door Nicole C. van der Aa
Ik zit hier heerlijk bij het zwembad. Ik ben nu in African Sky. Dat is een airportlodge waar ik tot morgen verblijf. Dan vertrekken we naar onze projecten. Ik ben zelf vanmorgen pas aangekomen, de meeste waren er gisteren al. We zijn met een groep vrijwilligers die straks ieder naar een eigen project gaan.
Mijn vlucht was erg lang dus ik zit nu eventjes lekker bij te komen. Er zijn hier vrijwilligers uit Nederland, Ierland, Engeland en Duitsland. Allemaal erg vriendelijk. Het is vreemd om zoveel Engels te spreken, dat ben ik niet gewend.
We hebben hier in ieder geval nog een nachtje luxe. Ik slaap in een eigen kamer. Ik heb een heerlijk tweepersoonsbed met rozenblaadjes erop, een eigen douche en wc. Het ziet er hier zo mooi uit en je wordt hier heel vriendelijk ontvangen.
Het is hier prachtig weer, ik denk zo'n 25 graden met een helder blauwe lucht. Ik denk dat ik mezelf toch eens moet gaan insmeren, want volgens mij verbrand je vrij snel hier. Ik had het eigenlijk kouder verwacht hier. Er zoemen hier vervelende kleine vliegjes. Ze doen niets, maar ze jeuken wel.
We zijn rond een uur of twee een rondrit gaan maken in twee busjes (we zijn ongeveer met zijn twintigen) in Johannesburg. We gingen naar de armste buurten. Deze mensen hebben zo weinig en leven zo vervuild. Ik zag zelfs krotjes die gemaakt waren van stukken oude bewegwijzering. Het maakte grote indruk op mij. Er worden veel handjes en petjes voor onze neus gehouden voor geld. Dit was niet wat ik wilde, rondrijden als een toerist zonder te helpen. Ik vond Johannesburg indrukwekkend, maar totaal niet mooi. Het is een enorme stad met, ik geloof, meer dan twee miljoen inwoners. De huisjes van de wat minder arme mensen zijn wel van steen en in allerlei kleuren. Er staan veel containers in de tuinen en bijna overal staan hoge hekken of muren rond de huizen. Ik heb haast geen foto's gemaakt.
Dan heb je ook nog de huizen van de rijkere mensen met meerdere verdiepingen. We zijn langs het huis gekomen waar Nelson Mandela woonde voordat hij opgepakt werd. We zijn er ook binnen geweest en het schijnt echt een toeristische trekpleister te zijn. Vreemd eigenlijk, dat een huisje van iemand die nog leeft zo beroemd kan worden.
's Avonds hebben we met zijn allen gebarbecued. We hadden alle tafels aan elkaar gezet en het was erg gezellig. We hadden zelfs ijs na en zelfs daar lagen rozenblaadjes tussen. Daarna hebben we lekker gerelaxed. Ik ben niet zo laat naar bed gegaan, want ik had de vorige nacht gevlogen en weinig geslapen.
Ik heb trouwens nog niets verteld over mijn vlucht. Op 29 juni vertrok ik om twaalf uur naar Schiphol. Ons mam en ons pap brachten me weg en Jan was zo aardig om mee te gaan, zodat we ook daadwerkelijk bij Schiphol aan zouden komen. Toen ik rond drie uur afscheid had genomen ging ik door de paspoortcontrole en was mijn reis echt begonnen.
Ik was nerveus voor de vlucht omdat ik nog nooit gevlogen had. Ik vloog van Amsterdam naar Frankfurt en dan door naar Johannesburg. Bij de eerste vlucht had ik al vertraging, maar nog niet zoveel. Ongeveer veertig min. Ik zat bij het raam en heb genietend naar buiten zitten kijken. Voor mij was dit allemaal nieuw. We waren zo in Frankfurt en ik had mijn volgende gate ook zo gevonden.
Ik moest al lang wachten omdat mijn vlucht pas 's avonds ging, maar toen had ik nog meer vertraging door storm in Frankfurt en vlogen we pas om middernacht. Deze keer kon ik niet van het uitzicht genieten; het was pikkedonker. Des te groter was mijn verbazing de volgende ochtend. Ik deed mijn schuifraampje open en ik was gewoon in Afrika. Mijn toekomstige beste vakantie ooit was begonnen!
01-07-2005
Goede morgen, het is half zes in de ochtend en ik zit op een relaxte stoel in de koele woonkamer van de lodge. Ik heb alles weer ingepakt (niet dat ik alles voor één nacht had uitgepakt, hoor). Dadelijk krijgen we ontbijt en om kwart over zes staat er voor ons een bus klaar en vertrekken we naar de projecten.
Bijna iedereen ligt nog te pitten, alleen een Engels, een Iers meisje en ik zijn wakker. Het personeel loopt hier nog rond in van die zwarte pakjes met witte shortjes. Volgens mij zijn er nog vrij veel verschillen tussen de blanke en de donkere mensen hier. Het ontbijt was Engels/ Amerikaans. Een paar soorten cornflakes, jus d’orange, fruit, toast, ei, bacon, et cetera. Misschien wel ons laatste uitgebreide maaltje.
We zitten nu in een busje onderweg naar de projecten. We hebben nu ongeveer anderhalf uur gereden (we rijden nu langs Belfast) en hebben nog zeker drie uur te gaan. We zitten lekker krap bij elkaar en hebben bijna geen beenruimte. Ik was erg slaperig. De chauffeur zei dat het aan de hoogte lag (2200 meter boven zeespiegel). Het is hier zo uitgestrekt en de lucht is zo heerlijk en zuiver.
Het is het Afrika van de foto's. Af en toe staat er een huisje met wat akkerland waar onze weg doorheen slingert, maar voor de rest is het natuur, landschap en water. Het is droog en rotsachtig, het enige groen komt van de bomen. Het is bergachtig en je kunt super ver kijken.
Af en toe zie je donkere strepen door het landschap lopen. Het zijn stukken die met opzet zijn verbrand, zodat wanneer er echt brand is, de brand onder controle gehouden kan worden en niet alles afbrandt. Het ruikt hier ook een beetje naar verbrande lucht, maar het is een lekkere geur.
Helaas, kan ik al rijdende met mijn fotocamera geen scherpe foto's maken. Ik heb het hier totaal niet benauwd, wat ik in Nederland wel vaak heb. Het is nu rond half negen ‘s ochtends. Het is nog lekker frisjes. Het koelt hier erg snel af 's nachts. Ze zetten zelfs de verwarming aan in de slaapkamers. Overdag loop je hier in je t-shirt en 's avonds in een dikke trui of vest.
We zijn aangekomen bij het Moholoholo rehabilitation centre (‘we’ zijn: Bas, Idger, Thom, Bregje en ik), mijn eerste project. Thom is Engels en de rest is Nederlands. Ik ken hen nu alweer twee dagen sinds mijn aankomst. Het was erg vreemd en indrukwekkend om hier aan te komen. Je hebt al kennisgemaakt met het landschap, maar nog niet met zijn bewoners.
Hannelie haalde ons op vanuit Hoedspruit. We waren daar afgezet vanuit Africa Sky (airport gamelodge). Je weet wel, die lange reis. Onderweg toonde Hannelie ons de Drakensbergen die onderdeel zijn van het Moholohologebied. Misschien rijden we er, tijdens ons verblijf hier, nog wel heen.
We reden door een mooie poort en toen nog eens door een stuk bosgebied. We zagen toen al wat aasgieren, maraboes en hertachtigen. Daarna gingen we naar de verblijven, die er trouwens erg mooi uitzien. Bijna alles is van hout of steen. De muren van ons slaapverblijf bestaan uit bamboestengels waar een lekker windje door naar binnen waait.
Ik slaap samen met Bregje en Sarah (uit Engeland). Sarah is hier al een tijdje en heeft haar verblijf hier zelfs verlengd. We hebben net wat basis uitleg gehad van Hannelie en waren net een sandwich aan het eten en even bij aan het komen toen Hannelie ons riep om snel mee te komen.
Ze kwamen met een grote kist aangesjouwd en we mochten mee een verblijf in. Toen mochten we de kist open maken en wat zat erin? Een cheeta! Dat was zo mooi en zo dichtbij. Deze cheeta word vrijgelaten in het wild waar hij hoort als ie oud genoeg is. Dat was een vreemde binnenkomer. Dat kan ik je wel vertellen.
Nadat onze spullen uitgepakt waren kregen we een toer door het centrum met uitleg over de dieren en de werking van het centrum, samen met een aantal toeristen. Veel dieren kunnen niet meer terug naar het wild, omdat ze met de hand zijn grootgebracht door mensen voordat ze hier terecht kwamen of omdat ze een blijvende verwonding hebben.
Toeristen komen hier elke dag en krijgen een rondleiding van de rangers. Ze betalen hiervoor en dat geld is weer bestemd voor de verblijven en de dieren. Het is een rare gedachte dat die toeristen hier maar een uurtje of wat zijn en wij hier gewoon blijven.
In dit centrum hebben ze vijf leeuwen. Ditch, Big Boy, Sarah en nog twee mannetjes leeuwen. Geen van hen kunnen nog terug naar het wild geloof ik. Ze hebben allemaal zo hun eigen geschiedenis. Ditch heeft bijvoorbeeld toen ze klein was een hevige verwonding aan haar poot opgelopen. Ze is behandeld in de kliniek en ze hebben geprobeerd haar weer terug te plaatsen in het wild bij haar familie, maar de familie reageerde erg agressief tegen haar en namen haar niet terug.
Ditch blijft daarom hier, alleen had ze het nooit kunnen overleven want leeuwen en vooral de leeuwinnen leven in troepen samen en zo jong als Ditch was had ze het gewoon niet overleefd. Nog steeds zie je dat ze niet normaal loopt op een poot. De twee mannetjes leeuwen hebben bijvoorbeeld weer heel hun leven in een circus gewerkt en zouden in ieder geval niet kunnen overleven in het wild.
Ze hebben hier hyena's, Afrikaanse wilde honden, cheeta's, servals, Afrikaanse lynxen, arenden, gieren, uilen, een honeybadger, hertachtigen, et cetera. Zo mooi en van zo dichtbij. Het is zo vreemd om hier te zijn.
02-07-2005
Om half zeven eruit, want om zeven uur begint hier iedereen met zijn taken. Wij kregen eerst een rondleiding van Hannelie terwijl ze haar melkronde deed. Ze vertelde ons de achtergronden van een aantal dieren. 's Ochtends hoefden wij nog niet mee te helpen, maar mochten we ons lekker oriënteren. Om half negen gingen we ontbijten in het gasthuis. Dat is een wandeling van iets meer dan vijf minuten door het bos.
Het ontbijt hier is geweldig. Had ik niet zo verwacht. Om elf uur werd er voor ons een film aangezet over Zuid-Afrika. Het was erg indrukwekkend en zo dichtbij ineens. Het liet echt zien dat de mens Afrika kapot aan het maken is met onder andere zijn veestapels.
Ik heb Shadow vandaag ontmoet. Shadow is een volwassen hyena en ze likte gewoon mijn hand. Kun je je dat voorstellen? Het voelde als schuurpapier. Maar Shadow blijft een wild dier en we mogen nooit in zijn verblijf komen. Dat zou je niet overleven. Nog een verassing: ze hebben hier twee babycheeta’s!! Ze komen uit een nest van vijf en zijn alle vijf gezond. De bedoeling was om ze allemaal uit te zetten in het wild als ze oud genoeg zijn, maar van de (ik geloof) Cheetah Foundation hadden ze gevraagd of er twee in het centrum opgevoed zouden kunnen worden en voor educatie worden gebruikt. De mensen in Afrika zien namelijk vaak niet in hoe belangrijk de natuur en zijn dieren zijn.
We hebben een tijdje doorgebracht in het buitenverblijf met Jolly en Juba (de babycheetahs). Ze zijn zo speels en lief met scherpe puppytandjes. We mogen ze niet oppakken maar ze mogen wel op onze schoot komen zitten. 's Middags hebben we eerst insecten gevangen met Geoff (Engels). Hij heeft ze nodig voor onder andere het spookdiertje waar hij voor zorgt. Dat beestje heeft zelfs al op mijn hoofd en schouders gezeten. Het is een bijzonder diertje waarvan ik niet dacht dat ik die te zien zou krijgen, laat staan aanraken.
Ik zit trouwens in het voedinggroepje met Sarah en Thom. Wij verzorgen drie Afrikaanse lynxen, de drie cape eagle owls, de twee Barn owls, de zes spotted eagle owls, de twee white headed vultures en de witte muizen. Bij de Afrikaanse lynxen (caracols) kun je ook echt in het verblijf gaan zitten. Het zijn mooie en trotse dieren.
Het zijn drie vrouwtjes en hun namen zijn Abby, Terra en Gaya. Abby is een beetje de baas. Dat kun je zo zien. Ze komt als eerste naar je toe, wil als eerste haar vlees. Ze is ook een beetje aan de zware kant denk ik. Terra wil ook wel graag een aai maar Gaya is erg schuw en houdt afstand.
De cape eagle owls mogen ons niet zo. Als we het verblijf aan het schoonmaken zijn waarschuwen ze ons ook als we te dicht naderen. Ze maken een soort klakkend geluid en blazen zichzelf wat op. De barn owls vinden het allemaal wel best en vliegen hoogstens een keer over je heen.
De spotted eagle owls zijn ook geen vriendelijke vogels, maar met eentje kan ik het prima vinden. Deze is namelijk blind en zit lekker rustig naast je als je schoonmaakt. De white headed vultures vond ik eerst akelig, net zoals de andere grote vogels maar nu vind ik dat ze bijzonder zijn en erg belangrijk voor de natuur.
We verzorgen de helft van de muizen. Het zijn zulke schatjes, maar ze zijn jammer genoeg de hoofdmaaltijd van sommige dieren. Tot morgen!
03-07- 2005
Om zeven uur was ik weer bij de kliniek. Stipt op tijd. Daar hebben we onze voedingsronde gestart. We (Thom en ik) deden nu nog alles samen met Sarah, omdat we de ochtendronde nog nooit gedaan hadden. Maar vanaf morgen verdelen we de taken. Over de kuikens die we voeren aan de lynxen strooien we iedere morgen calciumpoeder.
Om half negen hadden we ontbijt. Uitgebreid, maar wel gezond. Wist je trouwens dat ze hier witte bonen met tomatensaus eten als ontbijt in plaats van als avondeten? Vreemd hoor! Na het ontbijt gingen we wat relaxen in de commonroom en hebben Bregje, Bas en ik wat gekaart.
Je raadt nooit wat ik vanmiddag gedaan heb! Ik heb brokken gegeven aan een nijlpaard!!! Rond twee uur nam Brian ons mee met de jeep. Onderweg hebben we allerlei wilde dieren gezien zoals giraffen en wilde zwijnen. Echt wel gaaf. Toen kwamen we bij het water waar Tinkerbell en Peter Pan leven.
Tink is een tam nijlpaard. Zij heeft als klein weesje een tijd in Moholoholo geleefd en is daar grootgebracht. Ze leeft met Peter Pan samen, hij is een wild mannetje.
Het is zo vreemd om deze beesten voor je neus te zien, want ze zijn erg gevaarlijk. We zaten in de open jeep en gaven haar brokken, zodat ze haar mond wijd open deed. Je mocht haar aanraken, maar dat heb ik niet gedaan. Een halve meter afstand was voor mij dichtbij genoeg vond ik. Als je haar enorme tanden ziet zou je denken dat het een vleeseter is, maar ze is planteneter.
Een eindje terug op onze route mochten we even uitstappen, want er lag een karkas van een neushoornmoeder die dood was gegaan tijdens de bevalling van haar jong. Ze waren allebei dood. We mochten haar huid voelen. Het was zo hard als steen.
Toen we weer terugwaren in het opvangcentrum begonnen we met onze middagronde. We hebben de muizenkooien schoongemaakt en alles voorzien van water, et cetera. Toen mochten Thom, Idger en ik mee naar het vulture restaurant. Dat is een plek buiten het centrum waar overgebleven vlees en kuikens van die dag neer worden gegooid voor de wilde vogels.
We hebben het snel neergelegd, achteruit gereden en op een afstandje staan kijken. Er kwamen echt meer dan zestig vogels op af gevlogen. Het was zo bijzonder om te zien. Ik heb overdag nog eventjes bij de jonge cheeta's gekeken. Binnenkort ga ik eens lekker bij ze in het buitenverblijf zitten en genieten van die twee schattige jochies. Er mogen maar twee of drie mensen tegelijk bij en je mag ze niet storen als ze slapen.
Ik heb nog wat rondgelopen en zit nu binnen te schrijven. Het is zes uur en pikkedonker buiten. Ik heb hier net met Shaniky gespeeld. Hij is ongeveer zes maanden oud en het is een stokstaartje. Hij rent en kruipt overal heen en duwt met zijn neus in je oren, neus en mond. Hij graaft overal waar hij maar graven kan met zijn pootjes. Dat is gewoon een natuurlijk iets, maar het werkt niet op kleren en banken. Ik laat hem lekker begaan.
We gaan dadelijk eten en daar weer met de jeep naartoe. Kijken wat we vanavond tegenkomen. We zouden misschien gaan zwemmen vandaag, maar het is hier ook vakantie voor de kinderen en het schijnt daar nu vol te zitten. En het is een eindje rijden. Ik vind het echt geweldig om hier te zijn. Ik geniet enorm en ben bang dat die twee weken veel te snel voorbij gaan.
Renske, ze hebben hier heel veel cavia's en konijnen maar ik moet je teleurstellen. Ze worden als voedsel gebruikt hier. Je kunt dat wel zielig vinden maar andere dieren hebben het gewoon nodig en als ze later weer terug gezet worden in het wild moeten ze natuurlijk wel het jagen hebben geleerd.
Er heeft hier een cavia een naam. Het is een kleine zwarte en hij heet Alwin. Hij is ziek gevonden door Jess, een andere vrijwilligster. Hij is met de hand gevoed en weer opgeknapt. Als je binnenkomt in het verblijf vliegen alle cavia's weg behalve kleine alwin. Hij komt naar je toe. He is so cute. Ik vind Koda ook bijzonder. Het is een Cudo. Hij heeft prachtige ogen en grote oren. Hij krijgt nog flesvoeding en fruit, want hij is nog niet volwassen.
Ik stop nu, want we gaan eten. Welterusten.
04-07-2005
Goedemorgen!! Vandaag weer een speciale dag. 's Ochtends lekker de voeding en schoonmaakronde gedaan zoals "normaal". Daarna een lekker ontbijtje. Toen hebben Sarah, Breg en ik de lege kooi in de quarantaine schoongemaakt. Daar zat eerst een serval in, maar die is ontsnapt en loopt hier ergens rond. Rond een uur of elf zijn we naar Hoedspruit gegaan en konden we even mailen en wat inkopen doen, even terug in de bewoonde wereld.
Ik heb in het buitenverblijf gezeten met Bregje en de jonge cheeta's. We wilden samen met Geoff insecten vangen, maar toen we op het veld waren en Geoff de emmer open deed zat die al vol met insecten. Vreemd? Maar toen we bezig waren met de middagronde werden we ineens allemaal bij elkaar geroepen en we wisten niet waarom.
Het bleek dus dat er veertig kilometer verderop een boer een luipaard had gevangen in een val en dat hij gewond was. Bij de boer kon hij niet blijven, want hij had verschillende diersoorten op zijn terrein die beschermd zijn en die dus niet gegeten mogen worden. Dus wij met twee wagens op weg. Het was ijskoud, want we zaten in een open bakkie zonder beschutting en we reden honderdtwintig kilometer per uur. Je kon je ogen zelfs niet open houden.
Toen we aangekomen waren werd het arme beest verdoofd en in een gesloten kooi mee terug vervoerd. Daarna werd hij in de kliniek verzorgd en onderzocht. Wij mochten alles meemaken. Het is zo'n mooi dier en ik hoop dat hij er weer bovenop komt.
05-07-2005
Terwijl ik nu zit te schrijven, zit ik samen met Bas op de grond in de zon in het verblijf van de lynxen. Abby komt af en toe gluren, zij is de dapperste. Maar Terra en Gaya blijven lekker in de schaduw liggen en gelijk hebben ze. Een verblijf verderop kan ik de servals zien liggen. Ook bij hen kun je lekker zitten.
Wij zijn zojuist gras wezen halen met zijn allen. Het was ongeveer tien minuten lopen. Ik heb een wrattenzwijn geaaid. Zij was in Moholoholo weer op de been gebracht en is nu weer een vrij dier. Ik voel me ook zo vrij hier.
08-07-2005
Sorry, ik heb twee dagen niet geschreven. Ik zit liever om me heen te genieten dan te schrijven. Ik zit weer eens in het verblijf van de servals. Het zijn mijn lievelingetjes. De nieuwsgierigste zit momenteel aan mijn leesboek te knabbelen. Ze zijn erg speels maar hebben scherpe nagels. Vanmorgen hebben een paar anderen en ik een bushwalk gedaan.
Cory wees ons bepaalde sporen, soorten bomen, vogels en poep aan en leerde ons deze herkennen en de verschillen. We hebben gigantische termietenheuvels gezien, zes zebra's en grijze duikers. Het was erg mooi en leerzaam. We liepen anderhalf uur zonder ontbijt.
Bregje, Bas, John en ik hebben hout gehaald voor een binnenhokje dat John samen met Bas gaat maken voor de barn owls. Dat zijn lichte, slanke, sierlijke uilen die ik mede verzorg. Ik speel af en toe met Shaniky en ik stoffel en knuffel Koda als hij komt. Vijf mensen gaan dinsdag weg. Dat is natuurlijk jammer, maar er komen ook weer nieuwe mensen.
Ik kan niet geloven dat we er al een week zijn. Ik wil hier veel langer blijven. Toen Breg en ik vandaag de muizen voerden kwam Brian binnen in de quarantaine met voer voor het zieke luipaard. Hij eet alleen als het voedsel recht in zijn bek wordt gestopt. Brian doet dat met een lange stok waar hij het vlees aanrijgt.
Het luipaard heeft vijftien stukken vlees op en dat is goed. Het dier moet echt aankomen, want het is zo mager en ziek. Hij is zo prachtig en hoort thuis in de vrije natuur. Ik hoop dat de twee cheeta's die ook daar verblijven snel weer vrij worden gelaten, want ze lijken gestrest en dat is erg slecht voor ze.
De momenten in mijn eentje vind ik echt heerlijk, lekker genietend van de zon in het gras en het spelen met de servallen.
Tot morgen en ik hoop dat er weer een nieuwe dag snel beginnen mag!
