Nog 26 nachtjes slapen...
Voor degene die dit leest en mij niet kent:
Ik ben Kjille Meijer, 26 jaar oud en voor wie het nog niet duidelijk is, ik ben een vrouw (ja met zo'n naam weet je het nooit). Ik ben geboren in Friesland, ben opgegroeid in Schiedam en woon nu samen met mijn beste vriendin in Rotterdam.
Ik ben 2 jaar geleden afgestudeerd in ontwikkelings- en onderwijspsychologie, maar heb de pech dat ik geen geschikte baan kan vinden. Momenteel werk ik als bedrijfsleidster in een lunchroom en ik werk in een club The Thalia Lounge (leuk allemaal een keer heengaan als je in Rotterdam bent!)
Nu we weten wie ik ben kunnen we het hebben over de reden waarom ik dit dagboek bij houd. Het is namelijk nog maar 26 nachtjes slapen en dan is het zover!!! Ik vertrek naar Zuid-Afrika, Kaapstad. De zenuwen beginnen aardig op te spelen, want wat staat me te wachten daar?
Ik heb al veel verhalen gehoord, mooi land, grote tegenstellingen tussen arm en rijk, schrijnende verhalen. Maar nu ga ik het allemaal zelf beleven! Op 28 Januari vertrek ik 0m 14.45 naar Kaapstad om vrijwilligerswerk te doen, maar ook om te vakantie te vieren. Ik werk namelijk 4 dagen per week in een kindertehuis in een township (krottenwijk) en 3 dagen in de week ben ik vrij en kan ik de omgeving gaan verkennen.
Dus als er nog vrienden, kennissen en/of familieleden zijn die me op willen komen zoeken, gezellig!
Na jaren in de schoolbanken te hebben gezeten heb ik er heel veel zin in om mijn blik eens op een hele andere manier te verruimen. Want ik hoop toch een hoop te leren van mijn verblijf in het buitenland, met een andere cultuur, een andere manier van werken, een andere manier van communiceren en normen en waarden die verschillen van de Nederlandse.
Wat zal ik het moeilijk krijgen om hiermee om te gaan, maar ermee omgaan zal ik moeten. Wat zullen de emoties, verhalen en levens van de weeskinderen daar indrukwekkend zijn en oh hoe zal ik het van me af moeten gaan zetten. Wat is de invloed van armoede op de mensen van dit land? Zoveel verwachtingen en vragen en binnenkort zal blijken hoe het werkelijk zit. Eén ding is zeker, ik kom terug als een rijker mens.
Ik blijf in Kaapstad tot 25 april en deze hele periode zal ik jullie vertellen over mijn ervaringen en emoties. Als jullie willen reageren, heel leuk en als jullie suggesties hebben waar ik over zou moeten schrijven voel je vrij... (kjille.johojournal.nl)
"Let this never happen again..."
1 februari
Na een gespannen week met veel zenuwen en sociale activiteiten (hi hi drank dus) ben ik zondag met een uurtje vertraging aangekomen, dus ik mag niet klagen! Mijn huis hier is hartstikke gezellig. Er zijn hier ongeveer 15 mensen tegelijk in het huis aanwezig, jongens en meisjes. De meeste zijn tussen de 18 en 30 jaar, maar sommigen ook ouder.
We slapen met 6 meiden op 1 kamer en ja hoor net als op kamp slapen we in stapelbedden. Ik moet zeggen iedereen is echt heel gezellig!
De eerste dag ben ik gelijk naar de markt gegaan en net als in andere landen willen ze hun koopwaar wel heel graag verkopen!!! En ook hier is het gebruikelijk om af te dingen... 's Avonds gingen we lekker Afrikaans eten en dan is niet alleen het eten Afrikaans! De helft van het eten en drinken dat op het menu staat is er niet en/of nooit geweest en op je eten kun je zo'n 2 uur wachten.
En daar stuitte ik al op mijn eerste dilemma: Een gedeelte van de groep wilde weggaan voor het eten er was en alleen betalen voor de drankjes. In Nederland zou ik het zelf ook doen, maar dat de dingen hier wat langzamer gaan is denk ik ook cultuur gebonden. En we kwamen op zondag avond met een groep van 13 personen aan...
Ik had op dat moment al besloten dat ik niet weg wilde, anders had ze geen geld verdiend en eten weg moeten gooien! Vinden jullie dat gek? Het eten wat ik over had hebben we laten verpakken in een doggy bag. Dit hebben we gegeven aan een gezin dat hier langs de weg woont.
Ja letterlijk een gezin en ja letterlijk langs de weg. Met matrassen en hun eigen bij elkaar geraapte spulletjes en een paar kinderen die nog niet eens konden leven. Is dat niet bizar?! Een zwervers baby!
Maandag ben ik met een paar anderen vrijwilligers naar Robben eiland geweest. Robben eiland is een klein eiland voor de kust waar de criminelen en politiek gevangen werden opgesloten in de gevangenis. In het begin samen, maar al snel gescheiden uit angst dat de vaak hoogopgeleide politieke gevangen hun kennis zouden overdragen aan de vaak minder geschoolde criminelen.
Vooral tijdens het apartheidsregime werden hier veel mensen opgesloten. Bijvoorbeeld omdat mensen voor hun mening uitkwamen of omdat ze op een andere plaats of tijd ergens waren dan op hun dompas vermeld stond.
Ja ik hoor sommige van jullie denken: "Wat is een Dompas?". Tijdens de apartheid werd er verschil gemaakt tussen blanken, 'coloured' en 'black'. De 'zwarte' mensen, negers, moesten een dompas bij zich dragen (en ja dat is dom afkomstig van de Nederlandse taal). Op zo'n dompas staat waar je als neger in je eigen land mag zijn en om welke tijd. Overtrad je deze regel, dan ging je naar de gevangenis.
De hele tour was heel indrukwekkend en werd geleid door ex-gevangenen die weer op het eiland zijn gaan wonen. Ik moet zeggen dat ik altijd geëmotioneerd raak als ik verhalen te horen krijg over apartheid, slavernij etc. Op één of andere manier voel ik dan een plaatvervangende schaamte voor mijn voorouders en wil ik alleen maar sorry zeggen.
Dit onrecht speelt nu nog steeds over de hele wereld en het gaat helemaal nergens over! De mensen van de gevangenis hebben gevraagd of we als we het eiland verlaten een boodschap over wilde brengen. De reden dat zij nl. weer terug zijn gegaan naar dat eiland, samen met een aantal ex-bewakers was om de volgende boodschap uit te dragen:"Let this never happen again..."
Op de weg terug kreeg ik weer te maken met een dilemma: Eén van de meiden werd op haar kont geslagen op straat en ja, net als ik normaal in Nederland zou doen, sloeg ze terug ... Ik vraag me nou echt af of dat ook verstandig is hier, in een land waar de criminaliteit heel hoog ligt en waar je voor minder vermoord wordt en waar het dragen van een wapen gewoon is...
Eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet over uit, maar ik denk dat ik stug door zou lopen. Pas als er echt iets gebeurt vecht ik terug.
Dinsdag hebben we niets bijzonders gedaan, gewoon lekker eten, winkelen, slenteren, kopen, drinken, gewoon de toerist uithangen dus.... Maar dan natuurlijk wel reizen zoals de 'local's dat doen, in minibus taxi's! Ze rijden als gekken, je zit op elkaar gestapeld, maar het kost je maar 50 cent ofzo!!!
Wat betreft de criminaliteit in de stad. Ach ja veel mensen hebben totaal geen geld. Bij het station wonen de mensen op straat en de kapper zit daar in een blikken container, je ziet daar dan ook geen toeristen. De mensen zijn arm en willen natuurlijk graag je geld hebben. Dus we letten goed op onze spullen en zijn meestal samen. Ja het is een kwestie van opletten en niet bang zijn en het belangrijkst: Je intuïtie volgen!.
En dan morgen, morgen is het zover!!! Ik ga naar het Baphumelele weeshuis! Iedereen die op de andere shift werkt heeft me al verteld hoe leuk de kinderen zijn. Ik ben erg benieuwd... De locals hier verklaren je voor gek als je hun verteld dat je in Khayelitsha gaat werken. De meeste van hun willen er van hun leven nooit niet heen en raden je aan gelijk een wapen te kopen (wat is toegestaan hier).
Ja het is er dus gevaarlijk, maar ik blijf op het terrein van het weeshuis, dus vrienden en familie jullie hoeven je niet druk te maken!
Morgenochtend vertrek ik naar het weeshuis en zondag ochtend kom ik weer terug. Ik vertel jullie dus dan wel weer wat er allemaal gebeurd is!!!!
Denk na voordat je doneert....
11 februari
Hallo allemaal!
Het is alweer een tijdje geleden, maar ik heb het dan ook wel druk gehad!
Ik heb er nu 2 diensten op zitten en ja wat kan ik zeggen. Het werken is heel intensief. Stel je voor:
20 baby's binnen met 4 leidsters, 2 luiers per dag, 1 x in bad per dag, de halve dag in hun bed, kakkerlakken en vliegen overal... Ja het is vies en elke shift zit je wel onder de pies of poep.
Naast de 20 baby's nog 25 peuters die zich zelfstandig vermaken buiten in het zand en op straat. Niemand let op ze niemand leert ze wat wel en niet kan, wat slecht en wat goed is, wat hygiënisch is en wat niet. Rondlopen en liggen in je eigen snot en poep is de gewoonste zaak van de wereld, slaan ook trouwens en dit geldt voor de kinderen en de leidsters.
De helft van de kinderen heeft wel één of andere infectie en ga zo maar door. Het speelgoed wat gedoneerd wordt ligt fijn opgeborgen in de schuur. De baby's hebben geen stimulerend speelgoed (met geluid, kleuren etc.) maar wel ander speelgoed wat totaal niet geschikt is, zoals klein lego.
Glas ligt overal, blikjes etc etc etc. De communicatie tussen leidsters en vrijwilligers is nihil, leidsters spreken Xhosa en een enkel woordje Engels. De communicatie verloopt via een echtpaar/missionarissen uit USA. Die communicatie verloopt prima, maar zij zijn vaak niet aanwezig... Als je hier iets positiefs wilt bereiken in de opvoedkundige sfeer verloopt dat dus heel stroef en dan moet je je irritaties goed in de hand houden!
Kortom: Ik ben gefrustreerd! Ik weet dat ik een hele hoop kan betekenen hier, maar het wordt moeilijk.
Dit is het ene gebouw van het weeshuis, nu het andere gebouw. Aan de andere kant wonen meiden en jongens van 6-18/19. Zij zorgen ongeveer voor zichzelf. Ze kunnen zich wassen en krijgen eten en worden naar school gebracht en... dat was het. Niemand verteld ze wat ze moeten doen, samen zijn ze één grote familie en ze zorgen voor elkaar.
Ook hier wordt door de leiding regelmatig geslagen... Verder is de hygiëne ook hier minimaal, de jongens plassen overal en dat is te ruiken. Verder veel ratten en muizen. En dan boven de kamer van de oudere jongens wonen wij vrijwilligers, 24 uur per dag beschikbaar.
Hoe ziet zo'n dag eruit: Aan het begin van de shift wordt het rooster gemaakt, meestal voer je iets met zijn 2-en uit.
4.00 wakker worden! (Dit is optioneel het hoeft niet, maar we doen het zo af en
toe...) Tijd om te helpen met het baden van de peuters. Baden, drogen, aankleden (geen eigen kleding, maar algemene, gedoneerde kleding, dus vaak te groot of te klein), vaseline en dan schoenen, meestal ook te klein of te groot.
7.00 flesjes vullen voor 15 baby's voor de komende 15 uur.
9.30 speeltijd voor de baby's. proberen ze te helpen in hun ontwikkeling.
10.00 was ophangen
10.00 groenten snijden, koken en pureren voor de baby's.
14.00 snacks en drinken voorbereiden voor de peuters. Tafels en stoelen buiten zetten
14.30 was afhalen
15.00 aan de overkant de peuters van school halen van verschillende groepen en dan hopen dat je ze allemaal hebt.
En dan snacktijd!!!! Chaos all over the place, want tafelmanieren leert niemand ze. 15.00 spelen met de peuters of andere activiteit 15.00 oudere kinderen komen ook van school. Tijd voor voetbal, kleuren, huiswerk, lezen en knuffelen.
19.00 tanden poetsen
19.30 activiteit met de oudere kinderen of rondhangen, voetballen etc.
Tussendoor help je de leidsters nog met van alles... En de kinderen kunnen altijd aankloppen. Best druk dus, vooral omdat het allemaal kinderen met problemen zijn en de meeste gedragen zich nogal lastig...
MAAR HET BELANGRIJKSTE: DE KINDEREN ZIJN SUPER! De kinderen waarderen het echt heel erg dat wij er zijn en dat geeft echt heeeeeel veeeeel voldoening. Dat maakt het dan ook heel erg moeilijk om niet gehecht te raken aan sommige kinderen... Dat is dus absoluut een dilemma.
Sommige kinderen zijn nl. heel moeilijk te bereiken, ze zijn boos, verdrietig etc en hebben de aandacht echt nodig om hun problemen het hoofd te bieden en als je dan eindelijk contact met ze hebt, dan gaan ze er helemaal voor... Maar ja ik ga weer weg over 2 1/2 maand. De zoveelste die zo'n kind gaat verlaten.
Verder hebben we de afgelopen dienst een spa/massage/beauty avond gehouden en dat was echt echt echt tof. We waren ongeveer met 30 en iedereen deed mee. Jong, oud, jongens, meisjes, de leidsters. Iedereen was maskers bij elkaar aan het doen, massages, make-up en nagellak!!! Echt tof man, ik wou dat ik de foto's kon laten zien, maar helaas is het door de 'baas' van het weeshuis verboden foto's op websites te plaatsen...
Goed er is vast nog meer gebeurd, maar ik kan niet aan de gang blijven...
Ik wil alleen nog even aandacht vragen voor het volgende: Denk alsjeblieft na voordat je doneert.
Het speelgoed verdwijnt in een schuur, het geld komt niet op de juiste plaats. Ik hoop dat dit nu gaat veranderen door de komst van de missionarissen, zij proberen op dit moment alles te organiseren, dus ook de donaties, maar denk na...zorg dat het geld juist terecht komt.
En volgens mij kun je nog veel beter vrijwilligerswerk komen doen en er zijn voor de kinderen en proberen een verschil te maken... Voor de mannen onder ons. Er zijn veel te weinig mannen op dit project en de jongens hebben jullie echt nodig!!! Dus als je tijd over hebt en een ervaring rijker wilt worden...
Nou ik ga me klaar maken voor de Braai (bbq) en de wijn koud zetten. Tijd voor plezier!
Ziek en geen electriciteit
23 februari De titel zegt het al, ik was ziek mijn vorige shift! Moe, misselijk, duizelig en diarree... Dus ik heb eigenlijk vooral in bed gelegen en het is niet erg interessant om daarover uit te wijden. Maar voordat ik ziek was zijn een collega en ik nog wel met één van de kinderen naar het Khyelitsha hospital geweest voor een TBC check (TBC is een veel voorkomende ziekte in Zuid-Afrika).
Aparte ervaring, want het ziekenhuis is op 15 min. loopafstand, dwars door de township en het was alsof we beroemd waren, iedereen keek naar ons! Er lopen nl. normaal geen blanken door deze township, te gevaarlijk. Ook wij moeten onder begeleiding van oudere kinderen gaan of met een grote groep. Khyelitsha is de meest onveilige township in Kaapstad, maar gek genoeg voelt het helemaal niet zo!
Het ziekenhuis duurde ongeveer 3-4 uur,want je wordt van de ene naar de andere afdeling gestuurd. En vanaf toen heb ik dus alleen nog maar geslapen, zo ziek...
Maar toen was het weekend! Weekend was top, gebarbecued en naar en club in Kaapstad geweest. Daar een beetje gechilled met the Rugby Union Team van Australië, erg grappig. Vooral toen de electriciteit in één keer uitging. Muziek uit, licht uit alles uit en heel donker dus!
De uitnodiging om met de rugbyspelers mee naar het hotel te gaan hebben we maar afgeslagen. Sinds die dag is electriciteit een groot probleem! De 'Powergenerator' is kapot en de electriciteit wordt verdeeld over verschillende gebieden. Dus elk gebied krijgt een bepaalde periode stroom... Geen internet, geen warm tent, geen koffie en thee enz. Welkom in Afrika!
De afgelopen shift was leuk. Ik begin me hier echt thuis te voelen. We hebben weinig activiteiten georganiseerd, maar hebben heel veel tijd met de oudere kinderen doorgebracht. Bijvoorbeeld met het maken van huiswerk, tekenen, kleuren, film kijken, dansen. Maar vooral ook chillen en praten over hun leven en ons leven en over apartheid etc. En hun verhalen zijn indrukwekkend, geloof me, zij hebben nu al meer meegemaakt dan jij en ik straks op ons 50e.
Goed, aan de kant van de kleine kinderen gaat het alweer een stuk beter. Er is een hoop schoongemaakt en ontsmet, dus het kakkerlakken en vliegen probleem zal verminderen. Ja aan die kant wordt absoluut gewerkt aan hygiëne, veiligheid en de medische kant. Wat betreft de opvoedingskant dat is nog erg slecht geregeld...
De oudere kinderen (vanaf 6 jaar) daarentegen worden zo'n beetje aan hun lot overgelaten op alle vlakken en ik kan je zeggen 'it's not a pretty picture...' Deze kinderen hebben regelmatig medische controle nodig, betere hygiëne en vooral een hoop aandacht. Een rolmodel die hun leert wat juist en onjuist is om te doen en iemand om te luisteren, want deze kinderen beseffen hoe hun verleden, heden en waarschijnlijk ook hun toekomst eruit zal zien.
Want als je boven de 18 bent en je gaat niet meer naar school, moet je weg... En waar ga je dan naartoe als je geen werk hebt? Weer de straat op?
Nou goed altijd weer genoeg stof om over na te denken dus...
Maar eh niet nu want ik ben nu vrij en wil wel weer ff wat lol maken!
Wat is je positie als vrijwilliger binnen dit project?
3 maart
Even een voorwoord: Electriciteit is nog steeds een groot probleem, aangezien een nieuwe generator uit Frankrijk moet komen, dus gebruik maken van internet is op dit moment een privilege. Als jullie dus even niets van mij horen, nou ja dan weet je dus waarom...
Elke shift wordt leuker en leuker. Je leert de kinderen steeds beter kennen en daardoor wordt het veel leuker tijd met ze door te brengen! Het nadeel daarvan is dat je jezelf letterlijk uitput. Zeker in het weekend als al de kinderen thuis zijn. Dan ga je om 8 uur 's morgens naar buiten, fietsen, stoeien, rennen, springen, helpen met huiswerk en 's avonds vaak een activiteit.
Deze week waren de activiteiten: armbandjes maken en pannenkoeken avond. De meeste activiteiten vinden plaats in ons huis en het is echt super om te zien hoe leuk alle kinderen het vinden, jong en oud! En dan als de meeste kinderen naar bed zijn blijven 2 oudere jongens (18 en 20) vaak nog een tijdje in de buurt om te chillen.
We voeren goede gesprekken waardoor ik veel meer te weten kom over de Xhosa gebruiken en het leven van de jongeren in Khyelitsha. (rituelen rond besnijdenissen, de gang van zaken in het tehuis, het leven van straatkinderen, drugsgebruik, het gangster leven, toekomstperspectieven, de omgang van jongeren met sex etc.)
Zo is het veilig vrijen hier nog lang niet zo populair als je zou hopen. En ook monogamie is bij de jongens en meisjes niet zo in trek, gevaarlijke combi dus met het oog op HIV en ongewenste zwangerschappen.
Het praten over toekomstperspectieven is één van de zwaarste dingen voor mij om te doen, maar tegelijkertijd wel belangrijk. Het feit dat deze kinderen na hun studie weg moeten uit het tehuis en dan geen plek hebben om naartoe te gaan valt me erg zwaar. Ze hebben heel weinig kans op een baan en een huis, dit omdat ze zwart zijn, slecht opgeleid en uit een township komen.
De meeste proberen een sponsor te vinden via het internet die voor hun een goede opleiding en huisvesting willen betalen, hun enige kans op een degelijke toekomst die voor de meeste van ons zo vanzelfsprekend is. Dus als je rijk bent, laat het me ff weten... Ik zou er alles voor doen om een paar van die toekomstdromen die ze hebben uit te laten komen al is het maar 'een dak boven je hoofd hebben'.
Eigenlijk is het grootste gedeelte van de werkzaamheden het 'beschikbaar zijn voor de kinderen', zowel lichamelijk als emotioneel. En dan moet je ook nog eens proberen de grenzen te bewaken, hoe dichtbij laat je iemand komen. En ik kan je zeggen dat kan heel dichtbij zijn, zeker met de jongeren, want sommige zijn eigenlijk meer vrienden.
Dat is voor een groot deel te wijten aan de positie die je binnen dit project bekleed. Je bent geen medewerker, je bent geen hulpverlener, je bent meer een maatje die wat probeert bij te dragen aan het dagelijkse vermaak en probeert de omstandigheden nu en in de toekomst wat te verbeteren, dus de afstand is automatisch kleiner. Verder is het werken als vrijwilliger hier één groot leerproces, ik leer over mijzelf, het leven en de kinderen leren van mij.
Goed weer even wat luchtigs. Gister naar een dans/muziek voorstelling geweest 'Umoja'. Ze komen ook naar Europa dus als je de kans krijgt, zeker gaan! Het gaat over de geschiedenis van muziek van Zuid-Afrika van vroeger tot nu, de kleuren, de dans, de muziek, echt gaaf!!!
Nou morgen begint mijn shift weer, dus ik ben weer een tijdje weg. Voor de volgende keer ga ik proberen één van de kinderen als gastschrijver te vragen, dus ben benieuwd...
Discriminatie zie je hier iedere dag...
26 maart
Aan de ene kant begrijp ik heel goed dat discriminatie hier nog zo sterk leeft, aan de andere kant geeft het me zo'n triest gevoel. Deze keer heb ik het niet alleen over discriminatie van blanken tegen 'black' en 'colored', maar ook over de discriminatie van 'blacks' en 'colored' tegen blanken. Ik heb me in Kheylitsha al een aantal keer gediscrimineerd gevoeld en daar baal ik best van. Bijvoorbeeld door de kinderen.
Ik zat in ons huis, 1 van de jongens (11 jaar) was ziek thuis en ik zat wat te tekenen met hem. Hij liet het 1 en ander vallen en dat ging hij opruimen, maar niet zonder te melden dat hij het haatte om te moeten schoonmaken in het huis van blanken. Het volgende voorval was een andere jongen (13 jaar).
Een collega van me complimenteerde hem met zijn mooie tekening die hij had gemaakt waarop ze als antwoord kreeg dat ze hem toch niet mocht hebben en dat blanken altijd alles willen hebben. Op deze momenten besef je wel dat de boosheid over de apartheid nog steeds leeft, bij de opvoeders van deze kinderen en daardoor bij deze kinderen zelf.
Een ander voorbeeld was afgelopen vrijdag. Nina (collega) en ik gingen met 1 van de meiden (19 jaar) met de trein van Kheylitsha naar Cape Town. Op het station moest een kaartje gekocht worden. We stonden in een kleine rij en het meisje ging eerst en toen waren Nina en ik aan de beurt, maar minstens 5 andere mensen gingen eerst ons negerend...
De straat op gaan hier in Kheylitsha is sowieso een aparte ervaring. We zijn nu al meerdere keren de straat op geweest naar het ziekenhuis of de supermarkt en nu dus ook in de trein (helemaal een tour die bijna door geen enkele blanke wordt ondernomen). Mensen bekijken je echt van top tot teen, van onder naar boven sommigen kijken boos, denigrerend of willen je niet zien anderen kijken blij, nieuwsgierig en begroeten je.
Kinderen wijzen en willen je aanraken roepen 'Umlungu' (blanke) naar je (eerlijk gezegd heel schattig) Al met al voelt het kwetsend hoe sterk er nog gediscrimineerd wordt van beide kanten. Een verdrietig gevoel bekruipt me iedere keer als ik zie hoe onbekend mensen met verschillende huidskleur met elkaar zijn. Onwetendheid over de andere cultuur houdt het 'wij vs zij idee' in stand.
Het behouden van de townships waar alleen zwarte en gekleurden wonen houdt integratie van verschillende bevolkingsgroepen tegen. Maar ik kan toch ook niet verwachten dat deze mensen hun huis, hun gemeenschap achterlaten? Veel van deze mensen die wat welvarender zijn kiezen ervoor hier te blijven wonen en de omstandigheden in hun township wat te verbeteren.
Een oplossing voor het probleem is moeilijk te vinden. De mensen zijn nog boos, de politiek lui, corrupt en fantasieloos. Ik hoop dat o.a. de jaren, educatie en de inzet van verschillende individuen met een goed hart en stimulerende ideeën uiteindelijk het verschil zullen maken in een betere toekomst voor iedereen in Zuid-Afrika.
Ik denk dat wij als vrijwilligers in ieder geval een kleine bijdrage leveren in dit proces. Door te wonen, te wandelen en reizen in Kheylitsha, door te zorgen voor hun kinderen, door het leren van hun taal, door met hen te praten over koetjes en kalfjes, maar ook over apartheid, dor dit alles worden we bekend met elkaar en begrijpen we elkaar een stuk beter.
We komen erachter dat we eigenlijk niet zo verschillend zijn van elkaar, we zijn gewoon mensen op een andere plek onder andere omstandigheden.
Terug naar het kindertehuis. De shifts zijn vermoeiend maar nog steeds geweldig. We helpen steeds meer met huiswerk en zijn nu dus ook met 1 van de meiden mee geweest naar haar school. We hebben daar een les accountancy gevolgd, heel leuk, en hebben haar de basics van het gebruik van internet geleerd.
Dat was best pittig, want ze was totaal onbekend met het gebruik van windows (ook al had Nina al een cursus Word gegeven). Maar vanaf nu kunnen we dus gezellig naar elkaar mailen als we terug in Ned. zijn.
Ook heel leuk is het idee waar een collega vrijwilliger van de andere shift mee bezig is. Zij probeert gastsprekers te krijgen die willen vertellen over hun beroep en bedrijven te benaderen voor eventuele stage plaatsen. Natuurlijk ga ik ook een aantal Zuid-Afrikanen vragen deel te nemen. Ik hoop dat ondernemingen als dit het toekomstperspectief voor de kinderen wat verbeterd...
Wat betreft de organisatie van leuke activiteiten, dat gaat goed!!! Vooral de 'Talentshow' van afgelopen zaterdag was geweldig. De kinderen hadden ons al heel de week wijs gemaakt dat ze niets gingen doen, dus we waren al voorbereid op een filmavond. Maar toen het tijdstip van aanvang naderde hoorden we ze allemaal al uitgelaten gillen en doen in de lounge beneden...
Met een grote pan popcorn en snoep zijn we naar beneden vertrokken en heel veel kinderen hebben toneelstukjes gedaan, dance acts, zang en gedichten voor gelezen. Om negen uur snoep uitgedeeld en daarna was het bedtijd. Het was chaotisch, maar bevredigend om te zien hoe leuk ze het vonden.
Verder nog bezig geweest met seksuele voorlichting voor een aantal oudere jongens (13 jaar en ouder). Ze kwamen boven met wat serieuze vragen over zwanger worden etc. Het was verbazen om erachter te komen hoeveel ze eigenlijk weten van geslachtsgemeenschap in de praktijk en het voorkomen van HIV, maar hoe weinig ze weten van het menselijk lichaam en hoe de natuur te werk gaat.
Wat betreft het bevorderen van algemene ontwikkeling lijkt ook deze keer educatie de plank mis te slaan.
Al met al heb ik nog steed een toptijd hier! Ook op de broodnodige vrije dagen is het leven hier erg lekker...
O, ja iedereen bedankt voor de felicitaties, mijn verjaardag was heeeeeeeeeerlijk!!!
Op reis!
9 april
Hallo allemaal!
Op dit moment ben ik op reis met Nina (één van mijn collega's van het kindertehuis) met de Baz Bus, deze haalt je op bij je hostel en zet je af bij de volgende plaats op de route waar je naartoe wilt. De eerste stop was Knysna. Hele mooie bosrijke omgeving en lekker rustig. Hier hebben we de eerste dag ge-abseild, superrrrrrrcool!
Drie keer vanaf 30 m. en 1x vanaf 50m. Echt wel eng als je op het randje staat en je moet jezelf laten zakken, geheel tegen de menselijke natuur in. Helaas moesten we na deze 4 abseils al stoppen als gevolg van tijdgebrek, maar we hebben daardoor nog wel geld terug gekregen. En dat gaan we hopelijk nog een keer spenderen aan een hele hoge abseil in een ander plaatsje...
De volgende dag, woensdag, hebben we eigenlijk helaas niets bijzonders gedaan. Beetje gehangen en op de Baz Bus gewacht. S' avonds in Stroms River aangekomen, ook hier is het super mooi. Het hostel is hier geweldig! Muziek, bar, pool tafel en de barman in hot! De eerste dag zijn we gaan hiken. We hebben een gedeelte van de Otter trail gelopen naar een waterval.
Deze hike is best vermoeiend, aangezien het vooral klimmen over rotsen inhoud, pfffffffff.... De tweede dag was het zover!!!! Hier had ik mijn hele leven al van gedroomd, BUNGEE JUMPEN!!!!! Het regende ongelofelijk hard, maar twee van ons gingen toch echt springen. Ik was best nerveus, maar had er vooral echt veel zin in.
De brug is 216m. hoog en om er te komen moet je over een wandelrooster lopen dat langs de brug loopt. Je kunt dus door de bodem heen kijken en sommige mensen begonnen nu toch echt nerveus te worden! Maar ik moet eerlijk zeggen ik kreeg alleen maar nog meer zin om te springen. Boven aangekomen mocht ik helaas pas als laatste.
Eenmaal aan de beurt was het toch wel spannend. Ik stond daar in de touwen, mijn voeten op de rand, toch naar beneden gekeken, ze telden 5,4,3... "oh wait the video isn't working you have to go back". Echt ongelofelijk, ik heb wel ff staan schelden natuurlijk, maar ja na een paar minuutjes kon ik weer opnieuw beginnen. Dus 5,4,3,2,1, BUNGEE! en daar ging ik...
Het idee is vreemd dat je gewoon naar beneden stort en dat maakt het wel eng. Verder hang je op zijn kop dus ja dat bloed stroomt allemaal naar je hoofd, best irritant. Eenmaal beneden aangekomen en weer opverend kon ik de rust vinden om eens om me heen te kijken en te genieten.
F*** wat is het hier mooi zeg en hoe bizar die regendruppels en hoe stil! Oh enne mijn broek hing ook nog eens op half zeven, dus dat probeerde ik zo op zijn kop ook nog even te regelen... Ja een aparte ervaring, maar minder spannend en eng dan ik had verwacht, eigenlijk een beetje een tegenvaller dus.
Vrijdag vertrokken naar Port Elizabeth. Het hostel is echt echt echt vreemd. De manager is een man van rond de 50, heeft 30 jaar in het leger gezeten en heeft daar volgens mij een trauma opgelopen ofzo een hele rare man die ook nog eens van een borrel houdt. En als klap op de vuurpijl slaapt hij op onze kamer, geweldig!
Zaterdag zijn we naar Addo Elephant park geweest. Olifanten zijn echt cool! Ze zijn groot, ze grommen, maken geen geluid als ze lopen, zijn gevaarlijk. Ja echt een leuke ervaring. We hebben ook nog wel wat andere dieren gespot, maar helaas geen leeuwen of neushoorns. Dat is de natuur hè, je weet nooit waar je de beesten moet zoeken...
Vandaag, zondag, wilden we eigenlijk met de Bas Buz vertrekken, maar helaas hij was al volgeboekt. Dus vandaag zijn we naar het strand geweest en dan nu even internetten... En dan morgen om 6.45 met de bus naar Cintsa! Lekker op tijd op, altijd fijn!
Nou jullie horen me nog, ik hoop snel want internet is lang niet overal beschikbaar en al helemaal niet voor een redelijke prijs....
Reis deel2
20 april
Hallo allemaal!
Goed we waren dus gebleven in Cintsa. Ja wat zal ik erover zeggen. Rustiek, mooie zee, mooie lagoons, maar toch vooral ook erg saai. Er waren helaas maar weinig activiteiten te boeken hier en uit ellende zijn Nina en ik maar op het wijntochtje over de lagoon meegegaan. Op zich niets bijzonders, maar we hebben ons toch prima vermaakt.
Natuurlijk aangeschoten teruggekomen, daarna lekker gegeten en na een nachtmutsje ja hoor.....waren wij alweer klaar voor bed! De volgende dag, op naar coffeebay en dat is een heel eind rijden. Coffeebay is...ja dat is hét. Het is 'in the middle of nowhere', de bevolking is traditioneel Xhosa en de meeste leven van het land, bijna niemand heeft een auto en loopt dagen om ergens te komen.
Jaahaa dit is leuk! In het hostel werken locals en wat kunnen die koken zeg, lekker! Verder de eerste dag een drumworkshop, zeker aan te raden. Ook nog op een hele lange wandeling geweest. Geen wandelpaden, berg op berg af, koeien op het strand, mooie vergezichten en vooral heel vermoeiend...
En die locals? Die lopen gewoon op hun slippers. Na een paar dagen weer teruggegaan naar Storms River. Daar een paar dagen rondgehangen en toen weer naar huis... Nou ja Kaapstad Aviva-huis dan. 'S avonds aangekomen in Aviva-huis en na een half uur alweer onderweg naar het kindertehuis. Ik heb ze gemist!!!!!
De reacties van de kinderen 's morgens als ik opsta zijn hartstikke leuk, ze zijn superblij en dat is toch wel heel erg vertederend. Maar ik ben er maar voor een dagje, want ik heb helemaal geen spullen bij me!
Nou de eindlijn is in zicht, 25 april alweer naar huis! Gek idee hoor...
Weer naar huis...
28 april
De laatste shift was vooral erg vreemd. Ik was er al een paar shifts tussenuit geweest en ondertussen waren er weer allemaal nieuwe vrijwilligers gekomen met hun eigen persoonlijkheden en heel andere groepsdynamiek. Verder speelde het idee dat ik hier voor het laatst was een grote rol in mijn doen en laten deze shift. Want man wat is dit moeilijk.
Deze kinderen achterlaten, ik geloof dat ik elke dag tot negen uur met ze in de weer ben geweest, nog even genieten van wat ik hier heb. De kinderen vragen ook veel aandacht, ze komen makkelijk een uur naast me of bij me op schoot zitten, ze vragen wanneer ik nou precies wegga, het is drie dagen lang afscheid nemen en emotioneel heel zwaar.
Zondag is mijn laatste dag, om vier uur maak ik een rondje bij de caretakers, maar ik geloof niet dat het veel indruk op ze maakt. Om vijf uur is mijn taxi daar sommige kinderen komen nog een keer gedag zeggen andere lopen juist weg en weer anderen worden boos. Met pijn in mijn hart rij ik Kheylitsha uit, de krottenwijk waar ik 3 maanden gewoond heb, man wat ga ik dit missen!
Maandag 24 april, een heugelijke dag, een combinatie van een afscheid (mijn afscheid) en een verjaardag! Lekker uit eten geweest bij Mama Africa met zijn 14-en, daarna gedanst in Zula en vervolgens ja....zijn de meeste naar huis gegaan. Maar Paul, Zach, David en ik hebben nog even een kopje koffie gedronken en daarna op naar de stripclub. Na een tafeldans ging ook deze zaak sluiten, dus was het ook voor ons einde verhaal.
Dinsdag 25 april, naar huis. Afscheid nemen van deze plek is raar, het voelt alsof je je huis achterlaat, maar dan om nooit meer terug te komen. Het is verdrietig. Op het vliegveld staat Ursula op me te wachten. Zij is een taxichauffeuse die we hier ontmoet hebben en een supermens. Ze blijft bij me tot ik door de douane moet. Om 20.00 opgestegen, slaappil genomen en om 5.00 weer wakker geworden.
Ongelofelijk, Nederland is nog precies hetzelfde! Wat een teleurstelling, ik had toch gehoopt op allerlei spannende gebeurtenissen. Je vervalt direct in oude gewoonten en Afrika lijkt heel ver weg...
