'Sir, I don't get it, you're telling me to go to a hospital and make x- rays in order to proof that I'm healthy?'
'That's right, m'am.'
'But why? I know the procedure and this is not part of it.'
'Miss, do you want your visa or not?
73 studenten van Khaya hebben de afgelopen maanden hun weg gevonden naar de Department of Home affairs. Nog nooit heeft iemand rontgenfoto's moeten laten maken voordat het visum kon worden afgegeven. Laat ik nou net de norse beambte treffen die me naar een ziekenhuis wil sturen voordat mijn aanvraag voor mijn verblijfsvisum ook maar in behandeling wordt genomen.
'Sir, what kind of x- rays do you want me to make? I'm sure this won't be necessary.'
'I'm not a doctor, I'm just telling you.'
'But Sir, I.."
De man achter de balie knikt naar de volgende wachtende in de rij, drukt mijn papieren terug in mijn handen en gaat ongestoord verder met de volgende aanvraag. Shit... Ik draai me om en besef dat iedereen in de inmiddels overvolle wachtruimte daarnet zwijgend de discussie heeft zitten volgen.
De rontgenfoto's zijn, ontdek ik later, om aan te tonen dat ik geen TBC heb. Ik besluit ze niet te laten maken en een week later op goed geluk nog eens een aanvraag te doen. Dit keer tref ik tot mijn opluchting een andere beambte. Ik vraag een visum aan tot 15 december, de datum dat ik terug naar Nederland vlieg. Binnen tien minuten sta ik buiten, alles lijkt geregeld te zijn. Twee weken later ben ik terug om mijn visum op te halen.
'I'm only giving you a visa until 30 November.'
Weer diezelfde ellendige beambte...
'I applied for a visa until the 15th of December.'
'Yes, but you're only working here 'til the 30th, this is not a holiday resort!'
Ik krijg zin om hem aan zijn kraag over zijn armetierige bureautje te trekken, maar bedenk dat ik met vriendelijkheid in deze situatie waarschijnlijk meer bereik. Ik probeer de situatie uit te leggen, goodwill te kweken, maar de beambte weigert te luisteren en uiteindelijk verlaat ik boos het kantoor, met al mijn papieren, tranen in mijn ogen maar zonder visum.
Op mijn stageplaats veranderen ze met plezier de datum op mijn contract en de volgende dag sta ik weer in de eindeloze rij wachtenden bij Home Affairs. Aan het eind van de middag heb ik, na veel omhaal, eindelijk mijn visum. Dat er nu een valse datum op mijn contract staat maakt kennelijk niet uit...
Ik loop het kantoor uit. Home Affairs ligt in Centre een enigzins onveilig gedeelte van de stad. Het is druk op straat, ik ben de enige blanke. Ik voel me voor het eerst onwelkom, anders, Europees, zo onbegrepen in deze roerige cultuur.
In mijn tas vind ik een kaartje van een taxi-centrale en even later rij ik Centre uit in een piepende, oude Volvo. De stoelen zijn bekleed met tijgerprint en er hangen kitscherige poppetjes aan de binnenspiegel. In de kofferbak ligt een klein jongetje te slapen. De dikke, donkere vrouw achter het stuur stelt zich voor als Mercia en het jongetje achterin is haar zoon. Mercia blijkt een hartelijke vrouw met een aanstekelijke lach. Als ze eenmaal begrijpt dat ik uit Nederland kom roept ze: 'Welcome in our beautiful country, sis!'
Ik geef Mercia een vette fooi en ze kijkt me verbaasd aan.
'You just made my day!' roep ik haar na.
Met haar hoofd schuddend rijdt Mercia de straat uit, haar zoon in de kofferbak, in diepe slaap.
