Al enkele keren heb ik Zuid-Afrikanen horen zeggen: 'Kip is geen vlees, maar gevogelte.' Menig vegetariër eet hier dus kip. En dat kan op verschillende manieren.
Elizabeth ontmoet ik bij een bedrijf in Edenvale, Johannesburg. Samen zitten we bij de receptie op een knal oranje bank met daarnaast een grenen bijzet tafel met tijdschriften. De tijdschriften blader ik door maar zie dat ze vrij oud zijn. Ik leg ze terug als ik door haar word aangesproken.
Ze vertelt dat ze wacht op haar zus, die nu een sollicitatiegesprek heeft. 'Wat leuk dat je mee bent gegaan,' zeg ik, 'als ondersteuning van je zus.'
'Nou, we gaan zo direct boodschappen doen samen,' vertelt ze. Met haar felgekleurde rok met bijpassende roze doek om haar hoofd gebonden is ze een opvallende verschijning. Ze lacht met haar hele gezicht.
Als ik haar vraag wat ze vandaag gaat kopen in de winkel, antwoordt ze enthousiast: 'Kip! Ik eet alles van de kip, niets blijft bespaard. Mijn favoriete maaltijd is kippensoep,' gaat ze verder, 'die soep trek ik van de poten van de kip.'
'Van de billen?' vraag ik.
'Nee,' zegt ze lachend, ' van de voeten!' Ze ziet dat ik twijfel.
'De voeten hebben veel smaak, en de bouillon ervan proeft heerlijk zout.'
'Haal je de nagels eruit?' vraag ik voorzichtig. Mijn gezicht staat er vast bedenkelijk bij want ze schudt haar hoofd, en schaterlacht.
'Ik maak de voeten schoon in water en daarna gaan ze zo de pot in. Het vel wordt hierdoor zacht en komt los. Dan kruid ik het volgens geheim recept,' licht ze toe, terwijl ze met haar wijsvinger in de lucht zwaait.
'De soep inclusief het vlees van de voeten en kop smullen we op. We noemen het Walkie Talkie soep.'
'Dus Walkie is van voet en Talkie is gebaseerd op het geluid dat de kippen maken?' vraag ik.
'Walkie is inderdaad de voet, maar Talkie, dat is de kop,' zegt ze terwijl ze een snavel imiteert met haar hand. Ze moet er zelf hartelijk om lachen. 'De kop van de kip gaat namelijk ook in de soep!'
Alsof het nog niet erger kan, denk ik.
Een deur naar de gang gaat open en Elizabeth stelt de dame die binnenkomt voor als haar zus. Als ze gedag zeggen, en samen naar de uitgang lopen, merk ik dat Elizabeth het verhaal in geuren en kleuren aan haar zus vertelt. Ook zij lacht, en kijkt nog eens om naar mij. Ik zwaai maar en gruwel na van haar recept.
Een vriendelijke man wacht me op bij de deur waar de zus van Elizabeth ons tegemoet kwam. Hij verontschuldigt zich voor het lange wachten. 'Geen probleem,' zeg ik en ik til mijn mand met keramiek van de grond voor ons oriëntatie gesprek. Hij wil een keramieke schaal cadeau doen aan zijn operationeel team aangezien ze een succesvol financieel jaar hebben gehad.
Als ik zijn kantoor binnenloop denk ik, of je nou vegetariër bent of niet, geen vlees maar wel kip eet, of je lust het allebei, zo geïntegreerd in de cultuur ben ik zeker niet.
En wat deze eetgewoonte betreft, wil ik dat graag zo houden!
