Column 16 | Januari 2007
Mijn verblijf bij Georgette komt tot een abrupt einde. In oktober heb ik een groepsreis geboekt naar Zimbabwe, Botswana en Namibië met als eindpunt Kaapstad. Een week voordat ik naar Georgette vertrek, belt mijn Zuid-Afrikaanse vrijwilligersorganisatie -die de reis voor mij heeft geboekt- mij op; in plaats van het Krugerpark vertrekt mijn reis vanuit Kaapstad. De hele reis blijkt in de omgekeerde richting te gaan. Oeps, foutje!
Een onaangename verrassing. Ik moet nu niet alleen helemaal terug naar Kaapstad, maar dien ook mijn Zuid-Afrikaanse visum te verlengen, die op 25 december verloopt. Volgens het oude reisschema zou ik op 24 december de grens met Zimbabwe passeren, maar nu gaan we pas de 26ste de grens naar Namibië over.
Visum
Mijn visum verloopt dus één dag te vroeg. In Zuid-Afrika krijgt iedere tourist een visum voor drie maanden. Wil je langer blijven, dan moet je deze vergunning verlengen. Hoe, dat is voor veel toeristen een vraag. Ook voor mij, zo blijkt.
Volgens mijn Lonely Planet kan je een visum verlengen door de grens met Swaziland of Lesotho over te steken, twee onafhankelijke staatjes midden in Zuid-Afrika. Dit blijkt achterhaalt, want deze manier van 'borderhoppen' is al enige tijd afgeschaft.
Ook de grens met Mozambique over en terug naar Zuid-Afrika is geen reële optie, want het is niet zeker of ik op deze manier mijn verblijf in dit land kan verlengen. Ik krijg hierover tegenstrijdige verhalen van andere backpackers. Sommigen van hen verlengden op deze manier hun visum, maar anderen kwamen het land niet meer in.
Naar Kaapstad
Ik heb twee opties: of ik ga alvast naar Namibië en wacht daar op de groep of ik verleng mijn visum bij Home Affairs in Kaapstad (het Zuid-Afrikaanse department voor Binnenlandse Zaken, MB). Ik kies voor het laatste, want ik wil het begin van mijn groepsreis niet missen. Een lastige beslissing, want normaal gesproken moet je een nieuw visum een maand van tevoren aanvragen. En ik heb maar twee weken…
Je visum verlengen bij Home Affairs is een hele opgave. De bureaucratie in Nederland valt in het niet bij de werkwijze van de Zuid-Afrikaanse ambtenaren. Hoewel tweede wachtende in de rij, duurt het zeker drie uur voordat ik aan de beurt ben. De dienstdoende loketbeambte helpt op zijn dode gemak een bejaarde man, terwijl hij aan zijn koffie nipt en met zijn collega het afgelopen weekend bespreekt.
Glimlachen
Ik erger me kapot, maar toon dit niet omdat ik zijn hulp meer dan nodig heb. Eenmaal aan de beurt zet ik mijn liefste glimlach op en vraag of hij mij -alsjeblieft- binnen twee weken aan een visum kan helpen. De man kijkt mij eerst fronsend aan en barst dan in lachen uit. "Een visum voor één dag? Dat is het beste verhaal dat ik ooit gehoord heb!"
Eenmaal tot bedaren gekomen laat ik de benodigde documenten zien. Ik heb alles meegenomen: vliegticket, bewijs van mijn groepsreis en mijn paspoort. Helaas, ik heb geen kopie van mijn paspoort gemaakt. En zo sta ik even later weer achteraan in de rij, dit keer met alle benodigde kopieën. Na uren ben ik ben ik weer aan de beurt. De ambtenaar doet zijn uiterste best, zo verzekert hij mij. Ik moet een paar dagen later maar weer terugkomen.
Na een week van bewijzen overleggen en wachten in de rij is het dan zover: ik krijg mijn visum! Blijkbaar heb ik een goed verhaal, want het department heeft mijn verblijf in Zuid-Afrika niet met één dag, maar gelijk voor drie maanden verlengd. Terwijl hij mij het document overhandigt, kijkt de ambtenaar mij streng aan. "Jy moenie worry nie", zegt hij op een vaderlijke toon. En barst dan weer in lachen uit.
Marijn
