En ja hoor, daar was ze....
Dat was vroeg opstaan gister. Om 6 uur reden we, na van iedereen afscheid te hebben genomen, richting Schiphol. De vlucht verliep voorspoedig met Charlie and the chocolate factory en batman als filmvermaak. Ik had een lekker plekkie bij het raam en 10 uurtjes vliegen is best te overzien.
En tja, dan sta je op vliegveld Johannesburg. Allemaal negroide taxichauffeurs met naambordjes in hun hand, maar miss Koomen zat er niet tussen. Dus ik wachten......en wachten....Toen ik daar nog ongeveer de enige was (afgezien van wat mannetjes die daar voor politieagent speelden) en alles gesloten was dacht ik, kom laat ik Renee eens bellen.
Dus zij op haar beurt de taxi centrale (get you there) bellen. Nou miss Koomen stond niet in hun systeem, maar ze stuurden na een half uur alsnog een taxi. Toen op zoek naar het medical guesthouse. In eerste instantie reed de taxicauffeur er direct naar toe, maar de bewaker aldaar dacht daar anders over. Dus we werden weer weggestuurd. Nadat we er toch van overtuigd waren dat we goed waren gereden zijn we weer terug gegaan.
Na een hoop gedoe over de walkie talkie, heb ik Renee maar weer gebeld. Die kwam ons tegemoet lopen en toen was eindelijk alles in orde (het was inmiddels ook al 24.00 uur terwijl ik om ff over 9 was geland). Na een bakkie thee en te hebben bijgekletst lekker naar bed.
Nu zijn we boodschappen aan het doen, want we hebben een afscheidsbraai (bbq) morgen. De drank is al in huis (prioriteiten stellen), alleen nu het vlees nog ff halen. Maar we liepen een internetcafe tegen het lijf en aangezien ik niet weet wanneer ik weer een computer tegen zal komen...
Waar was ik gebleven?
Na het halen van het braaivlees zijn we naar huis gegaan. Alvast een cake gebakken voor de volgende dag, rondje hardgelopen, en kwamen erachter dat we geen eten voor dezelfde avond hadden meegenomen. Dat werd dus uiteten. Francis uit het medical guesthouse ging ook mee. Er bleek een halloweenparty op het plein aan de gang te zijn.
Erg gezellig, met muziek en een hoop verklede mensen. Dus je raad het al....het bleef niet alleen bij eten. Ook was er een soort van promotie aan de gang voor Southern Comfort (vandaar SoCo). En voor we het wisten waren wij ook een soort van promo girls. We kregen shirtjes, keycords en uiteindelijk ook petjes. We hebben er leuke foto's van, maar die komen nog.
Dat werd uiteindelijk heftig stappen, wat een zieke Renee zonder vest (geen idee waar dat ding gebleven is) opleverde en a bit of a hangover de volgende dag. We moesten dus niet meer aan drank denken, maar na een verfrissende duik in het zwembad en de laatste voorbereidingen voor de braai, ging er toch nog wel een wijntje in.
We hebben het wel rustig gehouden die avond, want alle medebraaiers waren een btje tam. Ze hadden of veel gereisd of ook te veel gedronken de vorige dag. Bovendien moesten wij de laatste dingen nog pakken en moesten we de volgende dag vroeg opstaan. Maar desalwelteplus was het erg gezellig!
Verdere berichten volgen pas over twaalf dagen, want dan hebben we pas weer internet. We zitten nu in Zambia en hebben al veel meer gedaan, maar we zijn nu al een uur te laat voor de braai. (Jaja, alweer een braai).
Tot de volgende berichten!
Dikke kus uit een bloedheet Zambia (40 graden)
Ik ga op safari en ik neem mee....
Een halloweenoutfit. Een halloweenoutfit? Ja een halloweenoutfit. De tas paste nauwelijks meer dicht, maar uiteindelijk slaagden we er toch in om alles erin te krijgen (hoewel we wel wat spullen bij Francis in het medical guesthouse moesten achterlaten). De volgende dag werden we al vroeg opgehaald door Stephan.
Stephan was de jongen die Renee haar auto had gekocht en zo vriendelijk was om ons even naar vliegveld Johannesburg te brengen. We zagen eruit als echte backpackers, bepakt en bezakt. Het werd een turbulente vlucht naar Livingstone (Zambia) met fijngeknepen handen voor mij, want Renee vertrouwde het vliegtuig voor geen meter.
Op het vliegveld werden we opgehaald door iemand van Jollyboys Backpackers, de lodge waar we de aankomende twee dagen zouden overnachten. Jollyboys was een relaxte lodge met bar, zwembad, pooltafel en relaxruimte, dus we hoefden ons niet te vervelen.
Het vervelende was alleen dat mijn telefoon helemaal nix meer deed, Renee geen bereik had, het internet het vaker niet dan wel deed en anders bezet was. We konden het ongeruste thuisfront dus niet geruststellen. Tja je zit nou eenmaal in een derde wereldland.
Na de plaatselijke curiosity market te hebben bekeken en te hebben gegeten, moesten we ons klaar maken voor de halloweenparty (vandaar de halloweenoutfit). Na een kleine metamorfose zagen we eruit als little devils, wat ons de dagen erna deze bijnaam opleverde. Het werd een beetje een raar feestje. De meeste mannen waren verkleed als vrouw en partyboy liet zijn broek steeds zakken, waaronder hij een slangenstring droeg.
Ook maakten ze de meest ranzige foto's en probeerden ze ons te laten poseren. Dat het een beetje rare figuren waren was nog niet eens zo erg, maar wel toen we hoorden dat een van hen de volgende dag onze gids bij het raften zou zijn. Toen we ons onttrokken aan de menigte om te gaan poolen werden we teruggeroepen voor de prijsuitreiking. We hadden een prijs!!!
We wonnen kaartjes om te gaan bowlen alleen was de bowlingbaan 500 km verderop. Erg grappig. Na een paar extra shooters zijn we naar bed gegaan, want we moesten de volgende dag vroeg op om te gaan raften!
Rafting!
Mijn biolgische ritme wordt hier volledig verstoord. Uitslapen is er niet meer bij. We werden om half 8 opgehaald om naar het waterfront te gaan. Na een stevig engels ontbijt moesten we tekenen of we wel goed verzekerd waren. Het werd er allemaal niet geruststellender op toen we de veiligheidsinstructies kregen.
Maar goed, cancellen zat er niet meer in, dus vol goede moed naar de Zambezirivier. Dat was nog een hele afdaling! Toen oefenen met de instructies en ff de temperatuur van het water checken. Heerlijk als het zo warm is in de gloeiendhete zon (35 graden). De eerste helft van de dag brachten we het er goed vanaf en trotseerden we zelfs level 5 rapids! Wel verloren we twee keer een teamlid onderweg.
Tijdens rustige stukken konden we af en toe lekker zwemmen, maar dat werd een stuk minder lekker toen we een krokodil tegenkwamen. En nog een en nog een (ok, die laatste twee waren kleintjes). Na een snelle lunch op de rotsen ging het avontuur weer verder. Iedere rapid bleef spannend, zeker als je van te voren hun namen hoorde; Temple of doom, washing machine, terminator 1 en 2 etc.
De gids vond dat we toch wel een keertje om moesten slaan. En dat gebeurde dus ook voor de videocamera. Er was precies verteld wat je moest doen, maar het was best eng onder water. Zeker toen ik bovenkwam onder de boot. Happend naar adem slaagden we er uiteindelijk in om weer in de boot te komen. Onze medeteamleden waren daarna nogal angstig en doken bij iedere rapid in de boot.
En toen kwam het mooiste gedeelte van het raften. We kwamen in een heel wilde rapid en sloegen bijna om. 1 voor 1 viel iedereen uit de boot. Het ging allemaal in een split second en het enige wat ik me herinner, is dat ik me als een bezetene vasthield aan de boot. Toen ik opkeek toen we uit de rapid vandaan waren, zag ik dat Renee en ik de enigen waren die nog in de boot zaten. Zelfs de gids was eruit gevallen.
Wij door het dolle heen juichen en high fiven wat leuke videobeelden opleverde. Toen moesten wij alle drenkelingen uit het water redden. Onze coordinatie was niet echt goed op elkaar afgestemd, dus sommigen waren al 100en meters afgedreven voordat we ze bereikten. De laatste rapids waren wat rustiger en we kwamen, afgezien van een enorme blauwe plek op mijn arm, ongeschonden uit de strijd. Wel ben ik die dag behoorlijk verbrand, ondanks de sunblock factor 20.
Vic. falls
Als je in Livingstone bent moet je natuurlijk ook de Victoriafalls hebben gezien. Aangezien het hier in tijden niet heeft geregend, zijn ze aan de Zambiaanse zijde bijna helemaal opgedroogd. Om ze evengoed te kunnen zien moet je dan naar Zimbabwe, want daar was nog wel water. Dat leverde weer een extra stempel in ons paspoort op. Wij vroegen iedere keer of al onze stempels op een aparte bladzijde mocht, wat ze bij de grens erg grappig vonden.
De Vic falls waren erg mooi en ondanks alle droogte, valt er nog heel wat water naar beneden! Daarna nog even naar de plaatselijke markt daar. Je wordt helemaal gestoord van al die marktlui, die je iedere keer weer aanklampen om iets aan je te verkopen. Wel word ik steeds beter in onderhandelen! Ik denk dat het ongeveer 40 graden was en ging bijna van mijn stokkie. Je moet echt zorgen dat je genoeg water binnenkrijgt.
We besloten het bungeejumpen die dag maar over te slaan en zijn met de taxi teruggegaan naar Jollyboys. Die avond zouden we een meeting hebben met onze tourleden op onze nieuwe camping, het waterfront(dus de tassen moesten weer worden ingepakt). Vandaaruit zou de safari de volgende dag beginnen. Maar voordat we daarheen gingen moesten we dringend op zoek naar internet, want het thuisfront had nog steeds niks van ons gehoord.
Na een geruststellend bericht en een korte mededeling op de site, op naar het waterfront. De meeting zou om 6 uur beginnen en wij kwamen natuurlijk weer een uur te laat aan. Dus geen medereiziger te bekennen. Wie wel aanwezig waren, waren de raftgidsen, die ons enthousiast begroeten met 'hey little devils'.
Toen we een happie aan het eten waren in het restaurant kwam de gids, Jack, ons opzoeken. Leuke kerel (voor de KLMers onder ons, niet zo knap als Ben, maar daarom niet minder leuk). Na een echte Zambiaanse maaltijd, bream (vis) en nswami (geen idee, maar leek een soort aardappelpuree zonder smaak (met veel chutney best lekker))slapen tussen de apen. Daar barstte het namelijk van!
The safari begins
7.30 uur ontbijt (pfff) met onze medereizigers, Annet en Martina. Het zijn twee leuke meiden uit Duitsland van bijna 40. Annet is advocate en Martina werkt op het ministerie van financien. Inclusief de gids waren we dus met een groepje van 5, wat al snel 'The Big Five' werd. Het werd al snel duidelijk dat we onze tassen moesten reorganiseren. De broodnodige spullen moesten in een aparte tas. De rest werd in de auto geladen en daar kon je voorlopig niet meer bij.
Ik had natuurlijk veel te veel (en niet praktische) kleren mee, dus het sorteren daarvan viel niet mee! Na wat peptalk van Jack over kokende magen, diaree en onverdraaglijke hoofdpijnen, gingen we op pad. We verlieten Zambia op weg naar het Chobe park in Botswana. Maar om Botswana binnen te komen valt niet mee! Aangezien vrouwen daar niks voorstellen, besloten ze ons bij de grens eens flink te gaan zieken.
Eerst moesten we al betalen voor een permanent permit die we al hadden, maar die ze niet accepteerden. Toen moest iedereen uit de auto om zijn schoenen te reinigen (om mond en klauwzeer tegen te gaan). En toen iedereen weer in de auto zat, badachten ze dat we al onze bagage maar even moesten uitpakken voor eventueel andere aanwezige schoenen.
Wij werden steeds geiriteerder en zij begonnen steeds harder te lachen. Zonder alles uit te pakken hebben we 4 paar schoenen bij elkaar gegraaid, wat redelijk gemakkelijk ging. Ik snap wel waarom dit derde wereld landen blijven. Iedereen doet maar wat, nergens zit een systeem in en als ze bij de grens geen zin hebben om te werken kan je er beter niks van zeggen, want dan laten ze je rustig 3 uur wachten en gaan ze thee drinken.
2 uur later konden we dan eindelijk op weg naar de Toro lodge. We waren precies op tijd voor onze sunset cruise. Nu moet je niet denken aan een cruise schip, maar we voeren met een klein bootje de Chobe river over. Dat was echt helemaal super. Bij de eerste hippo begon ik er lustig op los te schieten (met de fotocamera). Dat was niet echt nodig, want we wamen er nog vele tegen, zelfs een kudde.
Ook de nummer 1 van de big five was in grote getalen aanwezig. Die olifanten zijn erg indrukwekkend, zeker toen ze vlak voor ons de rivier overstaken. Er waren zoveel mooie landschappen en zoveel wild dat je ogen tekort kwam. Heel veel verschillende soorten vogels, buffels, giraffen, krokodillen en een waterbok.
Ook de sunset was erg gaaf. Ondertussen was Jack onze tenten aan het opzetten, dus toen we terugkwamen konden we rustig een drankje nuttigen aan de bar. Daarna was het koken geslagen. Heerlijk dat buitenleven. Lekker een happie eten bij een gezellig lampje met een super temperatuurtje. Wat een rotleven!
Dag 2: Caprivi
Eindelijk konden we het rustig aan doen vanmorgen. Hoewel uitslapen niet echt lukt, want je kookt gewoon je tent uit. Na het ontbijt door het Chobe park op weg naar Namibie. Doordat olifanten de enige beesten zijn die goed tegen de hitte kunnen, is dat bijna het enige wild wat je ziet overdag (afgezien van een paar verdwaalde struisvogels en wat buffels). Ik kon het niet laten om weer foto's van ze te maken, ookal had ik er de vorige dag al tientallen geschoten.
Het werd racen tegen de klok, wat niet meevalt op de soms nauwelijks begaanbare wegen. Onze gamedrive zou namelijk om 3 uur beginnen en we moesten 260 km afleggen. Een half uur te laat kwamen we aan op onze camping aan de oever van de Kwando rivier. We gingen op zoek naar de receptie maar daar bleek niks meer van over te zijn.
Gelukkig dat we te laat waren, want een uur voordat we arriveerden was er een gastank ontploft in de bar. De bar, keuken en receptie waren totaal afgebrand. De rook kwam er nog vanaf. Begrijpelijk ging de game drive niet door. Die mensen hadden wel wat anders aan hun hoofd. Afschuwelijk om te zien dat ze alles kwijt waren wat ze hadden opgebouwd. Wat dan wel weer een prettige bijkomstigheid was, was dat we allemaal in een luxe lodge mochten slapen.
We dachten dat het handig zou zijn om de auto dichtbij de lodges te parkeren, zodat we niet zo ver hoefden te sjouwen. Echt handig bleek dat niet, want we kwamen vast te zitten in het zand. Wij nog proberen te duwen, maar het werd er niet veel beter op. We groeven onszelf alleen maar dieper in. Gelukkig waren er mensen op het terrein die ervaring hadden met dit soort dingen. Dus na een hoop graafwerk, zachte banden en zwarte kleren en handen van het stof, waren we eindelijk bevrijd.
We snakten allemaal naar een frisse duik in het zwembad. Dat werd ipv een game drive een middagje relaxen aan het zwembad. Helaas waren de ijskoude cocktails er (net als de bar) niet meer bij. Toen we later een beetje aan het improviseren waren met het eten, kwam er een dronken piloot bij ons aan tafel zitten. Gelukkig hadden we een fles amarula bij ons (Renee en ik zijn van de drankvoorziening).
Die arme man hoorde ook bij het park en was alles kwijt, dus had het op een drinken gezet. Hij werd overigens wel een beetje vervelend, want hij achtervolgde ons de hele avond. We besloten niet op zijn verzoeken in te gaan om wat te gaan drinken en gingen op tijd, onder begeleiding van Jack, naar onze chalet. Altijd handig zo'n gids in het geval van dronken piloten en loslopende krokodillen.
Het bordje "beware of crocodiles" bleek er niet voor niets te staan, want het barstte ervan in de rivier voor onze chalet. Onder het geklepper van hun kaken en de vreemde geluiden van de vogels alhier, een heerlijk nachtje geslapen.
Dag 3: Okavango delta
Vandaag na een vroeg ontbijt vanuit Namibie weer op weg naar Botswana, naar de Okavango delta. Dit was maar liefst 400 km rijden. Gelukkig kan je onderweg wel van de mooie landschappen genieten en heb je de tijd om je dagboek een btje bij te werken. De grenspost werkte vandaag gelukkig mee. We vertrokken om half 9 en kwamen om 4 uur aan bij etsha 13, waar we opgehaald zouden worden door een 4x4.
Etsha 13 was een of ander afthans dorpje met allemaal strohutjes waar niemand engels of afrikaans sprak. De plaatselijke bevolking vond ons een bijzondere bezienswaardigheid en sommigen gingen er zelfs voor zitten. Maar alles wat er kwam...geen 4x4. Gelukkig was er wel een telefoon waar zelfs de eigenaresse niet van wist hoe dat ding werkte.
Na een hoop telefoontjes en ruim een uur later, kwamen we erachter dat we bij Etsha 6 zouden worden opgehaald. En ja hoor, daar stond de truck op ons te wachten. Deze bracht ons over een bumpy zandvlakte, waarbij je af en toe moest duiken voor laaghangende bomen, naar onze speedboot. Het was wel een gedoe met de bagage, dat eerst al van de ene naar de andere auto overgeladen moest worden en nu weer overgeheveld moest worden in de speedboot.
Dit bleek allemaal meer dan de moeite waard toen we op een soort droomeiland werden gedropt en waar wij de enige gasten waren. Onder het genot van een koud biertje werden we geinformeerd over wat we beter wel en niet konden doen op het eiland; 1; de dag ervoor hadden ze wat last gehad van olifanten die aardig wat bomen rondom de bar hadden gemolesteerd. Volgens elthon, de barkeeper, zouden deze ons waarschijnlijk niet lastig vallen.
2; Er kwam iedere dag een mannetjeshippo even een kijkje nemen op het eiland, maar zolang je niet te dicht in de buurt kwam zou het allemaal wel meevallen. 3; Loop in het donker nooit in je eentje, want je weet nooit wat je tegenkomt en 4; het is beter om niet langs het water te lopen vanwege hongerige krokodillen. Nou, dat viel dus best mee.
Na deze voorlichting snel de tent opzetten voordat we echt niks meer konden zien om vervolgens weer terug te keren naar ons tweede huis; de bar. Je kunt natuurlijk niet naar huis zonder de plaatselijke alcoholische versnapering te hebben gedronken; de welbekende springbokkies. Deze smaken nog lekkerder door ze op traditionele wijze te drinken, waarbij je zelf moet rondspingen als een springbok.
De barkeeper wist ook nog een andere leuke cocktail. Bij deze cocktail werd de drank in je mond gegoten, waarna je hoofd heen en weer werd geschud (Jo, dit komt je waarschijnlijk bekend voor met die tandartsstoel). De uitwerking daarvan was een slappe lach die een paar uur aanhield (erg lastig tijdens het eten).
Onze tenten stonden maar een meter of 5 bij de oever vandaan. Door het lawaai van de kroks en het lage gegrom van het nijlpaard (waarbij het leek alsof ie naast je tent stond), was het lasig om in slaap te vallen. Zeker toen Renee ook nog naar de wc moest, maar we allebei onze tent niet uitdurfden en Jack onze kreten om hulp niet hoorde.
Dag 4: Still on bounty island
Alweer om 7 uur ontbijt. Dit keer werden we vergezeld door een paar apen, die het grappig vonden om vruchten vanuit de boom op je hoofd te gooien. Vandaag gaan we de wateren van de Okavango delta verkennen. Dit begon in een speedboot. Dat was een goed begin!
We scheurden door heel smalle waterwegen tussen metershoog riet. Het was net zo'n virtual reality film met van die 3D-brillen, waarbij je af en toe naar links of rechts moest duiken om de rietstengels te ontwijken en je vast moest houden als we over obstakels sprongen. Af en toe werden deze smalle waterpaden afgewisseld met een lagoon, waar we een boel hippo's en vele vogelsoorten zagen.
Uiteindelijk bracht de speedboot ons naar een groep mensen met mokoro's. Dit zijn de traditioneel uitgehakte kano's. Met deze kano's werden we over de ondiepe wegen van de Okavango delta vervoerd. Weer vele mooie vogels gespot, maar aangezien de temperatuur al snel opliep tot een graad of 40, was er weinig wild te bekennen. Na 1,5 uur te hebben gevaren in het bootje, werd het tijd voor een wandeling over een stuk opgedroogde delta.
Naast een aantal olifanten en wat gazelles hebben we nu ook de amarulaboom gezien. Amarula wordt gemaakt van de vruchten van die boom. Eigenlijk best gezond dus! Helaas geen leeuwen of luipaarden vandaag. Na nog wat nuttige informatie over planten en een pauze in de schaduw, terug naar de mokoro's. De hitte werd nu zelfs de poler (degene die de boot voortduwd met een stok) bijna teveel.
We wilden zo snel mogelijk weer terug naar de speedboot voor wat frisse wind. Je verkleurd hier zelfs nog met factor 60! De speedboot was weer super. Onderweg stopten we ff om wat vissen te vangen. Dat ging redelijk gemakkelijk. Echt diervriendelijk was het niet, want om dat beest te doden ging ie er gewoon op staan. Vaak bleek dat niet voldoende, want dan begon het inene weer te spartelen.
Later bleek waar hij die vissen voor nodig had. De bootman kon het geluid van de fisheagle nadoen, waarmee hij ze kon roepen. Hij gooide dan de vis in het water die de eagle vervolgens opdook. Dit was bedoeld om spectaculaire foto's te maken, maar wat je ook probeerde, je was altijd te laat. Maar desalniettemin was het wel gaaf om te zien.
Toen was het hoog tijd voor een verfrissende douche, want we leken de Tokkies wel!
Day 5: Back in Namibië
Vandaag weer een hele rit voor de boeg naar de Kavango rivier. We lieten Botswana voor wat het was en keerden terug naar Namibië. Eerst weer met de speedboot (wat een dubbele rit werd omdat we wat waren vergeten), met de 4x4 en toen weer verder met onze eigen auto. We kwamen uiteindelijk uit op een erg mooie camping in the middle of nowhere, waar ook veel andere groepen logeerden.
's Avonds kon je een sunset cruise doen. Aangezien de vorige cruise ons goed was bevallen, leek ons dat wel een strak plan. In het begin vroeg ik me echt af wat we aant doen waren. We zaten op een of ander traag bootje en het was dit keer geen beesten, maar zwemmende mensen kijken. Op een gegeven moment werden we aan land gezet en zetten we voet op Angolaanse bodem. (Helaas geen stempel dit keer).
Daar werden we ontvangen door een heleboel zingende kinderen, die ons entertainden tot de zon onder begon te gaan. Dat was echt supermooi. Zonsondergangen zijn hier sowieso veel mooier dan in Nederland. Jack had tijdens onze cruise het eten bereid, wat goed smaakte.
We hadden al bedacht dat het 's avonds wel eens gezellig kon zijn aan de bar met al die mensen. En dat werd het ook. Martina (een van de duitse meiden) sliep in een lodge en was evenals Jack al op tijd weg. Maar Annet, Renee en ik bleven daarentegen wat langer hangen. We bleven uiteindelijk alleen nog over met de gidsen van andere groepen, die ons de een na de andere shooter voorschotelden.
Er werden zelfs crackers met kaas bijgehaald, waar we ons als echte hollanders volledig op stortten, omdat we al dagen geen kaas meer hadden gegeten. Uiteindelijk hebben we om een uur of twee een poging gedaan om onze tent te vinden, waarbij we (bleek de volgende dag) de halve camping hadden wakker gemaakt. Dat werd ons de volgende morgen (begrijpelijk) niet in dank afgenomen. Maar na onze excuses te hebben gemaakt was alles weer in orde.
Dag 6: dorst!
Dorst! Om 7 uur stapte ik klaar wakker mijn tent uit op zoek naar water. Ik had de vorige avond mijn malariapil ingenomen zonder water. Dat was niet erg slim, want mijn maag voelde alsof ie in brand stond. Annet had de hele nacht niet geslapen, omdat ze steeds moest overgeven. Ze zat rechtop in haar tent en had het behoorlijk zwaar.
Ik kreeg op mijn kop van een of andere duitse vrouw en besloot toen maar een verfrissende duik in het zwembad te nemen (na eerst twee flessen water aan de bar te hebben besteld). Vandaag gingen we de locale school, dorpje en kerk bezoeken. Annet ging niet mee, want dat trok ze echt niet.
Het was erg indrukwekkend om te zien. De school was een initiatief van de eigenaar van onze camping. Het bestond nog maar drie jaar, maar door sponsorgeld van bezoekers ging het erg goed met de school. Steeds meer kinderen gingen naar school en waarschijnlijk ging er nu voor het eerst een naar de universiteit. De kerk stelde op zich niet veel voor, maar de mensen ontvingen ons hartelijk met zang en dans.
Daarna wilden ze graag van alle mensen uit verschillende landen een liedje horen, maar naast de noren waren renee en ik de enige die ons vaderland presenteerden. We hebben uit volle borst het volkslied gezongen. Het dorp was nog het meest indrukwekkende van alles. Dat die mensen in zulke huisjes kunnen leven!
Ze eten daar een soort vogelzaad, moeten kilometers afleggen voor onhygienisch water uit de rivier en voor sprokkelhout. Btje tegenstrijdig als je daar rondloopt en snakt naar een fruitsappie en een duik in het zwembad. Dat was dan ook het vervolg van de dag, lekker relaxen aan het zwembad.
's Avonds was er een voorstelling van traditioneel dansen. Leuk om te zien hoe die mensen losgaan op het ritme van de bongo's. Renee en Annet (die inmiddels alweer enigzins hersteld was) werden uit het publiek gehaald om hun danskunsten te vertonen en brachten het er helemaal niet slecht vanaf.
Toen eindelijk een verse maaltijd in het restaurant ipv al dat lang houdbare voer uit blik. Martina zorgde ervoor dat er vanavond niemand aan de bar bleef plakken, zodat we allemaal lekker op tijd in bed lagen.
Dag 7, 8 en 9: Etosha national park
Vandaag alweer vroeg op pad naar Etosha. Het grootste wildpark van Namibie. Opnieuw 360 km te gaan. Deze lange reis werd al snel beloond toen we Etosha binnenreden. Om de haverklap zagen we giraffen, impala's en kudu's. Op ons eerste kamp, Namutomi, hebben we voor het eerst zebra's gezien. Deze kwamen drinken bij een waterhole, die vanaf de camping goed te zien was. We hebben dan ook de hele avond bij de waterhole gezeten.
Het mooiste was een olifant die vlak langs het hek liep, bijna tastbaar, en zich daarna een weg baande door het riet. De volgende dag zijn we door het park richting onze volgende camping, Okaukuejo, gereden. Ook vandaag hebben we vele beesten gezien; gemsbok, zebra's, hartebeest, wildebeest, springbokkies en onze eerste leeuwen!
Ook waren we getuige van een hartverscheurend tafereel. Er lag een net vermoorde giraffe met haar buik opengescheurd. Haar vriendje stond bij haar om afscheid te nemen en verderop lagen de leeuwen na te genieten van hun maal.
We keken er naar uit om 's avonds bij de waterhole van onze nieuwe camping te gaan kijken. En dat was terecht, want daar hebben we onze eerste neushoorn gezien! En dat zal je altijd zien, net toen ik mijn moeder aan het bellen was om haar te feliciteren met haar verjaardag, waren de anderen getuige van een neushoornfamilie met een kleintje. Tja, je kunt niet alles hebben.
We besloten om de volgende morgen 5.30 op te staan om de zonsopgang te zien bij de waterhole. We werden al eerder wakker gemaakt door leeuwengebrul. Maar net als de zonsopgang, die alleen van de andere kant van de camping te zien was, hebben we de herrieschoppers gemist. Voor nix zo vroeg ons bed uit.
Dat bleek een voorteken voor de rest van de dag, want we hadden veel minder geluk in het spotten van beesten dan de dag ervoor. De volgende dag moesten we al vroeg het park verlaten, omdat we weer 480 km moesten rijden. Zonder verwachtingen reden we het park af en wat schetste onze verbazing.....een lopende leeuwin langs de kant van de weg! Een super afsluiting van het park.
Dag 10 en 11: Brandberg
Tijd om de wilde beesten achter ons te laten en wat van de cultuur te proeven. Op naar Brandberg, de hoogste piek van Namibie. Maar liefst 480 km rijden. Gelukkig hadden we dit keer wat tussenstops en hadden we speelkaarten gekocht voor wat vertier onderweg.
De eerste stop was bij het pertrified forest. Hier lagen bomen die uit de ijstijd stamden. Door het uitbarsten van vulkanen lagen deze bomen ooit onder metershoog as. Hierdoor kregen ze geen zuurstof meer, waardoor de mineralen in de boom van binnenuit versteenden. Dit gekristalliseerd hout zag er erg mooi uit. Helaas was het strafbaar om iets mee te nemen.
De mensen die bij dit park werkten waren de zogenaamde Damara people. Deze hebben een kliktaal, waarbij ze met hun tong verschillende klikgeluiden maken. We hebben een poging gedaan om wat woorden te leren, maar toen we het aan andere Damara mensen lieten horen verstonden ze er niks van. Gelukkig spreken ze ook engels.
Daarna op weg naar Twijfelfontein. Dit had nix met twijfel of fontein te maken, maar we gingen 2000 jaar oude muurschilderingen bekijken. Deze waren gemaakt door de Bushmen met o.a. struisvogelbloed. Een lekkere wandeling met leuke plaatjes. In het donker arriveerden we bij onze camping. Deze lag in een soort woestijn onderaan de brandberg.
Aangezien het behoorlijk waaide konden we vanwege opwaaiend zand niet buiten koken. Gelukkig had Martina een lodge (zij heeft de deluxe versie van deze tour) en hebben we gezellig bij haar gegeten. De volgende dag gingen we met behulp van de Damara mensen op zoek naar de dessert elephants. Het wordt een natuurlijk wonder genoemd dat deze olifanten kunnen overleven met zo weinig water.
Ik had mijn gelukspoppetjes opgespeld (bedankt mam en meike) in de hoop ze te vinden. En dat lukte al binnen een half uur. We konden heel dichtbij een groep van 7 olifanten komen. Dit was tot ongenoegen van Renee die peentjes zweette en steeds riep dat we de ramen dicht moesten doen. Het werd een echte nat-uurfilm met een hitsige mannetjesolifant die achter de vrouwen aanging. Deze maakten zich (begrijpelijk) haastig uit de grote voeten. Als je zag wat er voor een slurf onder zijn buik hing.............
Daarna tijd voor een potje kaarten aan het zwembad, omdat het nog te heet was voor onze volgende excursie. Dit werd een 2 uur durende hike naar "the white lady". Dit bleek een rotsschildering te zijn van een witte vrouw. Hoewel er nogal wat onenigheid bestaat of het een vrouw of een witgeverfde negroide man is (wat vroeger een jagerstraditie was).
's Avonds, zittende aan de bar (hoe kan het ook anders) werden we verrast met een traditional dance van de personeelsleden. De amarula dans hebben ze die avond wel vaker voor ons op moeten voeren. Maar wij hebben hen daarentegen de springbokkiestraditie geleerd, waar wij duidelijk meer talent voor hadden.
Dag 12 en 13: Swakupmund
Vandaag geen zand in de slaapzak, niet met een wc-rol op weg naar de toiletten, geen gepiel met zaklampen en eindelijk gelegenheid om de was in de machine te draaien ipv met de hand. De aankomende twee nachten zouden we in een chalet slapen. Wat een luxe!
Maar voordat we bij onze lodge arriveerden hadden we een tussenstop bij Cape Cross seal colony, de grootste zeeleeuwenkolonie van zuidelijk Afrika. En het waren er inderdaad een heleboel! Het leek wel nationale bevallingsdag, want bijna iedere vrouwtjeszeeleeuw had een kleintje en het strand lag bezaaid met moederkoeken.
Hier en daar werd er nog wat uitgeperst, waar ergens anders de vrouwtjes weer opnieuw werden gedekt. Het is maar goed dat je op een foto geen geuren kan weergeven, want er hing me daar een lucht! Het was wel heel schattig al die baby zeeleeuwtjes.
In Swakupmund hadden we het idee eindelijk weer in de bewoonde wereld te zijn beland. Je kon er lekker winkelen en... er was internet! Het was ook erg prettig dat iedereen zijn eigen gang kon gaan. Als je 24 uur op elkaars lip zit krijg je wel eens last van irritaties. Binnen onze groep hadden we daar geen last van, maar het was met name richting de gids.
Jack is namelijk al bijna 60, heeft de omvang van een nijlpaard, maakt net zo'n geluid als ie slaapt en eet ook net zo veel. Op zich is dat nog niet zo erg, maar dat doet ie van ons budget. Bovendien geeft hij de voorkeur aan relaxen aan de bar boven het spotten van een leeuw, waardoor wij hem aldoor op moeten porren om iets te ondernemen. Ook denkt hij overal verstand van te hebben, wat erg irritant is tegenover andere gidsen en vaak blijkt er niks van waar te zijn.
Eens vertelde hij ons dat de vogel die we zagen zo goed als uitgestorven was. Dus wij bergen foto's maken (die niet eens mooi waren), kwamen we vervolgens nog 100 van die vogels tegen. Normaal lunchen doen we niet, maar we eten alleen maar chips en koekjes (wat terug te zien is in mijn omvang, begin al op een echte afrikaanse te lijken) en 's avonds is er meestal weinig vers eten aanwezig. (Zo even de frustraties van me afschrijven). Maar goed daar waren we nu dus even van verlost.
In Swakupmund konden we diverse activiteiten doen als; sandboarding, squadbiking en skydiving. Renee had het de hele tour al over skydiven, maar ik ging meer voor het veilige sandboarden. Bovendien kostten deze activiteiten een klap geld, dus we waren er nog niet over uit wat we zouden gaan doen. We hebben van alle aanwezige luxe geprofiteerd en zijn beide avonden lekker uit eten gegaan.
De volgende ochtend zo snel mogelijk naar het internet om onze verhalen erop te zetten. Maar we moesten voor 1 uur beslissen welke activiteiten we wilden doen. Toevallig was Renee haar broer online. Hij heeft een jaar geleden dezelfde tour gedaan en heeft toen in Swakupmund geskydived. Jullie raden het al, hij heeft ons met alle macht proberen te overtuigen (met succes) om zijn voorbeeld te volgen.
Om kwart voor 1 hebben we geboekt en om 1 uur werden we al opgehaald. Dat was maar goed ook, want de twijfel begon al toe te slaan. We waren ongeveer een zenuwinzinking nabij. Renee ging als eerste en ik wachtte haar op bij de landing. Toen ze onder de wolken vandaan kwam zweven, zag het er toch wel erg gaaf uit. Mijn zenuwen werden iets minder toen ze lachend en juichend naar me toe kwam rennen.
Nu was het mijn beurt. Eerst kreeg ik een pak aan met een tuiggie. Vervolgens kreeg je instructies waar je moest zitten, hoe je eruit moest springen en hoe je houding hoorde te zijn tijdens je vrije val en de landing. Daarna in het vliegtuig die alsmaar hoger en hoger vloog en waar geen einde aan leek te komen. Op 10000 feet was het zover. Ik werd aan mijn instructeur gekoppeld en mijn cameraman ging op het wiel van het vliegtuig zitten.
Ik moest 1 been op een plankje buiten het vliegtuig zetten, mijn andere been geknield en toen de handen los laten. Dat was echt doodeng (wat wel te zien is op de video). Gelukkig duurde het maar een paar seconden voordat mijn instructeur me uit het vliegtuig duwde en we samen met de cameraman naar beneden doken. Dat is zo ontzettend gaaf dat alle angst van je afvalt en je alleen nog maar kan lachen.
Met een snelheid van 200 km per uur val je dan naar beneden. De vrije val duurde ongeveer 30 seconden. Op 5000 feet gaat de parachute open, wat een erg gerustgesteld gevoel geeft. En dan zweef je als een vogel door de lucht en door het wolkendek. Van te voren hadden ze al gezegd dat het enige gevaar van parachutespringen is, dat je er verslaafd aan kan raken. Dat kon ik me al vliegende heel goed voorstellen.
Het gaat zo snel en voor je het weet sta je weer met beide benen op de grond. Derest van de dag kan je alleen maar lachen en kan je niet geloven dat je het echt hebt gedaan. Ik zou het zo weer doen! We hadden afgesproken 's avonds wat met onze skydivers te gaan drinken. Dat werd een gezellige avond (poolen) in het plaatselijke poolcafe, waar we ook weer backpackers van Jollyboys (Zambia) tegenkwamen. Klein wereldje!
Dag 14 en 15: Sesriem en Sossusvlei
De eerste dag Sesriem hebben we voornamelijk besteed aan reizen (350 km), btje zwemmen, ff poolen en amarulapannekoeken bakken (zonde van de amarula, want je proefde er nix van). We hadden onderweg erg mooie landschappen variërend van savannah, woestijn, bergen en duinen. Deze duinen, de hoogste van de wereld, zouden we de volgende dag eens nader gaan inspecteren. Ze waren het dan ook meer dan waard om te zien.
Jack zette ons af op de parkeerplaats vanwaar het nog 5 km lopen was (of met een shuttlebusje, maar dat vonden we te duur) naar de welbekende Sossusvlei. Zelf ging hij niet mee vanwege zere voeten. Op de Sossusvlei staan duinen als big mama en big daddy, waarvan de namen voor zich spreken. Die duinen zijn erg indrukwekkend, vooral als de zon nog niet helemaal rechtboven je staat. Je krijgt dan de mooiste kleuren (rood) zand en schaduw.
Dapper begonnen we aan de klim van de big Mama. Bij iedere stap gleed je weer een halve stap naar beneden, dus het was een pittige klim. We hebben het niet tot de hoogste top gehaald, maar wel een iets lagere, waar je ook geen hoogtevrees voor moest hebben. Naar beneden ging het daarentegen een stuk sneller. Renee en ik zijn als een speer dat ding afgerend. Dat wilde je ook wel, want als je te lang op dezelfde plek bleef staan, brandde je je voeten aan het zand.
Gelukkig was er een andere tourguide die medelijden met ons had omdat we dat hele eind weer terug moesten lopen, dus die gaf ons een lift terug naar de parkeerplaats. Het bleek dat als je een 4x4 had (wat wij hebben), je gewoon zelf het park op mocht rijden. We hadden bedacht dat we eerst terug naar de camping zouden gaan om vervolgens terug te keren voor de sunset in de duinen.
We hadden de sunrise (op advies van Jack) namelijk die ochtend al gemist. Bovendien wilden we ook nog de Dead vlei bekijken. Maar wat bleek; toen we 's avonds weer op dezelfde parkeerplaats stonden, was Jack niet bereid ons te brengen naar de Dead vlei. Vanwege instructies vanuit de organisatie dat hij de 4x4 niet zou mogen gebruiken. Shuttlebusjes reden er niet meer en we hadden te weinig tijd om te lopen, omdat we dan de sunset zouden missen.
Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. De al eerder beschreven opgekropte frustraties kwamen er bij iedereen uit en Renee en ik zijn kwaad bij een voorbijganger in de auto gestapt. Zo kwamen we toch nog bij de Dead vlei. Het was er inderdaad een behoorlijke dooie boel. Ooit was dit een meer, maar het is nu een uitgedroogde vlakte tussen de duinen met afgestorven bomen. Alweer een fuji moment.
Omdat onze voorbijgangers ook nog naar de Sossusvlei wilden en wij daar geen tijd meer voor hadden, besloten we maar terug te gaan lopen naar onze achtergebleven medetourleden. Aangezien we niks of niemand tegenkwamen (behalve wat gemsbokken) op de terugweg, dacht Renee dat we verkeerd liepen. Het idee dat we daar als enige liepen en de zon bijna onderging, maakte haar lichtelijk nerveus. "Nee lau, ik vind dit echt niet leuk, ze kunnen ons hier nooit vinden".
Dit leidde ertoe dat ze na 3 km lopen weer terug wilde naar de Dead vlei in de hoop de voorbijgangers weer tegen te komen. Ik probeerde haar nog te overtuigen dat we onmogelijk verkeerd konden lopen, hoewel haar paniekaanvallen wel een btje aanstekelijk begonnen te werken en ik steeds minder zeker van mijn zaak werd.
Gelukkig net toen ze resoluut had besloten rechtsomkeert te maken, kwamen de voorbijgangers voorbij. Doordat ze stopten om ons opnieuw mee te nemen, raakten ze vast in het zand. Btje lullig. Aangezien wij hier inmiddels ervaren in waren en zij ook de cursus "hoe krijg ik mijn auto uit het zand" met een voldoende hadden afgerond, was dat snel opgelost.
Na alle toestanden hebben we de sunset gemist, maar belangrijker was het dat de gemoederen enigszins gesust waren. Deze enerverende dag leverde in ieder geval een goede nachtrust op!
Dag 16: Fish river canyon
"Good morning ladies, this is your wake up call". Zo worden wij 's morgens altijd wakker gemaakt. Dit keer was het alleen nog vroeger dan normaal, nl 5.30 uur. Vandaag 650 km voor de boeg naar de Fish river Canyon. De reis begon voorspoedig. Door Namibie lopen echter niet erg veel wegen en de wegen zijn vaak niet geasfalteerd. Je kunt er 100en kilometers rijden zonder iets of iemand tegen te komen.
De benzinemeter begon langzamerhand terug te lopen en de benzinestations die we passeerden accepteerden Jacks kaart(?) niet. Op een gegeven moment moesten we toch echt die tank volgooien. Maar Jack had zelf geen geld meer, dus hij moest het van ons budgetgeld betalen.
Aangekomen bij de camping bleek dat hij nu tekort geld had voor campingplaatsen, maar ook te weinig om het park weer af te mogen rijden. Hij moest dus geld van Martina lenen, want een creditcard heeft ie niet. Dit kwam de relatie tussen ons en Jack niet ten goede.
Toen ik even polshoogte ging nemen op de receptie, omdat het zo lang duurde, viel mijn oog op een sticker op de volbeplakte deur. Aad Droog motoren, Barsingerhorn. Is dat niet toevallig?!
Onze arme Jack had na de lange rit dringend pauze nodig. We zijn speciaal hier naar toe gereden om de sunset bij de fish river canyon te bekijken, een viewpoint 10 km van onze camping vandaan.
Aangezien Jack weinig zin had om weer in de auto te stappen, zijn we maar gaan lopen. (Hij heeft ons overigens wel weer opgehaald). De canyon was ontzettend mooi en vol verwachting wachtten we op de sunset. Er was ons gezegd (en het stond ook in de lonely planet) dat dit een van de mooiste sunsets van Afrika was met vele kleuren. Dat beloofde wat, want zoals jullie hebben kunnen zien op de foto's, hebben we al heel wat mooie sunsets gezien.
Nou ik moet toegeven dat het best een mooie zonsondergang was, maar er waren maar weinig kleuren in de canyon te bekennen. Renee en ik bleven echter optimistisch wachten tot er iets ging gebeuren. Toen we echt geen hand voor ogen meer zagen zijn we teleurgesteld maar weer naar de camping gegaan.
Aangezien we ook geen eten hadden kunnen kopen onderweg aten we weer pasta met vlees en tomaten uit blik. We begonnen het behoorlijk zat te worden. Zeker toen Martina de volgende ochtend lekker yoghurt voor het ontbijt had gehaald, maar meneer dat te duur vond en niet bereid was het terug te betalen.
De hotsprings en de diamantrivier
Je zou het niet verwachten als je in het warme Namibie zit, maar vandaag gingen we naar de hotsprings in Ai-ais. Niet zo ver rijden dit keer gelukkig. Een heerlijk dagje relaxen aan het water en een potje kaarten. Lekker afkoelen in het water ging alleen niet, want dat was net zo warm als de buitentemperatuur. Daarna op naar onze camping aan de Orange river, de natuurlijke grens tussen Namibie en Zuid-Afrika.
Deze rivier staat bekend om zijn diamantvondsten. We rekenden onszelf al rijk, maar moesten eerst dringend op zoek naar een pinautomaat. Er was namelijk nog steeds geen geld en ook geen eten. Uiteindelijk vonden we een cashdrawmachine vlakbij onze camping. Geld was er nu, nu alleen nog eten.
Helaas was het 5 uur op zaterdagmiddag, dus geen winkel meer open. Godzijdank hadden ze op de camping een mega-koelkast met hele voorraden vers eten. Die avond hebben we voor het eerst gebraaid. We hadden lekkere kudu-steak en boerewors en ook eindelijk weer eens verse groenten. Hierna was het tijd voor een potje pool. Als een heus team namen we het op tegen twee jongens. We speelden om shooters die de winnaar moest betalen, dus Renee en ik hadden een goedkoop avondje!
De volgende dag om 9 uur in de kano. In de orange river zaten gelukkig geen krokodillen, maar wel 3 meter lange catfish. Aangezien deze vissen banger voor jou zijn dan andersom (?), durfden we af en toe wel even uit de boot te springen. Zo wisselden we het kanoën af met zwemmen, tot de wind op begon te komen en we flink door moesten peddelen om de laatste kilometers af te leggen. Wel lekker om een beetje actief bezig te zijn.
's Middags hebben we de hele middag gepoold, waarbij we werden uitgedaagd door een engelse vader en zijn zoon. Zij speelden competities in de engelse pubs, dus het was een ware uitdaging om ze te verslaan. We brachten het er helemaal niet slecht vanaf en begonnen met een voorsprong van 2-0. Helaas was het gevoel van triomf maar van korte duur en werden we uiteindelijk ingemaakt met met 2-3.
Jack was de hele dag bezig om iedereen op de camping te overtuigen van zijn kookkunsten. Hij was zich dan ook vreselijk aan het uitsloven om kip curry te maken. Iets goed te maken??? Ik moet toegeven, het was erg lekker! Het was alleen behoorlijk spicy, wat de volgende dag op de wc wel te merken was. We besloten er deze avond een vroegertje van te maken.
Maar de pooljongen (ik ben zijn naam vergeten) wist ons zo te boeien met zijn kaartentrucs, dat we opnieuw de kroeg uit werden geveegd.
Citrusdal hotsprings
Vandaag de laatste volle dag en nacht samen met de groep. De dag begon niet zo best. Wij waren namelijk de koelkast van de camping aan het leegplunderen voor spullen voor ontbijt en lunch (want dat hadden we nog steeds niet) in de veronderstelling dat Jack dit zou betalen. Hij had tenslotte gister nog gepind.
Hij bleek helaas niet erg bereid dit te doen, waardoor Martina opnieuw om haar voorgeschoten geld moest smeken. Dit tafereel leidde ertoe dat Jack derest van de dag genegeerd werd. Ook hebben we hem duidelijk gemaakt dat hij niet gewenst was bij ons laatste avondmaal. Beetje jammer dat de tour zo moest eindigen.
We hadden opnieuw hotsprings bij deze laatste camping en om te slapen hadden we met zijn 4en een heel huis tot onze beschikking. 'S avonds zijn we met de "Big 4" uit eten gegaan in het restaurant op de camping. We hebben heerlijk struisvogel gegeten en lekker nagepraat over de afgelopen weken. Het werd een erg geslaagde avond.
Na het eten hebben we aan de bar nog ff gezellig nageborreld met de manager van het restaurant. Annet had nog steeds trauma's van haar hangover aan de Kango rivier, dus hield het samen met Martina om 12 uur voor gezien. Evenals twee andere gasten, vonden Renee en ik het zonde om zo weinig gebruik te hebben gemaakt van de zwembaden.
Gidion (de manager) en een ober dachten er net zo over, dus dat werd een nachtelijke duik in het zwembad. Altijd handig als je een manager bij je hebt, want die heeft de sleutel van de bar! Met een southern comfort in de hand, zittend in een warm zwembad onder een heldere sterrenhemel, genoten we van ons laatste tournachtje. Wat een paradijs! Uiteindelijk doken we om half 5 niet het zwembad, maar ons bed in.
De laatste dag!
Na 3 uurtjes slaap en met nog steeds natte haren op naar Kaapstad, onze eindbestemming. Er hing een btje een ontstemd sfeertje in de auto vanwege het gedoe met Jack, omdat we behoorlijk moe waren en omdat het tijd werd om afscheid te nemen. Tja, aan alles komt een eind.
Annet werd als eerste afgezet bij haar hotel. De arme advocate zou de volgende dag alweer naar huis vliegen. Wij boekten een lodge in de buurt van het waterfront en het bleek dat het hotel van Martina daar ook in de buurt was. Aangezien zij verder weinig tijd had in Kaapstad, wilde ze diezelfde middag nog de tafelberg beklimmen. Het leek ons wel leuk om haar te vergezellen, dus met ons laatste beetje energie hebben we deze berg getrotseerd.
Supermooi, maar best zware klim. Zeker na maar 3 uurtjes slaap. Moe maar voldaan hebben we op de top ons welverdiende kopje koffie gedronken om vervolgens gewoon weer met de lift naar beneden te gaan. Na de winkels van het waterfront te hebben verkend was het tijd voor opnieuw een afscheidsmaal in de gezellige haven.
Dit keer alleen nog maar met de "Big 3". We waren echter zo moe, dat we vroegtijdig afhaakten. Het definitieve einde van de tour. Nu nog ruim drie weken te gaan, waarbij we alleen op elkaar aangewezen zijn. Spannend!
"Big 2": Dag 1,2,3 en 4 Kaapstad
Eindelijk niemand die je 's morgens vroeg wakker komt maken. Vanaf nu lekker zelf bepalen wat je wel en niet wil doen en wanneer. We zouden vandaag ons huurautootje ophalen, maar omdat binnen Kaapstad alles beter zonder, dan met auto te doen is, hebben we dat een dag uitgesteld.
Na drie weken de verleiding te hebben moeten weerstaan om souvenirs op de craft markets te kopen, (omdat dat te lastig meezeulen is in je backpack), vonden we het hoog tijd voor wat souvenirshopping. Onze bestemming werd de greenmarketsquare.
Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel. Lekker struinen tussen al die stalletjes. Dat struinen werd naarmate de hoeveelheid souvenirs steeg, steeds lastiger. Toen Renee ook nog een 10 kilo wegende giraffe van 1,60 meter had gekocht, werd het hoog tijd om naar huis te gaan. In plaats van een boottocht naar Robbeneiland, werd het die middag een trip naar het internetcafe, want de laatste boot was al vertrokken. Dus moesten we Cape towns highlights verplaatsen naar de volgende dagen.
De 2e dag Kaapstad wilden we richting Cape point, dus werd het tijd om de auto op te halen. We kregen een supercoole witte opel corsa. Het arme beestje was in no time volgeladen met al onze troep en de "Big 2" werd vergezeld door een 3e passagier; de giraffe. Dit enorme beest zit/staat waarschijnlijk de rest van de reis half schuin op de achterbank. Het is nog maar de vraag hoe we dat ding ooit naar Nederland krijgen.
Maar goed, voorlopig zit hij rustig achterin en zeurt hij niet. Zelfs niet toen ik in het begin per ongeluk uit automatisme op de rechterrijbaan ging rijden. Dat is behoorlijk wennen om aan de rechterkant te sturen en aan de linkerkant te rijden.
We zijn eerst naar Boulders beach en Simonstown gereden om de pinguins te bezichtigen. We ontdekten een strandje waar je gewoon tussen ze kon zwemmen. Pinguins blijven erg grappige beesten, vooral de manier waarop ze lopen.
Vervolgens op naar Cape point. Ik dacht altijd dat dat het zuidelijkste puntje van Afrika, maar later in de reis kom ik erachter dat dat niet zo is. Desalniettemin is het een baie mooi plekkie. Toen we daar aan kwamen rijden, werden we opgewacht door een stel bavianen. Deze beesten zijn behoorlijk brutaal, hebben enorm scherpe tanden en zijn erg dorstig.
Dat bleek toen een supergrote mannetjesbaviaan bij een van de toeristen in de auto stapte, achterin een grote fles cola vond en deze op het dak van de auto ging opdrinken, nadat hij een gat in de fles had gebeten. Dat zag er erg grappig uit, maar ik was blij dat hij niet in onze auto zat. Na dit schouwspel hebben we lekker rondgewandeld en vele plaatjes geschoten van de mooie natuur.
Voor dag 3 bleef de townshiptour, de seal colony en robben eiland over. Een druk programma dus. Eerst zijn we naar Houtbaai gereden waar de townshiptour begon. Wat een armoede in die wijken! Hoewel ze in deze township druk bezig waren met het bouwen van redelijke huizen. Er waren zelfs een aantal toiletblokken gebouwd, maar veel te weinig voor de hoeveelheid mensen. Dit allemaal dankzij een donatie van iemand uit Ierland.
We bezochten ook het huis van een mannetje met artritis. Dat huis stonk, want alles was beschimmeld. Die hutjes waren geen van allen waterdicht. Verder bezochten we de plaatselijke shebeen (kroeg), kapper, creche, winkel, slager die net bezig was met het roosteren van een schapenhoofd (of we ook wat wilden) en de plaatselijke bierbrouwster.
Dat bier (um(klik)umbotie) zag eruit als een melkachtig, schuimend mengsel. Als je er alleen al naar keek was je dorst al gelest. We konden het niet maken niet te proeven, dus we lieten ons niet kennen. Normaal is mijn bierglas veel te snel leeg, maar nu had ik na een nip al meer dan genoeg gehad.
Na dit culti-uitstapje werd het tijd voor een schommelende boottocht naar de zeehonden en naar een schipwrak. In het begin waren de zeehonden en het schip wel leuk, maar toen onze zeebenen het begonnen te begeven en ook onze magen salto's achterwaarts begonnen te maken, waren we blij dat we weer voet op vaste bodem zetten.
Toen als een speer terug naar het waterfront, want de ferry naar Robbeneiland zou om 4 uur vertrekken. Ik was er al eerder geweest, maar het blijft toch een indrukwekkend geheel. Vooral omdat het verteld wordt door een ex-gevangene.
Vervolgens was het tijd om naar ons hostel terug te keren voor ons laatste nachtje Kaapstad.
De 4e en laatste dag Kaapstad wilden we nog ff een blik werpen op de botanische tuinen alvorens naar Stellenbosch te gaan. Het seizoen van de mooie planten en bloemen was helaas net over, maar evengoed nog genoeg groen te zien. Toen we een leuk smal paadje omhoog zagen, dachten we dat dat pad vast naar een uitzichtpunt zou leiden.
Toen dit pad steeds hoger en hoger ging en het einde maar niet in zicht kwam, kwamen we tot de ontdekking dat we opnieuw de tafelberg aan het beklimmen waren. Aangezien we 1x tafelberg wel weer genoeg vonden, staakten we de klim gingen weer naar beneden. Toen we de bloempjes ook wel weer voor gezien hielden, hebben we onze reis voortgezet naar Stellenbosch, de wijnstreek van Zuid-Afrika. Als twee wijnliefhebbers, zouden we ons daar ongetwijfeld thuis voelen.
Wijn proeven!
Een hele dag wijn proeven, wat een vooruitzicht. We arriveerden om 10 uur (!) bij onze eerste proeverij. Een goed begin is het halve werk, dus we hebben er lustig op los geproefd. Ons enthousiasme werkte aanstekelijk op de man die de wijnen inschonk. Daarom liet hij ons veel meer en veel duurdere wijnen proeven dan geoorloofd was. Wat ons, als echte nederlanders, nog gunstiger stemde, was dat er ook een kaasproeverij op het programma stond.
Het kostte ons moeite om deze overheerlijke versnaperingen achter ons te laten voor de volgende winery. Zo volgden er nog 3 proeverijen bij verschillende wijnboerderijen, wat gelukkig onderbroken werd door een stevige lunch; een springbokpotjie. Na zo'n 30 wijnen te hebben geproefd (die overigens steeds lekkerder gingen smaken), keerden wij enigzins wankelend en luidruchtig terug naar ons hostel.
Hermanus en Stanford
Op de garden route liggen zoveel mooie plaatsjes dat je echt moet shiften welke je wel en niet wilt zien. Hermanus is een plaatsje dat je absoluut even aan moet doen. Zeker tussen juli en november, want dan is het walvisseizoen. Het barst er dan van die beesten. Bovendien kwam Hermanus goed uit met de planning, omdat ik daar kennissen in de buurt heb wonen, waar we konden overnachten.
Het walvisseizoen was al over, maar we hadden van anderen gehoord dat er nog wat achterblijvers waren. Helaas toen wij in Hermanus arriveerden, bleek er te veel wind te staan om de zee op te gaan. Niet getreurd, er waren nog meer plaatsen waar we kans hadden om ze te spotten. Dus we gingen op weg naar Stanford, waar Marga en Frans wonen.
Aangezien zij in het geheim een paar weken geleden hier zijn getrouwd, waren wij een van de eersten die ze mochten feliciteren. We hadden een lekkere fles wijn van de proeverijen meegebracht, die we met zijn allen gelijk maar soldaat hebben gemaakt.
Ze hadden een supermooi huis met een waanzinnig uitzicht. En ook hadden ze een gastenverblijf dat geheel tot onze beschikking stond. Het leek Frans een leuk idee om Stanford ff te laten zien. En ja hoor, we belandden dus al snel in de plaatselijke kroeg. Toen Marga na een tijdje naar huis wilde om te eten, besloten we eerst nog een laatste borrel te doen in het enige andere cafe in Stanford.
En in dat cafe biechtte Frans iets op....; hij had 8 euro in de staatsloterij gewonnen. Genoeg reden om te trakteren op een etentje vond hij. Het werd opnieuw een gezellige avond.
Frans en Marga zouden de volgende dag voor 2 maanden naar Nederland gaan en zij hadden nog ruimte over in de koffers. Toen ze het idee opperden om alvast wat spullen van ons mee te nemen, was dat niet tegen dovemansoren gezegd. We hadden hun koffer in no-time 10 kilo zwaarder gemaakt en die van ons dus 10 kilo lichter. Dat was ook wel nodig, want het is nog steeds maar de vraag hoe we alles mee terug krijgen.
Marga verwende ons nog met een heerlijk ontbijt alvorens we weer op weg gingen naar onze volgende bestemming; Mosselbaai.
De Kelders en Mosselbaai
Marga vertelde ons dat er de dag voor onze aankomst nog walvissen waren gezien in de Kelders, een plaatsje vlakbij Stanford. Dus op onze weg naar Mosselbaai zijn we daar ook nog even langsgereden. We gunden onszelf alleen geen tijd om er rustig voor te gaan zitten, want we wilden voor het donker in Mosselbaai zijn. Het is namelijk echt niet veilig om in het donker te reizen. Helaas dus weer geen walvissen.
In Mosselbaai hadden we een superplekkie om te slapen. Ze hebben daar namelijk een trein aan het strand gezet en de wagons daarvan omgebouwd tot slaapcabines. Slapen met het geluid en het zicht van de zee als achtergrond. Wat wil je nog meer...
Maar voor het zover was hebben we (in een andere wagon) tijdens het nuttigen van onze maaltijd, genoten van live muziek. Hoewel genoten, eigenlijk klonk het nergens naar, maar live muziek is wel altijd gezellig. Ook speelden we een potje kaart, waarbij we al snel werden vergezeld door 2 nederlandse jongens. Zij snakten naar een spelletje klaverjassen, want dat kennen ze hier namelijk niet.
Dit was tot ongenoegen van de serveerster, want die zag een van de jongens wel zitten. Zij kon er maar moeilijk mee omgaan dat wij meer aandacht kregen dan zij. Om ons te laten blijken dat ze ons liever kwijt dan rijk was, legde ze onze rekening maar op tafel. We hebben eerst onverstoord ons spelletje afgemaakt (verloren) en zijn toen, zonder fooi te geven, naar onze wagon gegaan.
Oudtshoorn en Knaisna
Hartstikke leuk als je aan het strand logeert, maar dan moet het wel mooi weer zijn. En dat was het dus niet toen wij vanmorgen wakker werden. Het regende. Gelukkig hadden we een gedeeltelijk binnenprogramma. We wilden vandaag naar Oudtshoorn om struisvogels te bekijken en om de Cango grotten te bezichtigen. Aangezien het in Oudtshoorn barst van de struisvogels, stopten we bij een willekeurige Ostrichfarm. Daar werden ons eerst allerlei interessante weetjes verteld.
- Wisten jullie dat een struisvogel geen gevoelszenuwen heeft,
- Dat een struisvogel 16 eieren legt (meer dan 16 kan ze niet warm houden),
- Een struisvogel hersenen heeft ter grootte van een pinda
- en dat hij je helemaal kan openrijten met zijn teennagel?
Vooral door deze laatste wetenswaardigheid, voelde ik me niet erg op mijn gemak tussen deze uit de kluiten gewassen vogels. En al helemaal niet toen we, om de sterkte van de eierschalen te testen, op een nest mochten gaan staan, maar mams je wel gezelschap hield door erbij te gaan liggen.
Na deze beproeving te hebben doorstaan werd het tijd voor een nieuwe, nl om op de struisvogel te gaan zitten. Dat leek me niet zo'n strak plan, maar ja, Renee deed het ook, dus kon ik natuurlijk niet achterblijven. Hoewel ik al snel van dat standpunt afweek toen je ook op die beesten mocht rijden. Ik zette mijn trots aan de kant en heb alleen maar toegekeken hoe Renee dat beest mande. Petje af hoor!
Naar de Cango caves was ik al eerder geweest 3 jaar geleden. Helaas was ik toen in een niet zo'n goede staat, vanwege een ontzettende hangover van de avond ervoor. Ik kon me nog wel herinneren dat ze erg mooi waren en vond het dus geen probleem er nog een keer heen te gaan.
3 Jaar geleden hebben we de standard tour gedaan, waarbij je de kamers van de grotten ziet. Maar er bleek ook een adventure versie te zijn. Hierbij moest je door allerlei smalle gangetjes (sommigen maar 27 cm hoog) klauteren. Nu was Renee degene die afhaakte. Zij ging voor de standard tour.
Ik had nog iets recht te zetten van de struisvogels en ging dus voor de spannende versie. En spannend werd het. In "the devils chimney" kon je je kont niet keren en in "the postbus" moest je je al liggende voortbewegen om vervolgens als een ansichtkaat door een gleuf te glijden. Mijn trots was weer gered voor die dag.
We sliepen die avond in Knaisna. Een ook al eerder bezochte plaats voor mij. Ik had erg goede herinneringen aan deze plaats en vooral aan het poolcafe aan het waterfront. De volgende ochtend zijn we dan ook ff naar het waterfront toegegaan om te zien of er veel veranderd was.
Ik zal de KLM-ers even updaten. Het poolcafe is verdwenen Wel stond het hotel er nog waar we 3 jaar geleden sliepen. De omgeving was alleen behoorlijk veranderd. Het was helemaal volgebouwd met winkeltjes. Super om al die herinneringen weer op te rakelen en erg bijzonder om binnen 3 jaar weer op dezelfde plek te lopen.
Tsitsikamma en Plettenbergbaai
Als je in Knaisna zit moet je absoluut even naar Tsitsikamma; een prachtig natuurgebied. Wederom was ik hier al eerder geweest. Destijds had ik de wandeltrail over de grote hangbrug gedaan. Dit keer gingen we voor het begin van de ottertrail (die in zijn geheel 5 dagen duurt). Het was een behoorlijke, maar erg mooie hike langs de zee, waarbij je over rotsen moest klauteren en klimmen. Om uiteindelijk bij een waterval terecht te komen, moest je de gele voetjes op de rotsen volgen.
Op de heenweg ging dat prima en kwamen we ongeschonden bij de waterval. De terugweg verliep iets minder voorspoedig; op een gegeven moment zagen we al een tijdje geen gele voetjes meer en moesten we een heel eind terug om het juiste pad weer te vinden. Maar eind goed, al goed.
Het verbaasd me sowieso dat we eigenlijk altijd alles wel kunnen vinden. Zoals de meesten van jullie wel weten, heb ik een postduiveninstinct van nul komma nul en weet ik de weg, na hem 3x te hebben gereden, nog niet. Bij Renee is het niet veel beter, misschien zelfs nog wel erger (ja Tanya, dat is mogelijk), dus we hielden ons hart vast waar we allemaal ongepland terecht zouden komen. Maar het gaat hartstikke goed!!! Er is hoop. Maar dit terzijde.
Na onze wandeling reden we naar Plettenbergbaai. Onze volgende plaats van overnachting. Daar zaten we op een kamer met een heleboel Nederlanders met wie we 's avonds gezellig het bierspel (met wijn) speelden. Bij nader inzien waren ze eigenlijk helemaal niet zo gezellig, dus we gingen op tijd naar bed.
Nu denk je dat als je 24 uur op elkaars lip zit, je wel een keertje bent uitgeluld. Maar dit gaat voor ons niet op. Het blijkt namelijk (hoorden we de volgende ochtend van een van onze kamergenoten) dat wij in onze slaap onze gesprekken voortzetten. Waarschijnlijk waren we aan het overleggen wat we de volgende dag zouden doen en dat werd een dolfijnentour.
Op de dolfijnentour had je ook kans om walvissen te spotten, maar het was een stuk goedkoper dan wanneer je een walvistour zou doen. We hebben een heleboel dolfijnen gezien en wederom ook vele seals. Maar opnieuw lieten de walvissen het afweten. Tijd voor een nieuwe bestemming; Jeffrey's bay.
Jeffrey's bay
Jeffrey's Bay en P.E. waren beide plaatsen waar we helemaal niet van plan waren te overnachten. We bleven immers al veel te lang plakken in de garden route. Het werd dus wel eens een x tijd om wat grotere stukken te gaan rijden, willen we ooit nog op tijd in Johannesburg aankomen. Maar onze plannen willen nog wel eens wijzigen.
In Jeffrey's bay belandden we in een erg leuk hostel, waar we 's avonds alweer aan een drankspelletje deelnamen. Je moest met twee dobbelstenen gooien en wie het laagste aantal ogen gooide moest een rondje shooters betalen. Deze avond kostte ons weinig geld, maar wel de kop.
We zouden de volgende dag namelijk een heel eind gaan rijden, maar dat hebben we maar een dag uitgesteld vanwege hoofdpijnen. We zijn een btje in het internetcafe in Jeffrey's bay blijven hangen en naar P.E. gereden, een plaats dat daar niet zo ver vandaan lag om daar te overnachten.
Ook in P.E. hebben we niet veel gedaan, behalve dat we onze dierencollectie (souvenirs) hebben uitgebreid met nog een hippo en een olifant. Maar we hielden ons de volgende ochtend wel aan onze plannen en hebben een heel eind gereden naar Coffee Bay.
Bulungula
In Knaisna hadden we van 2 duitse jongens gehoord dat er vlakbij Coffee bay een leuke backpackers zat in een local village; Bulungula. Zij hadden ons enthousiast gemaakt om daar ook heen te gaan, maar ons enthousiasme verdween toen we al uren onderweg waren en op één of andere gravelroad terecht kwamen. Deze weg zat zo vol met kuilen, dat we af en toe vreesden voor de wielen van onze witte bliksem (de auto).
Het laatste stuk was helemaal niet meer te berijden, dat was niet eens een weg (mensen daar hadden geen auto), dus we werden opgepikt door de eigenaar van de camping met een 4x4. Het moest wel iets heel speciaals zijn om zoveel moeite te moeten doen om er te komen. En dat was het! Het was een dorpje in de bergen aan een rivier die uitmondde in de zee. Net een paradijs!
Maar we gingen wel echt terug in de tijd. Onze wc (gelukkig hadden wij een wc, de dorpelingen kenden dit verschijnsel niet) konden we niet doortrekken met water, maar daar moesten we 2 kopjes zand ingooien. En uit de douche kwam 7 minuten warm water als je parafine in de waterbuis deed en dit aanstak.
Het was een erg relaxed dorp, waar iedereen in en uitliep en waar deuren eindelijk eens niet op slot hoefden. De dorpsbewoners hadden geen idee wat wij daar eigenlijk kwamen doen en waarom mensen überhaubt op vakantie gaan. Ook hadden ze geen flauw benul hoe oud ze waren, want tellen konden ze niet.
In dit dorp zouden we twee nachten slapen en de eerste ochtend dat we wakker werden was het 5 december. En wat denk je??? Een kadootje (oorbellen van struisvogeleieren)en een gedicht *(zie onderaan) in mijn schoen. Ze hebben hier ook Sinterklaas; Renee de Groot genaamd. Lief hè?! Ik had totaal niet meer aan Sinterklaas gedacht in deze temperaturen. Dat heb ik overigens wel weer goed gemaakt door op 6 december stiekem een gedicht op haar mail te zetten met een kadootje.
Sinterklaasmiddag waren we aanwezig bij een ceremonie waar niks gegeven werd, maar iets werd afgenomen; een besnijdenisceremonie die toevallig gaande was. Het besnijden zelf was al een paar dagen eerder gebeurd en daarom was het nu partytime. De jongetjes waren nu officieel een man geworden en daar moest op gedronken worden.
Ze dronken daar weer van dat Xhosa-bier, waar wij na een slok maar weer voor bedankten. Maar er was groots uitgepakt en er was genoeg geld ingezameld om ook kratten vol normaal bier in te slaan. Heel bijzonder; wc's, douches en kraanwater kenden ze niet, maar de vrouwen liepen wel met kratten bier op hun hoofd.
De vrouwen hadden hun gezichten beschilderd en ook de mannen waren uitgedost in traditionele kleren. Dat was absoluut een foto waard. Het feit dat ik een digitale camera heb en de foto's direct aan hen kon laten zien, zorgde ervoor dat iedereen op de foto wilde. Vol bewondering ging mijn fototoestel vervolgens van hand tot hand om het resultaat te bekijken. Dat vonden ze toch wel een erg apart verschijnsel.
We besloten de feestelijke aangelegenheden dit keer niet tot het einde bij te wonen, omdat;
- ten eerste onze kleding niet gepast was (we hadden een korte broek aan), tot ongenoegen van een oude vrouw,
- mannen en vrouwen gescheiden moesten zitten (ook niet echt gezellig),
- het bier niet te drinken was,
- en niemand normaal engels sprak, dus een leuk gesprek er ook niet in zat.
Ondanks dat was het wel heel gaaf om mee te maken.
Verder hebben we heerlijk gerelaxed onder het genot van gitaarmuziek en mensen die trommels speelden tot we ons kuuroord weer moesten verlaten voor onze volgende bestemming.
* Lieve Laura
Sint die snapt je niet helemaal meid,
waar jij nu toch al niet van in je amperbroekie schijt.
Een nukkige Hippo of hitsige fant,
het maakt je niet uit, d'r is niks aan de hand.
Maar een onschuldig diertje als kikker, tor of vis,
nou dan gaat er bij Laura duidelijk iets mis:
Een luide kreet, dan zet ze het op een lopen,
terwijl dat beessie al lang bang in een hoekie is gekropen!
Het verbaasde Sint dan ook een beetje toen je onlangs liet blijken,
ook voor een grote struisvogel te wijken!
Voor geen goud wilde jij een struisvogelrit,
terwijl Sint moet zeggen dat het best lekker zit.
Je trekt wat aan die veren en schudt wat met de kop
en voor je het weet zit je tijd er weer op.
Maar Sint snapt ook best hoor, dat jij niet houdt van deze sport,
maar het beessie liever terugziet op je bord.
En, zoals de spionnenpiet aan de goede man heeft verteld,
het schijnt dat jij op struis haar eieren bent gesteld!
Een mooie armband heb je al weten te scoren.
In de "beroemde bar", waar veel geld ging verloren.
Aan shooters in alle soorten en maten.
Ja, de Sint houdt je goed in de gaten!
Maar ookal drinkt hij zogenaamd niet....
de amarula is ook zijn favoriet!
Nu ff wat anders, waar waren we gebleven?
Oh ja, de Sint wil je graag iets meegeven.
Nee, wees maar gerust, geen "my little pony",
of erger nog: een 30 kilo wegende giraffe van mahonie.
'T is gewoon iets kleins, een afrikaans geschenk,
zodat je nog es aan de reis terugdenk.
Sint vond in Oudtshoorn toen jij, petje af,
je door nauwe gangen & spleten begaf!
Het past bij iets dat je al eerder hebt vergaard,
alleen heeft deze iets meer ringetjes bespaard.
Sint hoopt dat je het mooi vindt en veel zal dragen
en dat ook de kleur je wat zal behagen.
Veel liefs de Sint.
P.S. De "blowjob"waardeert Sint ook wel zeer,
alleen krijg je die als oude man niet meer!
Henk en Jannie
Het is een beetje een ingewikkeld verhaal, maar Henk is de broer van de nieuwe man van Renee's moeder. Renee had Henk al eerder ontmoet, maar Jannie zagen we beiden voor het eerst. Het waren ontzettend lieve mensen en we werden ontvangen alsof we ze al jaren kenden. Henk en Jannie hebben een boerderij met 1000 koeien die rondlopen op een landoppervlakte van maar liefst 5000 hectare.
We kwamen met etenstijd pas aan en werden verwend met de kookkunsten van Jannie. De volgende dag moesten we, als twee echte Hollandse plattelandse meiden, de boerderij natuurlijk even verkennen. Toevallig was het net tijd voor de koeiendip; dit houdt in dat de koeien in een tunnel met een chemisch goedje moeten springen en daar vervolgens doorheen moeten zwemmen om van parasieten en teken af te komen. Dat was een heel spectakel.
's Middags gingen we naar de dam, waar een zoon van H en J een huisje had gehuurd/gekocht. Bij de dam liepen allemaal antilope-achtigen in de rondte en ook zagen we een baby zebra. Dit arme beestje was waarschijnlijk verstoten door zijn moeder en was totaal uitgeput en uitgedroogd. Het was echt hartstikke zielig om te zien. We probeerden hem wat water te laten drinken en laadden hem daarna achter in de auto.
Henk dacht dat het misschien kon drinken bij zijn paarden, want die hadden ook net een veulentje gekregen. Toen wij de soort van boswachter belde, bleek dat niet te mogen. Je mag wild niet zomaar uit zijn omgeving vandaan halen. Daarom kwam de boswachter het zebraatje zelf ophalen om het naar de Kwazulu Natal Wildlife opvang te brengen. Ik hoop dat hij het heeft overleefd!
's Avonds hebben we een potje geklaverjast. Nadat wij het eerste potje gewonnen hadden, wilden Henk en Jannie revenge. Hierdoor hebben we tot hartstikke laat gekaart, maar we moesten er de volgende dag vroeg uit voor de kerk.
De kerkdienst was in het Afrikaans, maar was goed te volgen. De wijze les voor vandaag was een Nederlands gezegde: "Wie in het verleden leeft, is reeds gestorven". Dat is op zijn Hollands gezegd een waarheid als een koe! Na onze zonden te hebben overdacht (dus dat duurde niet zo lang) hebben we in de tuin van Henk en Jannie gewandeld.
Dit werd een hike van 2 uur, waarbij maar een klein gedeelte van het geheel hebben gezien. Verder hebben we nog kennis gemaakt met de rest van de familie en toen was het weer tijd om te vertrekken richting ons eindpunt; Pretoria.
Pilanesberg en de croc farm
We konden het nog steeds niet verkroppen dat we dat vervelende luipaard nog niet hadden gezien, dus besloten een laatste poging te wagen in Pilanesberg; een wildpark vlakbij Pretoria. We leken geluk te hebben toen we na een half uur een mannetjesleeuw achter een gnoe aan zagen rennen.
Helaas was de gnoe hem te snel af, of was de leeuw te lui (mannetjesleeuwen slapen 23 uur per dag), waardoor we geen getuige waren van een kill. De hele ochtend waren we gelukkig in het zien van dieren. Vele zebra's, giraffen, impala's en andere antilope-achtigen en heel veel neushoorns hebben we gezien.
's Middags reden we er zelfs bijna een paar aan. Die staken zomaar de weg over, maar we konden er nog net voorlangs. Even later gebeurde hetzelfde met een abrubt overstekende olifant. Maar het bleef bij bijna-aanrijdingen. Helaas hadden we opnieuw geen geluk met het luipaard.
Het was een warme dag, dus op de weg terug naar Pretoria reden we lekker met onze ramen open.
Toen we in Rustenburg voor een rood stoplicht stonden, kwam er een man naar ons toe. Ik dacht dat het weer zo'n verkopertje was, dus begroette hem netjes. Maar we hadden al snel door dat het foute boel was. Renee deed vlug achter mij langs mijn deur op slot en ik draaide als een speer mijn raam dicht. Maar hij hing al met zijn arm in de auto en greep naar mijn handtas, die tussen mijn benen in de voetenruimte stond.
Doordat ik mijn tas tussen mijn benen geklemd hield en mijn raam bleef dichtdraaien, moest hij zijn arm wel terugtrekken. Evengoed gaf hij het niet op en probeerde hij mijn raam naar beneden te duwen. Gelukkig kwam Renee op het briljante idee om hem in zijn achteruit te zetten en weg te scheuren. Toen moest hij het wel opgeven.
Dat liep met een sisser af, want alles zat in die handtas; paspoorten, tickets en geld. Op het moment dat het gebeurd reageer je gewoon, de schrik kwam daarna pas. Hoewel dat gelukkig ook niet zo lang duurde. We konden al snel om onze topactie lachen. Maar we zijn wel voorzichtiger geworden.
We sliepen die avond in het medical guesthouse, waar ik de reis ook begonnen ben. Er waren alleen geen bedden vrij, dus we sliepen op kussens van de bank. Geen probleem, maar we bedachten wel dat we de volgende avond, onze laatste avond, in een double wilden slapen, zodat we goed konden slapen en ook rustig onze spullen konden herpakken.
Voordat de laatste nacht aanbrak zijn we opnieuw naar familie van Renee gegaan (de schoonzoon van Henk en Jannie). Zij hadden namelijk een krokodillenboerderij. Wel weer eens wat anders dan koeien.
Ook hier zijn we weer interessante dingen aan de weet gekomen:
Krokodillen hebben een hartslag van 4 slagen per minuut en kunnen dat zelfs terugbrengen tot 1 slag per minuut als het heel koud is. Ze kunnen daarom ook heel oud worden. Bij 80 jaar zijn ze pas volwassen en ze kunnen maar liefst 140 jaar worden! Ze passen hun lichaamstemperatuur aan aan de temperatuur van de omgeving. Dit lukt ze van -30 tot +60 graden Celsius.
Als het heel koud is kunnen ze ook de zuurstoftoevoer naar hun ingewanden stopzetten (behalve naar hun hart en hersenen). Verder zijn ze in staat om 4 uur onder water te blijven en leggen ze 30 tot 60 eieren per nest per jaar, waarbij je door de plaats van het ei in het nest kan bepalen of het een mannetje of een vrouwtje wordt.
De eieren in het midden blijven het warmst en worden mannetjescrocs en de eieren onder en bovenop het nest worden vrouwtjes. Indrukwekkende beesten hè?
En toen brak ons laatste avondje Afrika aan. Renee had van mij voor Sinterklaas nog een etentje tegoed (zie gedicht onderaan), dus we gingen naar een buffetrestaurant voor alweer een laatste avondmaal.
Het was maar goed dat we dat restaurant niet eerder hadden ontdekt, want je kon je daar een slag in de rondte eten aan de meest lekkere dingen. Van kudu en krokodil, tot gamba's en diverse salades, maar vooral het toetjesbuffet was gevaarlijk lekker. Aangezien ik nu al uit bijna al mijn broeken knap...
Het werd een gezellige avond met veel herinneringen aan onze reis. Het was duidelijk dat er aan onze trip niks ontbrak, we hebben allebei een toptijd gehad!
* Lieve Renee,
De pieten hebben je gevolgd de laatste tijd
en vinden je allen een erg lieve meid.
Ze zagen dat je door Afrika aan het reizen was.
Samen met Laura zijn jullie erg in je sas.
Mede dankzij jouw aanwezigheid
is de trip een en al gezelligheid.
Vele beesten liepen jullie al tegen het lijf,
maar waar blijft nou toch de big nr 5?
Jullie gaan nog naar St. Lucia en misschien
Laat het schuwe beest zich dan eindelijk eens zien.
Laura en jij vullen elkaar erg goed aan.
Daar waar Laura voor een kikker op de vlucht zou slaan
Kom jij haar redden van het enge beest,
Terwijl jij juist meer je leven vreest,
Bij heel grote beesten als het nijlpaard
waar Laura dan weer rust en kalmte bewaard
Wat sint ook erg lief vond,
Dat Laura 5 december een kado in haar schoen vond.
Dat je daar nog aan had gedacht
en een presentje voor haar had meegebracht
Ook schreef je voor haar een mooi rijm
En dat allemaal in het geheim.
Nadat Sint dit allemaal heeft gezien
Vind hij dat jij ook zeker iets leuks verdien!
Want de pieten hebben laten weten
dat je erg houdt van lekker eten!
Kudu, oryx en springbokken,
waarbij je ook een aardig wijntje achterover kon klokken.
Maar wat ontbreekt er nog aan Renee's smaakpapillen?
Een paar lekkere zebrabillen!
Of heb je liever een stukje olifant?
Je mag het uitzoeken in een leuk restaurant.
Waarschijnlijk wordt dat in Pretoria
met een lekkere Don Pedros na.
Neem ook gerust een heerlijk flesje wijn
In Nederland doen jullie maar weer aan de lijn.
Maak er een leuke avond van
Hij weet dat je dat heel goed kan!
Wij hopen dat jullie de rest van de reis baie geniet,
Dikke kus sint en Piet
De allerlaatste dag
Het begin van de laatste dag was het herinpakken van de tassen. Het viel mij mee dat we al onze spullen kwijt konden in onze tassen. Maar die tassen waren wel meer dan het toegestane aantal. En veel zwaarder dan het toegestane aantal kilo's, maar desalniettemin het paste erin. Aangezien wij altijd alles op het laatste nippertje moeten doen, moesten we uiteraard de laatste souvenirs nog inslaan.
Als je haast hebt kun je net niet vinden wat je zoekt, dus het kwam er weer op neer dat we uiteindelijk als een speer naar het vliegveld moesten, wilden we niet in het donker rijden en wilden we onze auto nog een beetje knap inleveren.
Gelukkig kwam het allemaal goed en stonden we keurig op tijd op vliegveld Johannesburg. Ik dacht dat het wel leuk zou zijn om buisnessclass te vliegen, dus ik waagde de gok en liep met mijn klm pas naar de balie. Hij had het erover dat we standby stonden en dat als er plaats was we buisnessclass mochten vliegen. We moesten daarom wel wachten tot iedereen was ingecheckt. Wij wachten en wachten..... Intussen moesten we ook onze spullen inchecken.
Ik haalde snel de zwaarste tassen eraf voordat het gewogen werd. Dat bleek niet genoeg, want we hadden nog steeds overgewicht. Dus toen hebben de klm pas maar weer tevoorschijn getoverd, waardoor we er weer met mazzel doorheen kwamen. Toen we een uur voordat het vliegtuig zou vertrekken maar weer eens naar de balie liepen, bleek dat we helemaal standby stonden, omdat het vliegtuig was overboekt.
Het leek wel voorbestemd om daar te moeten blijven. Eerst onze tickets bijna gestolen en nu geen plaats meer in het vliegtuig! Uiteindelijk waren er nog wel twee (economy) plaatsen over die niet naast elkaar waren. Na een hoop geklaag en gemopper werd ook dat weer opgelost en konden we de aankomende 11 uur gelukkig wel naast elkaar zitten.
En dat was helaas het einde van Zuid-Afrika en tevens van dit dagboek.
Ik hoop dat iedereen een beetje mee heeft kunnen genieten van de fantastische tijd die we daar hebben beleefd, want dat was het zeker! In ieder geval heb ik er een leuk dagboek aan overgehouden met heel veel leuke reacties. Het was super om jullie reacties tijdens de reis te lezen. Mocht je nog vereeuwigd willen worden in "de avonturen van Laura", dan moet je opschieten en als een speer wat leuks neerpennen!!! Ik zie al jullie commentaren wel verschijnen!
Heel veel liefs.
