Ondanks ruim een half jaar aan voorbereidingen, reiservaring, kennis over Zuid-Afrika en het 'how-to-be-a-South-African-handbook (for tourists & confused locals),' sla je het Nederlander zijn er niet zomaar uit. Dit zit 'm, zo heb ik gemerkt, vooral in de kleine dingen.
Zo zit ik bijvoorbeeld iedere morgen vol Nederlandse punctualiteit, om 7:45 stipt, op de fiets naar mijn werk. Mijn huisgenoot daarentegen, komt minstens drie keer per week een uur te laat. 'African time' heet dat. Op straat vragen mensen of ik haast heb wanneer ik in sneltempo passeer om op het strand te gaan relaxen. Als de bus vol is, zeg ik dat ik wel een taxi neem. Dat volle bussen hier niet bestaan vergeet ik even.
Post, telefonisch iets regelen, een aanvraag doen, het duurt hier allemaal eindeloos lang. Ik betrap mezelf erop hoe gefrustreerd ik daar van kan raken. 'Morgen weer een dag' is een motto waar ik blijkbaar slechter tegen kan als ik had gedacht.
Gewend aan het jachtige bestaan dat ik in Nederland leidt, moet ik nu wennen aan rust. Hier heb ik zeeën van tijd, zoveel dat ik daar soms juist onrustig van wordt. Ik besluit mijn vrije tijd met leuke dingen te gaan vullen. Ik kan nog steeds niet rustig stilzitten, iets waar veel mensen hier een extreem talent voor hebben.
Ik lees de stapel boeken waar ik in Nederland nooit tijd voor had. Ik schrijf me in op de sportschool, volg balletlessen en leer koken. Van vegetariërs hebben ze hier nog nooit gehoord, net zo min als van kant-en-klare tofupakketjes of van Knorr wereldgerechten (die ik in Nederland staand bij het aanrecht naar binnen werk, terwijl ik de post doorspit, mijn mobiel tussen mijn oor en schouder geklemd..).
Nu ik werkelijk tijd heb om te proeven wat ik maak, ontdek ik dat mijn creaties bepaald geen culinaire hoogstandjes zijn (of misschien wist ik dat altijd wel, maar had ik het te druk om dat te beseffen). Als ik me verveel begin ik werk voor te bereiden of loop eindeloos met de honden over het strand. Alles, zolang ik maar bezig ben. Stilzitten is immers tijdsverspilling en maakt me rusteloos.
Vier maanden heeft het me gekost, voor de onrust plaats begon te maken voor een gevoel van verademing.Voor het schuldgevoel van een dag niets doen was weggeebt. Voor ik kon genieten van dit nieuwe leeftempo. 24 jaar in Nederland staat voor 4 maanden ontstressen. Waar was ik mee bezig? Vraag ik me af, als ik terugdenk aan dat gehaaste leven dat ineens even ver weg lijkt te zijn als dat het in kilometers is. Zijn wij nederlanders soms vergeten wat het is om te ontspannen?
Eigenlijk zou iedere nederlander er verplicht een jaar tussenuit moeten. De volksgezondheid zou er gegarandeerd met sprongen op vooruitgaan. Ze zouden het kunnen subsidieeren en daarmee ons belastinggeld zinvol benutten. Er zou een wetsvoorstel moeten komen zodat het zo snel mogelijk in de grondwet kan worden opgenomen.
