte verrotte tandjes. Over de waarschuwing op het prikbord dat er drugs vermomd als snoepgoed wordt uitgedeeld op het schoolplein. En over het briefje dat er naast hangt waarop een kinderhand met stift heeft geschreven: 'fathers, stop making us your wives'.
Maar ik doe het niet. Want deze column gaat over de geweldige, blije kinderen. Niet over hun omgeving.
Josephine
