Column 7 | November 2006
Soms is het leven van een vrijwilliger erg frustrerend. Mijn taak is het begeleiden van schoolkampen, maar veel scholen zeggen op het laatste moment af omdat de leerlingen niet betalen. Kampen gaan daardoor op het laatste moment niet door. Ik en de andere vrijwilligers hebben daardoor weinig te doen.
Ik vind het maar raar dat de scholieren het geld voor het kamp niet kunnen opbrengen. Ze zijn immers toch bedoeld voor kinderen uit achtergestelde gezinnen?
Als ik met deze vraag naar mijn leidinggevende stap, schrik ik van haar antwoord. De kinderen betalen maar zes euro voor drie dagen kamp, eten en vele excursies. De armoede is Zuid-Afrika is nog groter dan wat ik me ervan had voorgesteld.
Schoonmaken
Om toch nuttig bezig te zijn, maken we schoon in het kamp van False Bay. In dit net geopende gebouw is veel te doen, want medewerkers zijn druk bezig met het bouwen van toiletten en douches. Overal ligt stof en opgedroogd cement, wat wij proberen schoon te maken. Het is een grote en haast onhaalbare klus, want de harde wind in False Bay blaast alle stof net zo hard weer naar binnen.
Het klimaat in Zuid-Afrika maakt me ziek. Op een dag slaat de temperatuur regelmatig om. 's Ochtends is het vaak koud en winderig, maar in de middag stijgt het kwik naar zo'n dertig graden. Alle vrijwilligers hebben zodoende een verkoudheid. Zo ook ik.
Hoestend en proestend loop ik over het kampterrein. Daarom koop ik wat extra vitaminen in de hoop dat het weggaat. De hoest wordt erger en daarom ga ik naar een huisarts. Ik blijk een combinatie van bronchitis en hooikoorts te hebben. De huisarts geeft me een flinke dosis medicijnen mee, die me er weer bovenop helpt.
Nijlpaardeneiland
Na een week van schoonmaken, bouwen en opruimen zijn we allemaal uitgeblust. Omdat we zo hard hebben gewerkt, nodigt een medewerker ons uit voor een uitje naar het hippo-eiland. Het eiland ligt op een paar honderd meter van Zeekoevlei. Vanaf hier kun je -als je geluk hebt- in de ochtendschemer en bij zonsondergang nijlpaarden spotten.
Paradijsje
Nijlpaardeneiland is een klein paradijsje. Het is niet groter dan de omtrek van een huis, en ligt middenin het meer van het natuurreservaat. We overnachten in een houten hut, dat zo lijkt overgenomen uit de boeken over Tom Saywer. Op het eiland zijn zelfs een houten toilet en een douche. Mijn favoriet is de hangmat, van waaruit je uitzicht hebt op het meer.
Vanaf het terras genieten we van de zonsondergang en de drank. Door mijn medicijnen mag ik helaas geen alcohol drinken en daarom blijft er des te meer over voor de rest. Al snel zit ik tussen stomdronken mensen, die nauwelijks aanspreekbaar zijn. Ik lach me rot om hun dronken capriolen en moet bijna iemand tegenhouden die terug naar Kaapstad wil zwemmen.
Dronken mensen snurken hard, zo ondervind ik als we 's nachts in de hut overnachten. Ik doe geen oog dicht en kijk vanuit mijn bed over het meer. Plotseling hoor ik een brul. Nieuwsgierig loop ik naar buiten. In een flits zie ik het hoofd van een nijlpaard onder het water schieten.
Snel pak ik mijn camera, maar helaas laat het dier zich niet meer zien. Ik blijf de hele nacht op en geniet van de zonsopgang waarin allerlei exotische vogels voorbij vliegen. Op dit plekje zou ik voor altijd kunnen blijven, maar helaas gaat de boot alweer terug. Zucht.
Marijn
