Sla een boek over Zuid-Afrika open en je zult, naast alle prachtige verhalen over dit land, lezen dat er hier veel criminaliteit voorkomt. Geweldadige misdrijven, overvallen en verkrachting zijn aan de orde van de dag. Voor mijn vertrek heb ik die verhalen natuurlijk ook gelezen en gehoord. Een kennis vertelde bijvoorbeeld dat het absoluut onveilig zou zijn om alleen in een taxi te stappen in Kaapstad.
In Kaapstad aangekomen stap ik alleen in een taxi. Alleen op het vliegveld blijven staan lijkt me, bij nader inzien, zinloos en minstens zo onveilig. Ik kom aan bij Longstreet Backpackers waar ik een week zal verblijven, om daarna door te reizen naar mijn voorlopige eindbestemming, Port Elizabeth.
Longstreet is een bekende straat in Kaapstad, waar veel gezellige backpackers, cafeetjes en winkeltjes gevestigd zijn. Hoewel er een goede sfeer hangt, voel ik me niet helemaal op mijn gemak na alle verontrustende verhalen die ik over dit land en deze stad gehoord had. Ik overdrijf als ik zeg dat ik op straat loop met het idee dat ik ieder moment belaagd kan worden door een overvaller, verkrachter dan wel moordenaar, maar het zit er niet heel ver vandaan.
Als ik het type mens was geweest dat zich door angst zou laten leiden was ik natuurlijk in eerste instantie niet eens het vliegtuig ingestapt, dus ga ik er, ondanks alle gruwelverhalen, op uit. Ik beklim Table Mountain, een aanrader voor iedereen die ooit een bezoek aan Kaapstad brengt, breng een bezoek aan een Township (om het lot nog maar eens te tarten), en help een middag bij het project 'Safe the Children,' een organisatie met als doel kinderen uit de Townships een leuke dag te bezorgen. Ik geniet van het uitzicht op Clifton Beach en laat me door een Rikki, een goedkoop, geel 'mini-bakkie' de stad doorrijden.
's Avonds eet ik in een van de kleine restaurantjes in Longstreet, en ook al kom ik alleen, uiteindelijk schuiven er altijd mensen bij me aan en luister ik vermaakt naar alle verhalen die ze luidruchtig en met veel handgebaren aan me vertellen. De warmte en hartelijkheid van de Zuid-Afrikanen zorgen ervoor dat het ongemakkelijke gevoel van de eerste dagen van me afglijdt. Ik beleef een onvergetelijke week in Kaapstad en reis dan door naar Port Elizabeth.
Ik huur een kamer bij een Zuid-Afrikaans gezin. Ook zij ontkennen niet dat de cijfers wat betreft criminaliteit hoog liggen. 'Maar,' benadrukt mijn huisgenoot, 'we wonen in een relatief veilige buurt en onze vier honden werken beter dan ieder ander beveiligingssysteem ter wereld!'
Dan, een week later, wordt er ingebroken. De laptop van mijn huisgenoot wordt gestolen van zijn bureau. De honden blaffen, maar omdat we televisie kijken, draaien we het volume omhoog en ontsnapt de dief via het raam in de slaapkamer, voordat we ook maar in de gaten hebben wat er gebeurd.
's Avonds verstop ik mijn laptop en camera onder mijn bed. Ik aai een van 's werelds beste beveiligingsystemen over zijn kop. Aan hem lag het tenslotte niet.
