Column 14 | December 2006
"Ain't no sunshine when she's gone." Terwijl de regen tegen de raampjes spat, klinkt uit de speakers van onze taxi naar het winkelcentrum in Johannesburg het melancholieke liedje van Bill Withers. Vandaag gaat Alisa weer naar huis en we doen de laatste inkopen voor haar reis terug naar Duitsland.
Afscheid
Drie weken lang waren we elkaars reismaatjes. Hoewel we elkaar aanvankelijk nauwelijks kenden, klikte het vanaf het eerste moment. Alisa bleek erg volwassen voor haar leeftijd (20 jaar), waardoor ons leeftijdsverschil van zes jaar niet leek te bestaan. Ze was een geweldige kok, waar ik dankbaar gebruik van maakte… En ja, dan deed ik de afwas. En nu is dat allemaal voorbij.
Ondanks dat we elkaar nog zo beloofd hebben niet te huilen bij het afscheid, staan ons de tranen in de ogen als ze die middag naar het vliegveld vertrekt. Ik zal haar missen.
Vanuit Johannesburg wil ik Georgette, een kennis uit Nederland, opzoeken. Ze woont in de bush, even buiten het Krugerpark maar is nu voor haar studie in Durban. Op haar aanraden reis ik naar haar toe via de Drakensbergen. En zo zit ik weer in de BazBus, dit keer op weg naar het Amphitheatre. Dit is een 1500 meter hoge rotswand in de vorm van een amphitheater en ligt in het Royal Natal National Park.
Amphitheatre
Georgette heeft niets te veel gezegd. Vanuit mijn hostel kijk ik uit op adembenemende bergtoppen en groene heuvels. In de wijde omgeving is er geen huis of supermarkt te bekennen. Alleen in de verte staan wat verdwaalde Xhosa-hutjes.
Met Shannon, een Australisch meisje die ik in de bus heb ontmoet, verken ik de omgeving. Samen wandelen een paar uur over zandweggetjes, door bossen en heuvels. Eenmaal terug in het hostel koelen we af aan het zwembad. Biertje erbij, en het genieten kan beginnen…
Met Shannon ga ik op excursie naar Lesotho. Dit onafhankelijke land in het midden van Zuid-Afrika grenst aan het Amphitheatre. Met een 4 x 4 jeep rijden we door riviertjes en onbergzame heuvels voordat we bij een lagere school aankomen.
Het hoofd, een vrouw van midden veertig, leidt ons enthousiast rond. Het gebouw, waar 150 leerlingen les krijgen, oogt armoedig. De ramen zijn kapot en grote keien houden het dak op zijn plaats.
Houten bankjes
Een groot deel van ons geld voor deze excursie gaat naar deze school. We krijgen de lokaaltjes te zien die van dit geld zijn gebouwd. Binnen krijgen drie klassen tegelijkertijd les. De kinderen zitten op houten bankjes, terwijl docenten met een houten stok de woorden op het krijtbord aanwijzen.
Het hoofd vertelt ons dat veel ouders uit geldgebrek hun kinderen van school halen. De meeste kinderen maken de lagere school niet eens af, maar in plaats daarvan helpen ze hun ouders thuis. Het is een trieste werkelijkheid in dit armoedige land.
Je kunt niet in de Drakensbergen verblijven zonder het Amphitheater te beklimmen. Vanuit mijn hostel ga ik samen met een gids en een paar backpackers 's ochtends vroeg op pad. Via smalle bergweggetjes lopen we drie uur omhoog naar de top. De combinatie van de hitte en de ijle lucht maakt de wandeling voor mij erg zwaar. Maar ik heb het ervoor over, want het uitzicht is beeldschoon.
Na drie uur wandelen en klimmen bereiken we de top. Vanuit hier kijken we uit op de Tugela Falls, de één na hoogste waterval van de wereld (900 meter).
Hoge ladders
De weg omlaag is bijna nog spectaculairder dan onze klim omhoog. Zonder enige bescherming dalen we af via vijftien meter hoge houten ladders. Ik heb hoogtevrees en negeer daarom angstvallig het gapende gat onder mij. Loslaten betekent een zeker einde. Ik haal even later opgelucht adem als ik even later de vaste grond onder mijn voeten voel.
Terug in het hostel kom ik bij van mijn hachelijke avontuur. Terwijl Nederland op zijn kop staat vanwege een revolutionaire verkiezingsuitslag, zie ik vanuit mijn hangmat de zon achter de bergen zakken. De lucht kleurt donkerrood. Verkiezingen in Nederland? Lekker belangrijk…
Marijn
